Κυριακή 16 Μαΐου 2021

..όπως το πιάνο που χορεύει!

 ..κι όταν περνάει το κακό είναι σαν να ανοίγει ο ουρανός μετά την καταιγίδα.

Σαν να πέφτεις σε γλυκό βαθύ ύπνο, ύστερα από την πιο κουραστική μέρα που είχες ποτέ.

Πέρασαν οι εποχές που είχα ένα σωρό άγνωστες λέξεις.

Κι η ζωή που δεν μου βγαίνει και ο κόσμος ο φθηνός και όλα τα παράπονά μου που εξανεμίζονται με ένα δικό σου ξόρκι.

Κι έτσι σε παρατηρώ, πώς μου μαθαίνεις κάθε μέρα να μετράω ξανά τα ολόκληρα και να ενώνω όλα εκείνα τα -ακόμα- μισά.

Και μέρα με τη μέρα, θα πάψω να γκρινιάζω, ακολουθώντας τη δική σου χαρά, μπαίνοντας στο δικό σου χορό.

Θα πιάνω τα βήματα σου μα δεν θα ξεχνώ να με αφουγκράζομαι.

Να βρω και το δικό μου ρυθμό.

Όπως το πιάνο που χορεύει σε ένα ρυθμό που πηγάζει μοναχά από μέσα του.





Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020

Το γατόσπιτο

 Δεν έχει σημασία γιατί και πώς βρέθηκα εκεί μέσα. Περαστικός ήμουν έτσι κι αλλιώς. Δυο ντουζίνες γάτες μπαινόβγαιναν, άραζαν, χόρευαν και ας πούμε πως μία καφετιά με κάλεσε να μπω. Αυτή αργότερα μου είπε στο αυτί πως δεν συμπαθεί και πολύ κάποιες που προτιμούν να τρυπώνουν μέσα από ένα σπασμένο παράθυρο. Μα δεν την ένοιαζε στα σοβαρά. Κουτσομπολιό έκανε.

Μου είπε πως κάποιοι σαν και μένα, τις ταΐζουν από πονοψυχιά. Κάγχασε σχεδόν.
"Θεωρούν οι δόλιοι πως δεν βρίσκουμε φαγητό να φάμε. Φοβούνται πως θα μείνουμε νηστικές. Ας είναι... δεν τους κρατάμε κακία."
Μου είπε πως κάποιοι άλλοι πάλι, που μοιάζουν σαν και μένα, τις πετάνε που και που κανένα ξεροκόμματο, ίσα ίσα για να γυροφέρνουν στη γειτονιά και να τρομάζουν τα ποντίκια. Γέλασε σαρκαστικά ..."Πόσο κουτοί μπορεί να είναι φίλε μου χαζέ, αυτοί που σου μοιάζουν και πιστεύουν πως θα κάναμε έστω και το παραμικρό γι ' αυτούς!"
Κι ύστερα κάπως συνωμοτικά πρόσθεσε: "Θα σου πω κάτι και να μην το βγάλεις ποτέ από το μυαλό σου. Εμείς οι γάτες, είμαστε η μαφία του ζωικού βασιλείου. Δεν βάζουμε κανέναν μέσα στις υποθέσεις μας. Δεν μπλέκουμε καν με άλλα ζώα. Και πάντα κρατάμε ομερτά και λύνουμε τις μεταξύ μας διαφωνίες πίσω από την κουρτίνα. Το περισσότερο που θα επιτρέψουμε να φανεί ποτέ, είναι μερικές ακανόνιστες σκιές."



Την κοίταζα κάπως απορημένος. Σκεφτόμουν πως αν είναι έτσι αδιάφορες, σαρκαστικές, ειρωνικές, ιδιοτελείς, τότε γιατί τις αγαπούν πολλοί.
"Ξέρω τι σκέφτεσαι" με διέκοψε από τις σκέψεις μου.
"Αναρωτιέσαι γιατί μας αγαπάτε, τέτοιες που είμαστε. Μα είναι απλό κύριε υποτακτικέ μου. Οι γάτες είμαστε σαν το γλυκό φθινόπωρο, η προσμονή για τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν. Είμαι μια ήσυχη χνουδωτή συγκάτοικος που τρώω δίπλα σου, σου διαβάζω στην αγαπημένη σου πολυθρόνα, σε νανουρίζω με μελωδικό χουρχούρισμα λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος. Δίπλα δίπλα."


Σε ένα τρένο με λίγους επιβάτες, σε ένα βαγόνι με μια γάτα μόνο για συνταξιδιώτη, έκανα το πιο αξιομνημόνευτο ταξίδι μου μέχρι σήμερα.


{Ο Γάτος των Θεών σε περιγελά, ω γάτε των θνητών, των καταχθόνιων και φοβισμένων!}



Κυριακή 28 Ιουνίου 2020

η διάρκεια...του χρόνου

Ίσως φταίει που σταμάτησα το τρέξιμο.
Το είχα συνδυάσει με τον χρόνο.
Κι εκείνο το τραγούδι που θέλει να σταματήσει τον κόσμο, για να παρατηρήσει καλύτερα τη μέρα και τη νύχτα που υπάρχουν. 
Τις εποχές που υπάρχουν. 
Κι εγώ με τον χρόνο ίσως να μην τα πάω καλά πια. Αυτός μπορεί να με λατρεύει. Εμένα όμως με μπερδεύει η διάρκεια. 
Τι θα πει διάρκεια;
Η διάρκεια θα έπρεπε να αφήσει το χρόνο στην ησυχία του.
Τον παιδεύει, τον αλλάζει, τον παραμορφώνει, τον εκθέτει..συνήθως.
Είναι ρηχή. Της το καταλογίζω.
Και αυταπατάται. Νομίζει πως τον καθορίζει.
Κι όμως... το θολό, σκούρο μπλε του χρόνου πριν από κάθε ηλιοβασίλεμα, καθορίζει τη διάρκεια.
Ας της το πει κάποιος. Την παγώνει. Την καθιστά ακίνητη. 
Να της το ψιθυρίσετε γλυκά.

Τον βλέπεις από το παράθυρο σου.
Τον βλέπεις σε άσπρα σύννεφα.
Τον βλέπεις στο περίγραμμα του κόσμου.
Τον βλέπεις σε γλυκά μάτια.



Πέμπτη 14 Μαΐου 2020

Εκείνη και αυτή.

Εκείνη ταξίδεψε. Είδε μέρη διαφορετικά. Κουράστηκε.
Δεν έφταιγαν οι δρόμοι, ούτε και οι τόποι.

Εκείνη αγάπησε. Μπήκε σε ψυχές διαφορετικές. Κουράστηκε.
Δεν έφταιγαν οι άνθρωποι, ούτε και τα πάθη τους.

Εκείνη έζησε. Έκανε το χατήρι των αισθήσεων. Κουράστηκε.
Δεν έφταιγε ο πόθος, ούτε η χαρά κι η λύπη.


Αυτή κολυμπούσε ακόμα, ναι. Μα όχι σε θάλασσα βαθιά.
Σε λίμνη μικρή, ρηχή και ασφαλή, έλουζε τα μαλλιά της.

Αυτή ταξίδευε ακόμα, ναι.  Έμπαινε σε βαγόνια παλιά, πολυκαιρισμένα.
Τέτοια που.. ποτέ δεν ξεκινούσαν.

Αυτή ερωτευόταν ακόμα, ναι. Μα ήταν έρωτες κρυμμένοι μέσα στις ταινίες που παρακολουθούσε τα βράδια. Έρωτες δοσμένοι. Ούτε καν δανεικοί.

Αυτή - επειδή ρωτήσατε - τελικά ζούσε, ναι. Πότε προσπαθούσε να πιάσει τα κύματα , πότε χοροπηδούσε πάνω σε λευκά ανάλαφρα σύννεφα.


Εκείνη και αυτή. 
Ένα πρόσωπο που αλλάζει.


Αν την ρωτούσα, θα μου έλεγε πως "όταν συμμετέχεις στη ζωή, δεν τη βλέπεις και τόσο καθαρά.
Είτε σε παρασέρνει ο πόνος, είτε η χαρά. Ζήσε λιγάκι απομακρυσμένα, ανεπιτήδευτα, αδιάφορα, χωρίς να ζητάς, το τίποτα μόνο να περιμένεις".

https://www.yatzer.com/shirley-visions-of-reality-edward-hopper/slideshow/1

Κυριακή 10 Μαΐου 2020

Όχι η απόσταση. Εσύ.

Ξέρεις...
Κι αυτή η απόσταση δεν μπορεί να μας νικήσει.
Κι αυτή η διαφορά του χρόνου αποτυγχάνει πάντα απέναντι μας.

Το κενό, την άβυσσο, το τίποτα, την απόσταση, τον χρόνο, εμείς τα γεφυρώνουμε με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα, με μία λέξη.
Γιατί για μας είναι εύκολο, αυτό που οι άλλοι δεν θα διάλεγαν ποτέ. 
Γιατί για μας υπάρχει η πληρότητα, εκεί που οι άλλοι δεν τη φαντάστηκαν ποτέ. 

Κοίτα πόσο μακριά μας κράτησαν!
Μα θα έρθω πάλι. 
Πάλι θα ξανάρθεις. 

"...κι όταν τους απομακρύνουν αποφορτίζονται, σβήνουν, παύουν να υπάρχουν, παλεύουν να αναπνεύσουν, ζουν σαν αυτόματα ρομπότ..." 
ποιος το 'γραψε αυτό;
εσύ; 

Οι αποστάσεις μικραίνουν.
Οι μέρες μεγαλώνουν.
"Κι ένας ήλιος πια που σου ζεσταίνει το δέρμα." 
Την ψυχή.
Εσύ.






Παρασκευή 1 Μαΐου 2020

το βιβλίο με τις υπογραφές

Ένα βιβλίο στον προθάλαμο, στέκει μοναχό, σαν στόμα ανοιχτό και μ'ένα χαμόγελο πλατύ σε καλεί, σε περιμένει.


Παρακαλώ κύριε! 
Πρώτα υπογράφετε στο βιβλίο και μετά εισέρχεστε (μια και για πάντα).


Και μόλις υπέγραψαν έγιναν αγάλματα.
Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά.
Άραγε τα αγάλματα να περπατούν;
Να στέκονται ακίνητα, ξεκούραστα, λουσμένα στη λιακάδα;

Μα τι είναι εδώ; Σαν σε μουσείο μου φαίνεται. Μουσείο χωρίς ταβάνι.
Κι αυτά τα αγάλματα, πιο επικίνδυνα μοιάζουν από όσο πραγματικά είναι.
Πόσο πολλά....
Σίγουρα κάποτε ταξίδεψαν πολύ.
Κάποιος μου είχε πει πως αυτό το μουσείο όλο και μεγαλώνει.
Σαν όποιος να μπαίνει, ποτέ να μην ξαναβγαίνει.

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι.
Εκείνα τα αγάλματα δεν έχουν ονόματα. Ούτε δανεικά, ούτε δικά τους.
Ό,τι είχαν το άφησαν απ' έξω.
Άψυχα είναι. Άχρωμα. Δεν έχουν να σου πουν πια.
Σταματημένα σε μια στιγμή που μόνο οι ίδιοι αναγνωρίζουν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ τους παιδιά ή γέροι. Σαν πέτρες όμορφα άμορφα λαξεμένες.


Αντίθετα.
Μια σκιά πίσω από ένα παράθυρο στέκει ακίνητη κι αυτή.
Μα είναι ζωντανή.
Από φωτιά φτιαγμένη.
Κάπου κοιτάει.
Κάτι θα περιμένει.
Κι αν τα αγάλματα δεν πεινούν ποτέ, η πείνα η δική της μπορεί να σε καταπιεί.




Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2020

κανένας τίτλος, καμία ποίηση

Η   Ποίηση   Αποτυπώνεται   Στο   Πρόσωπο.
Ποιος διάολο σου έβαλε την ιδέα πως ποίηση είναι ένας μεθύστακας που καπνίζει σαν φουγάρο και μιλάει βρώμικα συνεχώς;
Η ποίηση αποτυπώνεται στο πρόσωπο.
Το ταλαιπωρημένο.
Ποια μοναξιά και ποια ρυάκια, ποια άνοιξη με λουλουδάκια και ποιος χαμένος έρωτας;;;
Η ποίηση γεννήθηκε φτωχιά.
Κουρέλια θα φοράει.
Κανείς δεν της έδωσε να φάει.
Γελοίες υπάρξεις.


Ο κόσμος όλος στα πόδια του τρίβεται, σαν την μουσούδα της γάτας.
Ο κόσμος αυτός, μια μικρή, γήινη σφαίρα. Μια μπαλίτσα.
Κι αυτός... όποια ώρα θελήσει, μπορεί αυτή τη γήινη σφαίρα με τις στριμωγμένες ψυχές, να την παίξει στα πόδια του, να την κάνει τσαλιμάκια. 
                                                                                                                                                                  

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Δωμάτιο μαγικό

... και έτσι δημιουργήσαμε το πίσω δωμάτιο.

Το πίσω δωμάτιο...
που κρύβει μέσα του...
Διαμαντάκια θαυμαστά κάθε εποχής του χρόνου
Πραγματάκια μικρά που βρίσκουμε στο διάβα μας
Νότες που περνούν μέσα από τα αυτιά μας και φτάνουν ως την καρδιά μας

Εκεί κρύψαμε την πρώτη μας συνάντηση
Εκεί θα μας περιμένουν πάντα και όλες οι επόμενες.

Το πρώτο μας φιλί δεν βρίσκεται σε βάθρο προς επίδειξη.
Είναι διάχυτο παντού, το νιώθεις σε κάθε πιθανή γωνιά του δωματίου.

Τα πρώτα μας χιόνια. Σαν τα φιλιά και οι αμέτρητες νιφάδες που χορεύουν στον αέρα.
Τα πρώτα λαμπιόνια που είδαμε και όλα τα επόμενα, τα πολύχρωμα.

Η πρώτη άνοιξη
Κι ένα ατελείωτο καλοκαίρι που νομίζαμε πως δεν χωρά πουθενά!

Τα πρωτοβρόχια κι ένα κίτρινο φθινόπωρο, ολόδικο μας.
Άραγε που θα μας βρίσκει η 17η Νοεμβρίου κάθε χρόνο;

'Ολα χωρούν μέσα στο πίσω δωμάτιο.
Αυτό που δεν γνωρίζει χρόνο.
Εκεί μέσα, που μένεις πάντα ο ίδιος.
Εκεί ξαναζείς.

Κι αυτό θα είναι το μυστικό μας.
Αυτό θα είναι το μαγικό μας.
Θα γυρνάμε την πλάτη σε αυτούς που θέλουν να κλέψουν έστω και μια ακρούλα από το χαμόγελο μας.
Γιατί όλα τα χαμόγελα μας, είναι πολύτιμα και μοναδικά.
Και όλα φυλαγμένα στο πίσω δωμάτιο.
Ένα προς ένα.

Γιατί οι ιστορίες μας, διάλεξαν άλλους δρόμους, αλλιώτικους.
Δεν θα διασταυρωθούν ποτέ και με καμιά πεζή πραγματικότητά σας.

Αλώβητοι στο χρόνο, σε τόπο δικό μας, υπάρχουμε και προχωράμε... και.. κοίτα!... τα χρωματιστά λαμπάκια άρχισαν να αναβοσβήνουν και φέτος!

"Τις πιο μεγάλες νύχτες του χρόνου, θα τις ζούμε πάντα μαζί".



Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

only time

Ποιος μπορεί να πει.. τι..
Ο χρόνος μόνο.
Οι στιγμές μιλούν.

Ο καπνός σε εκείνο το μπαρ...
Οι μαύρες τρύπες που στριφογύριζαν πάνω στα θολωμένα τζάμια του αυτοκινήτου...
Μια θάλασσα επιβλητική, που σου υπενθύμιζε ήρεμα πως πρέπει να τη σέβεσαι...
Τα παπούτσια που το πρωί πατούσαν στο βορρά, το απόγευμα περπατούσαν στο νότο...

Οι τέσσερις εποχές γεμάτες από μας.

Η αόρατη ζάλη
Το σταμάτημα του χρόνου
Μπλέξαμε...


............................................................................................................................................ 
- Θυμάσαι εκείνο το βράδυ;
- Τι θυμάσαι από εκείνο το βράδυ;
- Ποιος μιλάει τώρα εγώ ή εσύ;
- Κι οι δυο.
- Το ίδιο είναι.
- Τι θυμάσαι λοιπόν;
- Εσένα. Θυμάμαι εσένα να μιλάς και γω να σε βλέπω δίπλα μου... σε χρόνο μέλλοντα..
- Εξακολουθητικό..
- Ποιος μιλάει τώρα, εγώ ή εσύ;
- Το ίδιο είναι.
............................................................................................................................................

Πόσο ωραία θα 'ταν, να έμοιαζαν όλες οι Κυριακές έτσι... αργές...
(είπε και αγάπησα τις Κυριακές. όχι όλες. τις έτσι.. τις αργές..)                                                      

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

το όνομα σας.

Βρε παιδιά... σε αυτή την ταινία γιατί είστε όλοι κωμικοί;
κι αν είναι έτσι, γιατί δεν γελάμε μαζί σας;
Μήπως να είστε τραγικοί;
κι αν είναι έτσι, γιατί δεν κλαίμε με τα χάλια σας;
χμ.. αποτυχία..
αποτυχημένοι μάλλον θα είστε.
καλύτερα να αλλάξετε επάγγελμα.
χμ...  ακόμα καλύτερα, αλλάξτε σώμα, μυαλό, υπόσταση..
χμ.. πολύ καλύτερα, εξαφανιστείτε.
απαλλάξτε μας και απαλλαγείτε.


Χοντρόπετσα, παχύδερμα, ευτραφή όντα ως είστε και καταφέρνετε και γελάτε με τους άλλους;
σταματήστε να κουνάτε και το δάχτυλο επιδεικτικά και ορίστε... καθίστε να φάμε!
βάλτε κάτω το κεφάλι και μπουκώστε το στόμα σας. 
έτσι μπράβο.
να φάτε, να σκάσετε! 
χμ..
εκείνος ο μάγειρας που στέκει στη γωνία ακίνητος, άραγε να δοκίμασε από το φαγητό του;


Σσσσσσς σιωπή. Να είστε σιωπηλοί.
κι η σιωπή πρέπει να τραφεί. κι αφού πια χορτάσει να πάψει κι αυτή.
Να δώσει τη θέση της σε μια ζωή ανάλαφρη που επιπλέει στον αέρα.
Φαντάσου χιλιάδες ζωές ανάλαφρες να επιπλέουν στον αέρα...


Χειμώνιασε.. κι ας μην βλέπετε ακόμα τα χιόνια που θα σας θάψουν.
τέτοιες χαρές δεν προαναγγέλονται.
αφήστε τις ταυτότητες σας καταγής. όλες. αληθινές και ψεύτικες. κατάσχονται. ετεροπροσδιοριζόμενοι τίποτες.
Το όνομα σας.

                                                                                                        

                                                                                        Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ
                                                                                                                    καλοκαίρι του 2019