σκατάνθρωποι

Ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους και χειρονομούν. Ευτυχώς ήχο δεν βγάζουν.

Κι αφού δεν τους ακούω, τους παρατηρώ.

Κάπου είχα διαβάσει πως οι σκατάνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. 

Πως όταν μιλούν φτύνουν τους άλλους. 

Προσπαθώ να τους ομαδοποιήσω με βάση τα χαρακτηριστικά τους. 

Πρέπει να το κάνω για να μπορώ να τους διακρίνω από απόσταση. 

Πρέπει να το κάνω για να τους φυλακίσω σε μαύρο, στρογγυλό κλουβί.

Είναι αμέτρητοι. 

Δεν θα βγάλω άκρη.

...

..

.

  

χωρίς(?) τίτλο...και σκοπό

πάρτι κάνω μέσα στο κεφάλι σου!

μόνο που προσέχω και δεν πατώ έξω από τις γραμμές.

χώρο ανοίγω για να χορεύω ελεύθερα!

μόνο που σταματώ όταν ανάβει κόκκινο.

τρύπες κεντρίζω φρέσκος αέρας για να μπει!

μόνο που δεν ήρθα για να συγυρίσω.

φαίνεται.. σαν κάποιο σκοπό να έχω.

το μόνο που έχω κατά νου, είναι να μην σταματήσω!

μ'ένα μπαλόνι στο χέρι

Δεν είναι πως δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα μπαλόνια.
Δεν πιστεύω καν ότι είναι άδεια από μέσα.
Ούτε χλευάζω εσένα "κλόουν" που τα κρατάς  με δέκα χέρια.
Που τα ανεμίζεις στον αέρα, τα παραφουσκώνεις και τα σκας.
Που τα θέλεις όλα, πολύχρωμα και διαφορετικά.
Αυτά που πάντα αντικαθιστάς.

γαλάζια ή ροζ, στρογγυλά ή με γωνίες, πάντα γεμάτα χρόνο εφήμερο, φευγαλέο.

Είναι που ξέρω όμως.. πως δεν θα πετάξεις ποτέ κρατώντας τα.
Είναι που ξέρω πως υπάρχει κάπου εκείνο το μοναδικό, που αρκεί για να σηκώσει όλο το βάρος μου.

ο Ζαν Μαρί θα σου πει.

Αγαπώ τους θνητούς, γιατί αγαπάω το ελάττωμα ως αυθύπαρκτο από τη φύση του. Δεν φταίτε εσείς που είστε ατελείς. Και φυσικά δεν απαιτώ ούτε την ελάχιστη πνευματική ανάταση, μέσα στην βαλτωμένη εξέλιξή σας.

Όλους μας χωρά η γη. Είτε πάνω της, είτε βαθιά μέσα της.

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ

πάλι μ'άφησα μονάχο

εγώ

βήμα αργό

διαβάτης δίχως προσανατολισμό

 κουτσά φαντάσματα με προσπερνούν

άραγε που να πηγαίνουν?

ποια γλώσσα να μιλούν και ποια καταλαβαίνουν?

ας με λυπούνται όσο τα λυπάμαι

κι αν μ'αγνοούν

ποιος νοιάζεται?

είδα κι αυτούς που αγαπάνε 

κρύβονται κάτω από μαύρες ομπρέλες

 ξυπόλυτοι σαν περπατούν

...

με κοιτάς

...κι είναι αυτό το βλέμμα που παραμορφώνει.

ένα βλέμμα δίχως λέξεις.

που με προσδιορίζει και με απαλλοτριώνει ταυτόχρονα.

σαν από καιρό ταγμένος, να αναζητώ μέσα του, αυτό που είμαι.

μαγνήτης

είναι αυτή που με μπερδεύει.
δεν είναι ίδια ποτέ. κάθε φορά και μια άλλη.
σαν να διαβάζω συνεχώς το ίδιο κείμενο αλλά με διαφορετικό τρόπο.
προσπαθώ να βρω πάνω της κάτι που με αφορά.
ψέμματα. αυτό που βλέπω με αφορά. το καταλαβαίνω από την πρώτη ανάγνωση.
στο νόημα τα μπερδεύω. σ'αυτό που δε φαίνεται.
στο κρυφό.
επιφανειακά διαβάζω. δεν πλησιάζω προς τα μέσα. φοβάμαι.
κοιταζόμαστε από απόσταση μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο.
πάντα με ταλαιπωρούσαν οι μαγνήτες.
είναι που έχουν αυτό το παράδοξο στη φύση τους..
οι αντίθετοι πόλοι να έλκονται και οι όμοιοι να απωθούνται.

το πάρτι

Είχε πολλούς και πολλές το πάρτι.

Είδε φούστες κοντές, τακούνια ψηλά, ξώπλατα  φορέματα, ασφυκτικά  μπούστα, ηλίθια πουκάμισα, υφασμάτινα παντελόνια, βαριά αρώματα,  μεγάλες μύτες, τεντωμένα αυτιά, περιορισμένα βλέμματα, αχόρταγα μάτια.

Είδε.. μια δικηγόρο να φλερτάρει έναν γιατρό, μια φανερά βαριεστημένη τύπισσα να σκοτώνει την ώρα της με έναν μπερδεμένο, μια άσχημη στη γωνία του καναπέ να καταριέται  την ματαιότητα του μακιγιάζ.

Είδε.. έναν χοντρό να καταπίνει ασταμάτητα και έναν άλλον περίεργο, που κάπνιζε μόνος δίπλα σε μια γλάστρα  και χαμογελούσε ασυναίσθητα.

Είδε.. ένα κραγιόν κόκκινο να κοιτιέται σε ένα καθρεφτάκι και δυο γάμπες φινετσάτες σε συνεχές εναλλασσόμενο σταυροπόδι.

Είδε..  δυο μελλοθάνατους-σάπιους επιχειρηματίες(sic) να βαυκαλίζονται φωναχτά, μήπως και τους προσέξουν δυο τουρλωτοί, γυμνασμένοι κώλοι.

Είδε και άλλους..πολλούς..

.. ανθρώπους που δεν είναι, αλλά παριστάνουν πως είναι!  Που εφευρίσκουν έναν ρόλο και τον παίρνουν στα σοβαρά. Που ψεύδονται,  δίχως καν να μιλούν, κάθε ένα δευτερόλεπτο της «ύπαρξής» τους. Που νομίζουν πως έχουν βρει τη θέση τους και έχουν βολευτεί  σ’αυτή.

Είδε για ακόμη μια φορά, μια γελοία κωμωδία.

Και κανείς δεν γέλασε.

Ούτε κι αυτός.  

λανθάνων

ένα λάθος που κάνω συχνά.
δεν μιλάω ποτέ για το προφανές.
δεν δίνω εύκολα ευκαιρία στο απλό.
πάντα ψάχνω την ουσία στο περίπλοκο.
λανθάνων λοιπόν.
ό,τι ξέρω.. το γνώριζα από πάντα.
τα υπόλοιπα που ψάχνω, η μνήμη μου τα κατασκεύασε ετεροχρονισμένα.
αρνούμαι να μου δοθώ, δυσκολεύομαι να δώσω.
μπαίνω μέσα στο κουτί, το φέρνω γύρω-γύρω με ένα φανταχτερό περιτύλιγμα, δένω και μια ωραία κορδέλα απ'έξω..και σου πασάρομαι.
άδειο το κουτί από μέσα.
κι όμως εσένα σου αρκεί.
άκου!
υπάρχει σιωπή και σιωπή.
μπορείς να τις διακρίνεις?

πετεινοί και κότες.

πέντε κοκόρια και αυτός.
τους ακούει που μιλούν.

πάλι για "κότες" μιλούν και "τρόπαια".

αλήθεια τι σχέση έχει μια κότα με ένα τρόπαιο?
συζητούν για υποκείμενα που τα έχουν μεταμορφώσει σε αντικείμενα.

σκέφτεται πως η συντακτική αυτή ανωμαλία, πηγάζει ξεκάθαρα από το σεξουαλικό πάθος και την αυταρέσκειά τους.

συγκρίνουν τα αντικείμενα ικανοποίησης των αναγκών τους!

«μα φτιάξτε μια σωστή πρόταση επιτέλους!» ενίσταται.
«και για αρχή, εμπλουτίστε τις ασύντακτες προτάσεις σας με λέξεις όπως : περιπέτεια, συνάντηση, ιδιαίτερη, πόθος.» συμπληρώνει.

οι πέντε πρωτόγονοι πετεινοί που διψούν για γρήγορη ηδονή, κοιτιούνται μεταξύ τους. 

συμφωνούν με τα μάτια και του απαντούν : «ξέρεις φίλε, εμείς συζητάμε για υποκείμενα που είναι ελεύθερα να επιλέξουν όποιο ρόλο θέλουν. ευτυχώς για μας, προτιμούν το ρόλο του αντικειμένου. οπότε κι εμείς, λειτουργούμε μόνο κατά παραγγελίαν του κάτω μικρού κεφαλιού μας.»

δεν θα επιμείνει. έτσι πως το θέτουν, έχουν άδικο και δεν έχουν!

αναρωτιέται..

άραγε τι να συζητούν μεταξύ τους οι "κότες μιας χρήσης", όταν συναντιούνται για κουτσομπολιό στο κοτέτσι τους?
να μετρούν τρόπαια κι αυτές?

μοιάζει, μα διαφέρει..

πάνω στην ίδια βάρκα, ναι.
μα, άλλος άνεμος σπρώχνει εμένα κι άλλος  τριγυρίζει εσένα.
μέχρι που θα φτάσω?
ως που θα αντέξεις?

βλέπουμε τον ίδιο τοίχο μπροστά μας, το ίδιο αδιέξοδο, είμαστε παγιδευμένοι κάτω από την επιφάνεια του πάγου.
μα δεν έχουμε τον ίδιο ρόλο.
ποιος θα γκρεμίσει τοίχους?
ποιος θα στρίψει και θα ξαναπατήσει τα ίδια του τα βήματα?

σου μοιάζω ήπιος, ψύχραιμος. φαινομενικά.
μέσα μου βράζω. κατακλυσμός.
μου μοιάζεις σαν σε απόγνωση. ισοπεδωμένος. φαινομενικά.
μέσα σου πασχίζεις να δικαιολογηθείς. φυγοπονείς και..μηχανορραφείς.
προσπαθείς να ξεπλύνεις  όλο το κακό και το φρικιαστικό - τεράστιο μερίδιό σου.

πάνω στην ίδια βάρκα, ναι.
μα δεν με κατανοείς. ούτε και θέλω.
δεν είμαστε σύντροφοι. ούτε και θέλω.
δεν είμαι συνεργός σου στη φρίκη. σου ανήκει.
πιστεύω μόνο στο "τώρα", μα πολύ θα το ήθελα να τιμωρείσαι αδιάλειπτα στο άχρονο και αέναο τίποτα.

χίπστερ με φράγκα (Ζαν Μαρί)

είναι αυτή η  ρετρό φωτογραφία που τράβηξες από το -τελευταίας τεχνολογίας- "έξυπνο" τηλέφωνό σου.

είναι τα ρούχα και τα παπούτσια σου, που με στέλνουν πίσω στο 1950... μα τα παρήγγειλες και τα έραψες στον ακριβότερο οίκο μόδας του Λονδίνου.

είναι που ακούς τζαζ έχοντας φυλακίσει τον Τζον Κολτρέιν, σε ένα από τα αμέτρητα γκάτζετ της συλλογής σου.

κι όταν χορεύεις  Lindy Hop μοστράροντας το πανάκριβο καπέλο που καλύπτει το άδειο κεφάλι σου.

αυτό το άδειο κεφάλι που έχει συγκρατήσει μερικές λέξεις και τις παπαγαλίζει ενίοτε και πάντα ανάλογα την περίσταση. λέξεις όπως Μπορίς Βιάν, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ (καλά..ναι.. πέρασες ξυστά!)

ως σύγχρονη φαμ φατάλ που είσαι(sic), με πεθαίνει η προτίμησή σου σε φιλμ νουάρ, συνδυασμένη με σοκολατένια ποπ-κορν και 50άρα φλατ τιβί.

ναι..για σένα γράφω σήμερα αγαπημένη, για σένα που πατάς τέρμα το γκάζι όταν οδηγείς το πανάκριβο - μίνι - πουά κατσαριδάκι σου! χαιρετίσματα στην αυτόματη ροζ βέσπα σου, στο ανατόλια και στους εφοπλιστές mods(χα,χα) φίλους σου από το πανόραμα.



ο elwindupbird, αφιερώνει το σημερινό ποστ, στον αυτολογοκριμένο  Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ, που αποτελεί το δεύτερο μισό του.  τον προ(σ)καλεί δε, να ξανακάνει αισθητή την παρουσία του έστω..και με κάποιες αραιές εμφανίσεις του ως γκεστ-σταρ. 

Μέρα όμορφη τις πάπιες ταΐσαμε, σινεμά και σπιτάκι μετά

Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια ιστορία.
Η γη θα γίνει κόκκινη.
Η θεωρία θα γίνει πράξη.
Η πράξη θα μοιάζει με πέτρα.
Μέχρι η φωτιά να ζυμωθεί καλά και να φέρει με τη σειρά της πράσινη πόα και κίτρινους ήλιους.
Κάθε Σεπτέμβρη οι ίδιες φιλοδοξίες. Κάλπικες υποσχέσεις. Τίποτα το απτό. Μόνο λέξεις.

Μου θυμίζει εκείνη την τύπισσα που μιλάει με τα χέρια. Που το κάνει ασυναίσθητα για να μην καταλάβουμε τίποτα από όσα συμβαίνουν μέσα της. Που κρύβεται πίσω από τις λέξεις και από τις αγχωμένες  κινήσεις των χεριών της.

Αυτά σκεφτόμουν χθες, όταν επέστρεφα από μια ακόμη μνημόσυνη επανάσταση.
Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις διακόπηκαν, όταν άκουσα κάποιους πιθήκους να γελούν, όρθιοι έξω από ένα ποτοπωλείο.
Η επόμενη σκέψη μου είχε να κάνει με την εξέλιξη των ζώων και με το θαυμάσιο γεγονός πως διαθέτουν νοημοσύνη και ικανότητες επικοινωνίας.


Ένας φίλος που είχα συναντήσει κάποτε στην Άνω Βρετάνη, μου είχε πει σε άπταιστα γαλλικά(sic), πως "η επιθυμία τους είναι που πάσχει και όχι η λογική τους". Η αναφορά του, είχε να κάνει με κάποιο είδος όρθιων-δίποδων ζώων που κατοικούν διάσπαρτα σε αυτόν τον πλανήτη και σπαταλούν ασκόπως το πολύτιμο οξυγόνο που..τόσο έχουν ανάγκη όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα.

περαστικός, χωρίς λουράκι.

Την συναντώ στο διάβα μου κάθε Σάββατο. Έτσι, από ένστικτο, σκύβω και χαϊδεύω το κανίς που έχει πάντα μαζί της. Δεν μιλάμε ποτέ. Μόνο ένα χαμόγελο μοιραζόμαστε. Πότε δικό μου.. πότε δικό της.
Είναι γυναίκα των γραμμάτων άκουσα. Λένε πως έχει το μικρόβιο της γραφής. Κάποιοι έχουν δει το κανίς της, να περιφέρεται συχνά σε λογοτεχνικά σαλόνια.
Μου φαίνεται σαν να μην έχει έγνοιες, ούτε επιθυμίες. Το παρουσιαστικό της, το περπάτημά της, οι κινήσεις της, δείχνουν πως δεν έχει μέσα της κανένα μπερδεμένο κουβάρι για να ξεμπλέξει.
Κάθε φορά που την συναντώ, αυτές τις σκέψεις κάνω. Και ποτέ δεν τολμώ να διαβάσω τα βιβλία της. Ούτε καν το μονόστηλο στα εσώφυλλά τους, που περιέχει κάποιες συγκεχυμένες πληροφορίες για τον συγγραφέα. Την προτιμώ χωρίς έγνοιες, μουγκή, ανάλαφρη και με το κανίς της αυτοκόλλητο.
Δεν θέλω να μάθω τίποτα παραπάνω, μα.. σίγουρο είναι πως τα Σάββατα, δεν αλλάζω ποτέ την διαδρομή μου.

εσύ.. που με προκαλείς..

ποιος αντιγράφει ποιον?
ποιος είναι δεξιοτέχνης της απάτης?
ποιος χρησιμοποιεί τόσες πολλές λέξεις, μόνο και μόνο για να προστατεύει τον εαυτό του?
πως η έμπνευση λειτουργεί με την σκυτάλη?
αυτά που βγήκαν από μέσα μας να τα χαρίσουμε στους άλλους?  μήπως να μείνουμε με αυτήν τη νοσηρή κτητικότητά μας?

κι αν γράφουμε ψέματα, για τους άλλους είναι αλήθειες!

δεν γράφεις από ανάγκη.
σε διαβάζουν από ανάγκη?
είναι φανερό πως έχεις απορρίψει εδώ και καιρό την επιθυμία σου για βλέμματα γεμάτα θαυμασμό.
είναι καιρός πλέον να βγεις από την παιδική σου ηλικία.
εκτός.. εκτός κι αν επιθυμείς να παίξουμε για λίγο ακόμα, μαζί.

όπως το βλέπει κανείς..

- τον βλέπεις εκείνον εκεί που περπατά αργά-αργά, με κατεβασμένο το κεφάλι, σαν κατάδικος?

σαν ταπεινωμένος από κάτι μου φαίνεται. ίσως να ντρέπεται για κάτι..

- μπα.. μάλλον κανένα αυχενικό θα έχει.

- τον βλέπεις εκείνον εκεί που περπατά ευθυτενής, με το στήθος προτεταμένο, περήφανα?

δείχνει αλώβητος, με εμφανή μιαν έπαρση, σαν να πατάει καλά!

- μπα..καμιά λόρδωση στην σπονδυλική στήλη θα έχει, από γεννησιμιού του.

- κοίτα εκείνον τον παππούλη στο παγκάκι! όπως κάθεται τρέμει! σαν κάτι να φοβάται..

πάμε να τον ηρεμήσουμε.. πάμε να τον βοηθήσουμε..

- μπα.. δεν χρειάζεται καμιά βοήθεια.. η νόσος του πάρκινσον τον ταλαιπωρεί.

- μα πως είσαι τόσο σίγουρος για όλα? 

κι όταν μιλώ στους ανθρώπους και δεν με κοιτούν ποτέ στα μάτια? 

καταλαβαίνεις τι λέω. 

τότε που κοιτάζουν πάνω απ'τον ώμο μου για να δουν ποιος άλλος είναι εκεί δίπλα μου. 

αυτοί με ακούνε? με βλέπουν? μήπως είναι τυφλοί? αυτό θα μου πεις? τυφλοί?

- μπα.. όχι.. μια χαρά βλέπουν. κι αν δεν σε κοιτούν, είναι γιατί απλά σου κρύβουν την αλήθεια (τους).

- .................................................................................................................................

- :-)

για σένα Π

αυτό που αισθάνομαι μερικές φορές και δεν μπορώ να το περιγράψω σωστά με λέξεις.

σαν να κοιτάω πίσω από το τετράγωνο παράθυρό μου τα φώτα από τα υπόλοιπα σπίτια.

σαν να είναι  μέρα..αλλά μέρα σκοτεινή.. 

έχω ζήσει τέτοιες μέρες. από αυτές τις κρύες του Νοέμβρη, που ξυπνάς για να πας σχολείο και είναι ακόμα νύχτα. και καθώς περνάει η ώρα και ξημερώνει, δεν ξημερώνει ποτέ. μια γκρίζα, κρύα ατμόσφαιρα.

κι εκείνα τα πουλιά της πόλης, γκρίζα κι αυτά.. και αδιάφορα..απλά περνούν έξω από το παράθυρο.

σαν να φοράω μια ωραία μπλούζα, μάλλινη, ζεστή, μα με κλειστό ζιβάγκο που με πνίγει, που δεν συνηθίζεται.

όπως όταν φοράω δυο ζευγάρια κάλτσες και ζεστά μποτάκια και αισθάνομαι μια ασφάλεια. μα όταν σηκώνομαι να κάνω δυο βήματα, νιώθω το παγωμένο πάτωμα.

και εδώ έρχεται αυτό το περίεργο. αυτό που μετατρέπει όλες αυτές τις κάπως αρνητικές εικόνες, σε κάτι που μου αρέσει πολύ!

σαν κάτι διαφορετικό που το αισθάνομαι. 

αυτό το κρατάω. 

όσα δεν μπορώ να τα εκφράσω, τα κρατάω. 

συχνά τα ξεχνάω και άλλες φορές ξανάρχονται από μόνα τους.

Το φθινόπωρο και η προσμονή του χειμώνα μου φέρνουν μια γλυκιά θολούρα. 

Προς το τέλος του χρόνου, εκείνες τις μέρες που οι πόλεις λάμπουν και υπάρχει μια διάχυτη κινητικότητα παντού, αυτή η αίσθηση χάνεται. Και τότε χαίρομαι διπλά. Για τους μήνες που πέρασαν και γι'αυτούς που έρχονται. Δεν μπορώ να απαντήσω με ειλικρίνεια αν χαίρομαι και τις στιγμές αυτούσιες, γιατί κολλάει το βλέμμα μου σε πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν και το μυαλό μου σε παλιές χριστουγεννιάτικες ιστορίες από το βορρά.

που μένεις?

Όταν ήμουν παιδί έμενα στην οδό Ονείρου, προέκταση της οδού Μαγείας.

Τώρα που μεγάλωσα, μετακόμισα στην οδό Μηδενισμού, προέκταση της οδού Απαισιοδοξίας.

Ευτυχώς που.. τις υπόλοιπες οδούς και όλους τους άλλους δρόμους, κάποιος σκέφτηκε να τα βάλει μέσα σε ένα κουτάκι που μιλάει... να πατάω το κουμπάκι και να τα βρίσκω.
Όχι πως θέλω να πάω κάπου αλλού, μα έτσι... απλά σαν παιχνίδι! Πληκτρολογώ που και που στο κουτάκι την οδό Ουτοπίας για παράδειγμα..μπας και δω κατά που πέφτει.........!

πάντα οι άλλοι φταίνε..μικρή μου!

Μπαίνει στο δωμάτιο.
Κάθεται στην καρέκλα μπροστά από τον καθρέφτη.
Αρχίζει να αφαιρεί το μακιγιάζ από το πρόσωπό της.
Της φαίνεται ατελείωτη η διαδικασία.
Μπογιές, μάσκαρα, πούδρα.
Βαμβάκι, γαλάκτωμα, νερό.
Επιτέλους τελείωσε. Ξέβαψε τελείως. Το πρόσωπό της έγινε αόρατο.
Μακάρι να μπορούσε να δει την τρομακτικά κενή έκφρασή της στον καθρέφτη.
Σηκώνεται από την καρέκλα και ξεντύνεται.
Το φόρεμά της στο πάτωμα. Το σώμα της ανυπόστατο.
Ούτε σώμα έχει πια.
Το φόρεμά της ήταν τελικά..γεμάτο από τίποτα.
Δεν φταίει αυτή.
Είναι σίγουρη πως δεν φταίει αυτή.
Κάθε φορά που τον συναντά, το ίδιο συμβαίνει.
Του γεμίζει το κενό του, το οικειοποιείται, το κάνει δικό της και το φοράει.

Ψύχωση ή επιλογή?

(μια νύχτα, εν μέσω ύπνου βαθύ, σε άκουσα που παραμιλούσες. Τρεις λέξεις επαναλάμβανες μόνο: οι άλλοι φταίνε... οι άλλοι φταίνε... οι άλλοι φταίνε...   υποσυνείδητο? ασυνείδητο? υποκρισία και εθελοτυφλία συνειδητή? 
όταν ξυπνήσεις, ρώτα το υπερεγώ σου..και θα σου απαντήσει. είμαι σίγουρος.).

πνίξε και συ τις σκέψεις σου!

επιτέλους!

δεν έχω πια την ανάγκη να κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο.

άφρισαν κάποια στιγμή οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μου.

ξέπλυνε το κύμα μόνο το κεφάλι μου.

κι έμειναν μέσα κρυφά να αιωρούνται χρωματιστές μπουρμπουλήθρες...

(θα συνεχίσω για μερικές μέρες ακόμα. όσο διαρκεί η λιακάδα)

άγνωστες πόλεις!

πάνε μερικά χρόνια που έχω ξεμείνει σ'αυτή τη γνωστή πια πόλη.

το σκέφτηκα χθες βράδυ. 

γιατί κυκλοφορώ πλέον σαν σκιά και σπάνια?

γιατί δεν παρατηρώ τίποτα γύρω μου, παρά μόνο τον εαυτό μου να προχωρά σκυφτός?

που πήγαν οι άλλοι? που πήγαν όλα?

τα σκέφτηκα όλα χθες βράδυ.
υπάρχω μόνο για τις άγνωστες πόλεις.

ζω μόνο γι'αυτές. 

μόνο σ'αυτές έχω ζήσει αληθινά.

όσοι με κοίταξαν ευθεία στα μάτια, σε άγνωστες πόλεις τους συνάντησα.

κι αν ανακάλυψα τις πραγματικές ανθρώπινες αισθήσεις μου, εκεί με περίμεναν.

είναι ωραίες οι άγνωστες πόλεις.

να τριγυρνάς μέσα τους και να τις ανακαλύπτεις.
να σηκώνεις σκόνη και να τις σκουπίζεις.

και ευτυχώς είναι πολλές! αμέτρητες! άγνωστες μέχρι να γίνουν γνωστές.

και μετά..

όπως σε κάθε τέλος..

βγάζεις μια φωτογραφία αναμνηστική , λες..εις το επανιδείν

και βάζεις πλώρη για την επόμενη.. 

το σκέφτηκα χθες βράδυ.

το βρήκα επιτέλους το λάθος.

είμαι φτιαγμένος για ν'ανακαλύπτω.

τι διάολο.. κόλλησα εδώ?

σάπισα και είναι λογικό.

ξέρω εγώ.

τα σκέφτηκα όλα.

πρέπει να ετοιμάσω βαλίτσες.

σελιδοδείκτης

μπαίνω μέσα σου και σε σημαδεύω.
σου δείχνω που σταματώ κάθε φορά και που αρχίζω.
σε φυλλομετρώ.
σε διαχωρίζω..σε καταμερίζω..

κι αν υπογραμμίζω που και που, είναι σαν να σου κλείνω το μάτι. τι θα κρατήσω από σένα, όταν θα θελήσω  να σε πετάξω.
και δεν θα βρεις ούτε ένα τσάκισμα στις σελίδες σου. όχι πως δεν μου αρέσει να τσακίζω, μα δεν θέλω να καταλάβεις ποτέ ότι το κάνω γιατί φοβάμαι μην χαθώ μέσα στο όλο σου.

ένα φιλί και μια σφεντόνα.

Κάποια στιγμή, ήμουν σίγουρος πως δεν θα ξαναερωτευτώ.
Έπεσα έξω.
Νομίζω ότι ερωτεύομαι.
Την εξέγερση.
Θα της κάνω πρόταση..να βγούμε έξω. Ραντεβού.
Να τα σπάσουμε!

Αφού τα πάντα στο δρόμο θα καταλήξουν.
Κι οι έρωτες εκεί μας περιμένουν.
Ας μην κάνουμε άλλο πως δεν καταλαβαίνουμε.

Κυριακή

Αν δεν είχαμε ονομάσει τις μέρες, πάντα θα μπέρδευα την Τρίτη με την Τετάρτη. Θα νόμιζα πως το Σάββατο είναι Παρασκευή και η Δευτέρα ένα κακό όνειρο της νύχτας που προηγήθηκε.

Μα θα μπορούσα πάντα να ξεχωρίσω μια μέρα!

Περπατάω σε δρόμους ήρεμους την Κυριακή. Δεν με αποσπούν πολλά λεωφορεία στο διάβα μου.
Χαλαρή και πιο ξεκούραστη αναπνέει η πόλη.
Είναι που οι πιο αφελείς ιδέες  - αυτές που αυτοκαταστρέφονται τις υπόλοιπες ημέρες - μου 'ρχονται
πάντα τις Κυριακές.
Εκείνα που έγιναν και αυτά που θα ΄θελα να συμβούν, έρχονται σχεδόν πάντα στο μυαλό μου κάτι κυριακάτικα απογεύματα.
Το βράδυ της Κυριακής ανασαίνω πιο βαριά. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι τελειώνει, μα ούτε και ελπίζω πως κάτι θα αρχίσει την επαύριο. Παρ' όλα αυτά..αδημονώ.

ναι. και γω.

ξέρω καλά πόσο μ'αγαπάτε!
γι' αυτό και γω ποτέ δεν θα πεθάνω.
θα σκορπίσω. θα σκορπιστώ.
μικρά, χιλιάδες κομματάκια, να πάρετε όλοι από ένα..δυο.
λάφυρα σας αφήνω τη διαμελισμένη μου θνητότητα.
τόσο σας αγαπώ και γω!
σιχάματα.

τι σκέφτεστε δεσποινίς?

κάθονται σε ένα τραπέζι απέναντί μου. η μια αντίκρυ στην άλλη. φορούν καπέλα περίεργα κι οι δυο τους. κοιτάζονται και μιλούν. χειρονομούν. είναι τόσο κοντά μου, που ακούω τι λένε. καταλαβαίνω ότι δεν έχουν να πουν τίποτα η μία στην άλλη. μιλάει η καθεμιά για τον εαυτό της. ξεφορτώνει η καθεμιά  τον καημό της. εναλλάξ.
αν πρέπει να υπολογίσω το ανακουφιστικό του πράγματος, δεν νομίζω πως το καταφέρνουν. με τον ίδιο καημό θα σηκωθούν από το τραπέζι, με αυτόν που ήρθαν κι έκατσαν. ούτε θα κλέψουν λίγο από τον καημό του άλλου, ούτε θα χαρίσουν λίγο από τον δικό τους. μία η άλλη.. όσο διαρκεί ένας καφές και τρία τσιγάρα.
τις ακούω και καταλαβαίνω πως ούτε τα μισά, από αυτά που έχουν μέσα τους, δεν ξεδιπλώνουν.
φαίνεται στις γκριμάτσες τους. στις φάτσες που φορούν. αποτέλεσμα χρόνιας προσπάθειας οι φάτσες που φορούν. βαρύ το τίμημα. πολλοί οι λογαριασμοί. μισόκλειστοι.




μα είναι και μια άλλη.  αυτή που κάθεται πάντα μόνη της.  κοιτά μόνο μέσα στο φλιτζάνι που κρατά.
φοράει κι αυτή καπέλο.  γι' αυτήν δεν ξέρω να σας πω τίποτα.

Edward-Hopper Automat 1927

ύπαρξη

Εκείνο το πρωινό της Δευτέρας, με ξύπνησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Λουκάς στην άλλη άκρη της γραμμής. Μου είπε να περάσω από το γραφείο να πιούμε έναν καφέ. Είχαμε καιρό να τα πούμε.
Χασμουρήθηκα και σκέφτηκα άκεφα πως τώρα που δεν είχα το καθημερινό πρωινό ξύπνημα για την δουλειά, περίσσευε  αρκετός χρόνος για καφέδες. Θα μπορούσα να τους υποστώ.

Πηγαίνοντας για το γραφείο του Λουκά, πέρασα μπροστά από το ψιλικατζίδικο του Χάρη. Ο Χάρης, πίσω από το ταμείο, κατσουφιασμένος και σκεπτικός, έσκασε ένα χαμόγελο μόλις με αντίκρισε.
Αγόρασα ένα πακέτο τσιγάρα και ένα μπουκάλι γάλα για το δρόμο, είπαμε δυο κουβέντες για την κρίση και έφυγα, αφήνοντάς τον εκεί να συνεχίσει ανενόχλητος και κατσουφιασμένος να - προσποιείται πως - εργάζεται.

Έπρεπε να πληρώσω τη δόση του δανείου και έκανα μια στάση στην τράπεζα. Πάντα με εξυπηρετούσε ο φίλος μου ο Πάρης και με γλίτωνε από την βασανιστική "ουρά" στο γκισέ.
Μπαίνοντας στην τράπεζα, αντίκρισα τον Αλέξη, όρθιο και ανήσυχο, μόλις είχε τελειώσει από το ταμείο. Δεν μου χαμογέλασε, με χτύπησε φιλικά στον ώμο και μου είπε πως τον "έχωσε" η εταιρεία τελευταία στιγμή, να προλάβει κάποιες επιταγές πριν σφραγιστούν. Του είπα "υπομονή και δύναμη φίλε"  και τον άφησα να φύγει χωρίς να του χαλάσω την ψευδαίσθηση πως εργάζεται για κάποια εταιρεία και για κάποιο σκοπό.

Στο βάθος ο Πάρης μιλούσε στο τηλέφωνο, σχεδόν καθισμένος στο γραφείο του.
Μόλις με είδε, μου έκανε νόημα να καθίσω και να περιμένω μισό λεπτό να κλείσει το τηλέφωνο.
Μετά από δυο λεπτά, μου πήρε τον λογαριασμό από τα χέρια, πήγε πίσω από τον ταμεία, του είπε κάτι στο αυτί και επέστρεψε στην θέση του. Μου είπε πόσο λυπάται που με απέλυσαν, μου έδωσε κουράγιο και πρόσθεσε πως κανείς δεν χάνεται. Άκουσα τον εαυτό μου να απαντάει  "ευχαριστώ φίλε" και εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του. Τον χαιρέτησα με ένα νεύμα και  προχώρησα προς την έξοδο της τράπεζας, αφήνοντάς τον με το ακουστικό στο αυτί, να - προσποιείται πως - εργάζεται.

Περπατώντας για το γραφείο του Λουκά, παρατηρούσα τριγύρω μου, τα κλειστά καταστήματα. Δύο κλειστά, ένα ανοιχτό..σε αναλογία.
Έφτασα στο γραφείο του Λουκά. Μου άνοιξε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια φοβερή διάθεση!
"Όλη η μέρα δική σου από σήμερα ρε μπαγάσα!"  κάγχασε!
"Άσε τις μαλακίες Λουκ και παρήγγειλε κανένα καφέ να ανοίξει το μάτι μας" του είπα δήθεν πειραγμένος.
Ήπιαμε τον καφέ, είπαμε για το τι σκέφτομαι να κάνω τώρα, συζητήσαμε για την γραμματέα του που πηδάει και τον υποψιάζεται η γυναίκα του,  ανέφερε πως αν χρειαστώ χρήματα κάποια στιγμή να μην διστάσω και... αφού πέρασε η ώρα  χαιρέτησα, αφήνοντας τον εκεί στο γραφείο του να κάνει πως εργάζεται.

Επιστρέφοντας για το σπίτι, συνάντησα στο μπακάλικο τον Άκη. Μου είπε πως το Σαββατοκύριακο θα  πάει στο εξοχικό του στην Χαλκιδική και πως θα του ήταν πολύ ευχάριστο να τον συνοδέψω και γω, να περάσουμε δυο μέρες στη φύση και φυσικά να ψαρεύουμε όλη μέρα. Αυτό ήταν το νόημα της ύπαρξής του και δεν το έκρυβε. Κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινε στο εξοχικό του και παρίστανε πως ψάρευε. Σπάνια έπιανε κάτι, μα δεν έμοιαζε ντε και καλά πως τον ενδιέφερε να πιάσει ψάρια.
Του είπα πως θα πάω διήμερο στους γονείς μου και απέφυγα για άλλη μια φορά το Σαββατοκύριακο του ψαρέματος.

Μπήκα σπίτι, άναψα το μάτι της κουζίνας για να βράσω νερό και βγήκα στο μπαλκόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο.
Στο απέναντι πάρκο, σε ένα παγκάκι, ένα ζευγαράκι με σχολικές τσάντες στους ώμους, παρίστανε το ερωτευμένο. Προσποιούνταν πως φιλιούνται και στο μεσοδιάστημα σίγουρα ψιθύριζαν υποτιθέμενες λατρείες και αγάπες.
Στην απέναντι πολυκατοικία, στον δεύτερο, η κυρά Γεωργία έπαιζε το ρόλο της νοικοκυράς τινάζοντας χαλιά, ενώ λίγο παραπάνω, στον τρίτο, δυο τύποι παρίσταναν τους εργάτες που προσπαθούν να περάσουν μια τεράστια τέντα περιμετρικά του διαμερίσματος.

Μπήκα μέσα, κάθισα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Μια ξανθιά με τακούνια υποδυόταν την παρουσιάστρια, την ίδια στιγμή  που στο διπλανό κανάλι, μια δημοσιογράφος μιμούνταν έναν πράσινο παπαγάλο, παρουσιάζοντας τις υποτιθέμενες ειδήσεις του μεσημβρινού δελτίου.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να 'ταν που αποφάσισα να αποδεχτώ την όλη απάτη. Μέχρι το μεσημέρι είχα φτάσει και δεν υπήρχε πια λόγος να προχωρήσει παρακάτω η μέρα. Αποφάσισα  αυτοστιγμή πως έπρεπε να αποσπαστώ από όλο αυτό. Θα περίμενα στην άκρη να με προσπεράσει όλη αυτή η ύπαρξη, ενώ εγώ θα την κοιτούσα απλά να φεύγει και να ξεμακραίνει. Και όταν θα ήμουν σίγουρος πως έφυγε, τότε και μόνο τότε θα ξανατρύπωνα στον εαυτό μου, αυθαίρετα και μυστικά, αποφεύγοντας να περάσω ξανά από την ίδια πόρτα εισόδου... για να δω πως πραγματικά είναι οι άνθρωποι και αυτά που τους περιτριγυρίζουν.

βολικό καλοκαίρι!

Μπήκε το καλοκαίρι.
Αυτό το καλοκαίρι, θα ζήσει όπως θέλουν οι άλλοι.
Θα κάνει τη ζωή των άλλων.
Μια ευγενική προσφορά του στο σύμπαν.
Θερινός φόρος τιμής στην άβουλη-ελεύθερη ύπαρξη.

Δεν φαίνεται δυσαρεστημένος σ'αυτή την προοπτική.
Απεναντίας..
Δεν έχει δικές του επιθυμίες...ούτε σχέδια...ούτε σκέψεις...
Ας αποφασίσουν οι άλλοι για όλα!
Πολύ βολικό!
Αυτός απλά θα χαμογελάει!  Όλο το καλοκαίρι! Μόνο αυτό να μην ξεχνάει. Να χαμογελάει..
Όλα τα άλλα..ας τα κάνουν οι άλλοι..



- πάμε το βραδάκι στο θερινό? έχει μια προβολή μόνο για.. εμάς!
- πάμε!  :-)

ανάμεσα σε δύο ορόφους

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι μου λες. Αλήθεια. Σε καταλαβαίνω πραγματικά.
Σαν να σε βλέπω.

Μπαίνεις αλαφιασμένη στην πολυκατοικία. Καλείς το ασανσέρ. Πατάς το 5. Ψηλά θέλεις να πας, να βγάλεις το κεφάλι σου έξω, να ανασάνεις. Και τότε είναι που σβήνουν τα φώτα. Το τρενάκι προς την κορυφή σταματά απότομα. Ανάμεσα σε δύο ορόφους. Σε αδειανό κτίριο. Σε άδεια πόλη. Σταμάτησε ο χρόνος. Το ασανσέρ μοιάζει άδειο. Γεμάτο από τίποτα και άδειο από αέρα.

Στο περιθώριο. Εκεί σε πέταξαν. Αχρείαστη νιώθεις. Είσαι.
Σε καταλαβαίνω. Αλήθεια.

εσείς? απλή σπατάλη οξυγόνου..

αχ.. τι ωραία που τα γράφεις!
θα σε διαβάζω συνεχώς!
είσαι μεγάλο πνεύμα εσύ! θα γίνεις μεγάλος συγγραφέας-ποιητής-φιλόσοφος!
να τα εκδόσεις!
εντάξει..έχω κολλήσει λέμε!
γράφεις..αυτά που σκέφτομαι dude! respect!
δικά σου είναι? και δεν σε είχα για τέτοιο..
ρε μπας και είσαι σχιζοφρενής? παίζει καμιά διπολική προσωπικότητα εντός σου?


όσο υπάρχετε, τόσο περισσότερο θα αηδιάζω..
κι αν πνιγείτε με το σάλιο σας, θα σταματήσω να αυθαδιάζω..
απορώ.. με τόσο χάος που υπάρχει ανάμεσα στο μυαλό σας και στις πράξεις σας, πως γίνεται και  γλιτώνουμε αυτήν την πουτάνα την εντροπία! κρίμα μεγάλο είναι..


θα ήθελα να γράψω σχετικά με την υπόστασή σας, τους -και καλά- έρωτές σας και τα συναισθήματά σας, το πως βλέπετε τη ζωή, την κρίση σας(sic) και τα θέλω σας. 

θα ΄θελα να ξεράσω.. οχετό λέμε!
και κρατιέμαι.. συνεχώς κρατιέμαι.. και σας χαμογελάω κιόλας όταν σας συναντώ.. ανθρωπάρια.

σκουπίδια ανακυκλώσιμα, ξεπεσμένοι ημιμπουρζουάδες, στοιχηματζήδες της γιουροβίζιον..

μα τι σου βρίσκουν πια?

φοβερός τύπος! πολλοί επιζητούν την παρέα του. πάρα πολλοί. δεν χωράνε με τίποτα στο ημερολόγιο όλοι αυτοί!
στην αρχή ένιωθε ένα βάρος. μετά έγινε αβάσταχτο. μετά άρχισαν να του τελειώνουν οι δικαιολογίες και τα ψέμματα. κι έπειτα, τους έγραψε όλους στ'αρχίδια του.
και χωρίς να αλλάξει τόπο παρακαλώ! ούτε πρόσωπο! ούτε αριθμό! απλά..στ'αρχίδια του.

και τον άφησαν ήσυχο..τελικά.  πάλι δεύτεροι ρε φίλε..
γιατί να καις τις ώρες σου με τους δεύτερους, όταν γνωρίζεις ότι είσαι τελευταίος?

άστους  να λένε πως τον έχει πιάσει μια μανία να το σκάει από παντού πια.
και ότι κρύβεται.
και ότι δεν είναι καλά αυτό τον καιρό.
και..και..και.. μέχρι να του ξανατηλεφωνήσουν, μπας και τους γεμίσει το, μόνιμα δεύτερο, κενό τους!

άσε τους δεύτερους να λένε..
αυτός αράζει με τους τελευταίους, σέρνεται και σέρνει. καταλαβαίνει. κι αυτό μόνο του αρκεί.

μου είπε πως αγαπάει μόνο αυτούς που καταλαβαίνουν. τους υπόλοιπους τους θεωρεί αναντίρρητα θλιβερούς και άθλιους.
"καταλαβαίνεις ποιους.." μου είπε.

"καταλαβαίνω.."  του είπα.

ανάμεσα σε δύο κόσμους

Αν ήμουνα φιλμ, θα ήμουν από αυτά που καίγονται και δεν μπορείς ποτέ να δεις τις φωτογραφίες.. εκείνες που αρνήθηκαν την μόνιμη αιχμαλωσία τους.
Αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα ήταν ένα ατέρμονο pause. Όχι σε τυχαίες στιγμές. Το pause πάντα γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο.
Σήμερα ας πούμε. Όταν με ρώτησε, "και τι είπαμε πως κάνεις στη ζωή σου? εννοώ με τι ασχολείσαι?"... πριν πατήσω pause πρόλαβα να πω, "μισό λεπτό, έχω μια επείγουσα κλήση και επανέρχομαι".
Δεν είναι ποτέ προσχεδιασμένο το πάγωμα. Παγώνω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία, ενίοτε σε αηδία.
Στην σελίδα 245, στην τελευταία παράγραφο, διάβασα το εξής: "Πάντα φοβόμουνα μήπως ήμουν λίγο-πολύ κενός. Μήπως δεν είχα κοντολογίς, κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα."
Τον κόσμο τον χώρισα στα δύο, πριν από μερικά χρόνια. Ανάμεσα στις δύο ανθρωπότητες, οι στιγμές που πατάω pause είναι πια ένα σχεδόν καθημερινό, άθλιο παιχνίδι. Δεν θέλω να υπάρχω στον κόσμο τους και όταν μου το θυμίζουν, παγώνω τη στιγμή. Και μετά την καίω.
Στον κόσμο τους νιώθω ένα τίποτα. Και αυτοί τίποτα είναι, απλά δεν έχουν βρει ακόμα το κλειδί που ανοίγει την θυρίδα του  αυτοσεβασμού.
Στον κόσμο μου είναι αλλιώς. Αυτοί παραμένουν τίποτα, προς μεγάλη μου λύπη. Μοιάζουν το ίδιο ξεπεσμένοι όσο και στον δικό τους κόσμο, μα εδώ, υπάρχει η ελπίδα να ανασυστηθούν.

Δεν είναι σύγκρουση δύο κόσμων. Ούτε συνύπαρξη.
Δεν είναι το ψεύτικο από τη μια και το αληθινό από την άλλη.
Δεν είναι θέμα αντίθεσης, μα ούτε και σύνθεσης.
Δεν είναι  pause αντί για stop.
Δεν είναι τίποτα.
Και αν είναι τίποτα, τουλάχιστον δεν έχει πιαστεί αιχμάλωτο σε κανένα καμένο φιλμ.

ερωτήσεις κι (αν δεν) απαντήσεις

Κάθε φορά το ίδιο. Έχω σκεφτεί από πριν 158 απαντήσεις για κάθε μια από εκείνες τις απαίσιες (πλέον) ερωτήσεις της και κάθε φορά η ίδια αντίδραση. Σκύβω το κεφάλι και κοιτάω τα παπούτσια μου. Μετά εστιάζω στα κορδόνια τους και  φαντάζομαι πως γίνονται θηλιές. Δύο θηλιές που περνούν στα δυο μου χέρια. Τότε είναι που σκέφτομαι πως όχι να μιλήσω, αλλά ούτε να κουνήσω τα χέρια μου μπορώ πια. Τουλάχιστον, αν αντί να χαμηλώνω κάθε φορά το κεφάλι, αντιθέτως το σήκωνα ψηλά, ίσως να έβρισκα μια απάντηση στον ήλιο ή στα αστέρια. Όταν δεν έχεις μια φυσική απάντηση...εεε..δώσε μια υπερφυσική. Χαμένος για χαμένος στον κόσμο των ορθολογιστικών απαντήσεων, ρίξ'το στην τρέλα.
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι πως ξεχνάω ή κοκαλώνω ή κομπλάρω μπροστά της.
Είναι πως εκείνη την στιγμή, καμιά απάντηση δεν μου φαίνεται απολύτως ταιριαστή. Και ναι.. οφείλω να το παραδεχτώ. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Αποστομωτική, αδιαμφισβήτητη, απάντηση θρίαμβος! Μα βρίσκεται κάπου κρυφή και απρόσιτη. Ερμητικά κλειστή.
Μπορεί να υπάρχει ανάποδα γραμμένη σε έναν παλιό μαγικό καθρέφτη, σε μια γλώσσα ακατανόητη μεν, μα με τέλεια μουσικότητα δε.

Η λογική της και η βέβαιη γνώση της.
Οι αισθήσεις μου και η αβέβαιη γνώμη μου.


Ας το αφήσουμε καλύτερα το όλο θέμα να αιωρείται.. σαν σαπουνόφουσκα στον αέρα.
(κι αυτή είναι μία απάντηση)

αυτοκριτική

πέντε δέκα δεκαπέντε είκοσι εικοσιπέντε τριάντα τριανταπέντε...επτακόσια πενήντα επτακόσια πενηντα πέντε... εφτά εκατομμύρια εκατό χιλιάδες και πέντε.. φάσκελα!
φτου και βγαίνω!
για πόσο ακόμα θα μετράς βρε μαλάκα?? φτάνει πια! κρύφτηκαν όλοι! κανείς δεν έμεινε! εξαφανίστηκαν! ψυχή δεν θα βρεις!
βλάκα. τυφλέ. δειλέ. τίποτα. μηδέν.
περνούν από μπροστά σου και κάνεις πως δεν τις βλέπεις. κλείνεις τα μάτια και μετράς μέχρι να εξαφανιστούν. θα έρθουν και άλλες ευκαιρίες..αυτοπαρηγοριέσαι!  λίγε..φυγόπονε..άοσμε..άχρωμε..

δεν είσαι αόρατος! σου το λέω για τελευταία φορά.
μα με τον τρόπο που (δεν) λειτουργείς, έχεις σχεδόν ξεθωριάσει.

και στο κάτω κάτω, αφού σου αρέσει αυτό το παιχνίδι, παίξ'το σωστά! κρύψου εσύ! για πάντα. να μη σε βρίσκει κανείς και ποτέ! 

βλάκα. δειλέ. τίποτα.

..και τι λέγαμε?

είχα κάτι να πω.

έβγαλα το θερμόμετρο. 39 και.. μισώ!
είχα κάτι να πω, μα από τον πυρετό αυτό το κάτι άρχισε να μπερδεύεται.
αλλόκοτη σκέψη..σκέφτηκα. και άναψα τσιγάρο.
διαύγεια!
οι ιδέες θολώνουν?
να τον ηχογραφείς τον εαυτό σου όταν το σκας! στην υγειά σου
να μην την κοιτάς τη φωτιά. σε κάνει να θυμάσαι.
να κλείνεις και την μύτη σου, να μην μυρίζεις τίποτα. τίποτα που μπορεί να σου φέρει αναμνήσεις.

αν παραληρείς από τον πυρετό, ρούφα μερικές τζούρες. ξεχνάς τον πυρετό, σε ξεχνούν οι αναμνήσεις και επικεντρώνεσαι σ'αυτό το κάτι που είχες να πεις.

σιγά μην το πω. 

ουστ!

και άντε.. εγώ  να νομίζω τόσο καιρό πως είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι...
να το νομίζεις και συ όμως????   ε αυτό πάει πολύ....

κολύμπα στην ασημαντότητα σου και πάρε ανάσα από τις φωτό προφίλ που ανεβάζεις!
αδιάφορο δίποδο χωρίς αντικειμενική κρίση!
χειριστικό ανθρωπάριο!
όρθιο ντεκαπάζ!

επιθυμία, στιγμιαίος κορεσμός, πλήξη... επιθυμία, στιγμιαίος κορεσμός, πλήξη...

όλη σου η ζωή σε τέσσερις λέξεις. όλη  η άθλια ύπαρξή σου σε επαναλαμβανόμενα αποσιωπητικά.
η μόνιμη φυλακή σου.

αξιοθρήνητη.

κλωτσιά και βουτιά στην ανυπαρξία σου!

αφού η μαμά σου καμαρώνει για σένα!

έλα..πες την αλήθεια!
κοιμάσαι κάτω από τη φούστα της!
είσαι μόνο για πάρτη της!
σου φόρεσε και λουράκι, παντοτινό τατουάζ! ανεξίτηλο!

με το δίκιο σου όμως.. όλα κι όλα!
ό,τι ξέρεις αυτή σου το έμαθε!
να γλύφεις τα αφεντικά σου και να τα προσκυνάς!
να είσαι νόμιμος και στον αδύνατο μονάχα να ξεσπάς!
η δειλία σου..προνοητικότητα!
η μοχθηρία σου..διορατικότητα!

σκυλί υπάκουο, οι αφορμές πάντα προσφέρονται από μόνες τους...
είμαι σίγουρος πως ήδη ηχεί στα αυτιά σου ο ασταμάτητος ήχος από τα ταμ-ταμ!
σκοτωμένος σε αναστολή και να μην το ξέρεις..
υπομονή να κάνεις μονάχα και μεις υποσχόμαστε να σε θάψουμε!

να σε κρύψουμε μια και καλή κάτω από τη φούστα της μαμάς σου.
στον αγύριστο, χωρίς επιστροφή, σαν να μην γεννήθηκες ποτέ.

όταν περνάς απ'το μυαλό μου.. (Μ)

Τώρα που έφυγαν οι υπόλοιποι και  έμεινα μόνος, βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω κάτω.

Δεν σκέφτομαι  κάτι συγκεκριμένο. Με κλειστά μάτια καταφέρνω να χαλαρώσω. 

Μα όταν τα ανοίγω..

κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, αυτό που ξεχωρίζω είναι οι πλειάδες. 

Και μέσα σε αυτές..εσύ.

Εσύ, που λένε πως λάμπεις λιγότερο από τις υπόλοιπες γιατί παντρεύτηκες θνητό. 

Εσύ, που με γυμνό μάτι είσαι η πιο δυσδιάκριτη από όλες τις υπόλοιπες. Μα όχι! Δεν έχουν δίκιο.  Όταν σε πρωτοσυνάντησα -τότε που το αστέρι σου έδυε στην αρχή του χειμώνα- η λάμψη σου ήταν εκτυφλωτική για τα δικά μου μάτια.

Άραγε να είσαι εσύ που υφαίνεις αυτή τη θαμπή, τη διάχυτη νεφελώδη ύλη που περιβάλλει ολοκληρωτικά τον αστερισμό? 

Αν κρίνω από την σύντομη  γνωριμία μας, τις έωλες υποσχέσεις σου, τις θολές απαντήσεις σου, την αμήχανη σιωπή σου, ίσως να προκύπτει η απάντηση.

Κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, σκέφτομαι πως το κρίμα δεν είναι που δεν θα σε ξανασυναντήσω όταν θα βγαίνεις από την ανατολή, στις αρχές του καλοκαιριού. 

Αυτό το τακτοποίησα μέσα μου εδώ και καιρό.

Αν υπάρχει όμως κάτι που ακόμη δεν λέω να δεχτώ, είναι το ότι απέχεις από μένα εκατοντάδες έτη φωτός..

...και ένα συμπαντικό κενό που προσποιούμαι πως το γεμίζω!

Κλείνω πάλι τα μάτια μου και κάνω πως δεν σκέφτομαι  τίποτα συγκεκριμένο.

..κι αν χάνεις χωρίς αντίπαλο, τότε..καληνύχτα!

τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι πολλές ώρες.
κοιμάμαι όσο δεν έχω κοιμηθεί σε όλη  την -ως τώρα- διάρκεια της υποτιθέμενης ύπαρξής μου.
και όταν ξυπνάω, όλες οι κινήσεις μου είναι μηχανικές. βαριές.κουραστικές. τόσο..που με πιάνει αμέσως μια ατέρμονη υπνηλία.
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ καν τις υποχρεώσεις μου, την αβεβαιότητά μου, τα μυστικά που κρύβω, το μηδενικό τίποτά μου, τους φόβους μου. η υπνηλία έγινε φίλη μου και με γλιτώνει απ'όλα. με ρίχνει όλο και συχνότερα στο κρεβάτι. είναι η ερωμένη μου. φαίνεται πως δεν θα με αφήσει ποτέ!

και οι ώρες που κοιμάμαι όλο και αυξάνονται. τα όνειρα του ύπνου εξαφανίζονται.
και όταν τα βλέπεις  όλα γκρι, μόνο γκρι, καλύτερα να έχεις κλειστά τα μάτια σου. να χάνεται το γκρι στο μαύρο. να γίνονται οι ώρες.. μέρες.. μήνες.. κι ας μοιάζει ο χρόνος σταματημένος... 
.........................................................................................................................................

ΞΥΠΝΑ!

.........................................................................................................................................

μου λες αλήθεια?

εντάξει. τους κορόιδεψα πάλι σήμερα. όλους. μια χαρά τα κατάφερα. επιβίωσα στον κόσμο τους για ακόμη μια μέρα. τελικά αυτή η μάσκα πολύ μου χρησιμεύει. σπάνια καταλαβαίνει κάποιος ότι την φοράω. και όταν το καταλάβει, την βγάζω και του ξανασυστήνομαι.. δήθεν ηττημένος. άσχετα αν αυτό που αντικρίζει, εν μέσω θριάμβου για την αποκάλυψη, είναι απλά η δεύτερη μου μάσκα. η αδιαπέραστη. η εφεδρική.

δεν είναι ότι κρύβομαι από τους άλλους. τους προστατεύω, μην τους έρθει βαριά η αλήθεια μου. αυτή  που δεν αντέχω ούτε εγώ καν. μα από το να εξαφανιστώ, προτιμώ το μασκάρεμα.

 τώρα που τέλειωσα αυτό που ήθελα να γράψω, ας βγάλω την μάσκα μου και ας πάω για ύπνο. στα όνειρά μου, δεν επιτρέπονται τα μασκαρέματα. εκεί υπάρχω ακριβώς όπως είμαι!

κάθε δυο χρόνια

Σαν κάποιους παλιούς φίλους, που τους συναντάς μια φορά στα δυο χρόνια. Και με την πρώτη ματιά βλέπεις πώς σημαδεύει ο χρόνος τα πρόσωπά τους.

Έτσι κι αυτή. Όποτε την συναντούσε τυχαία, όλο και πιο άσχημη την έβρισκε. Όλο και πιο γερασμένη. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτές οι τυχαίες συναντήσεις ήταν η επιβεβαίωση που έψαχνε από καιρό. Ήταν οι αφορμές για να κουνάει το κεφάλι  επιδοκιμαστικά μπροστά στον καθρέφτη του, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του ότι έκανε τη σωστή επιλογή κάποτε. Ότι διάλεξε την σωστή πορεία.

Όχι. Μην τον παρεξηγείτε. Δεν ήταν επιφανειακός από πάντα. Απλά τον είχε συνεπάρει το είδωλό του. Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως τα τελευταία χρόνια, είχε ερωτευτεί παράφορα τον εαυτό του. Μπορεί και να είχαν δίκιο.

Εγώ όμως που ξέρω, σωστό είναι να σας πω... πως μια φορά ερωτεύτηκε αληθινά με την ψυχή και το μυαλό του. Και δεν το άντεξε που έστριψε λάθος.

αργοπορημένος

Στην παρέα..
όταν θέλουν να με θίξουν, λένε πως τα κάνω όλα αργά. Πιο αργά από οποιονδήποτε άλλο.
Σχολείο πήγα 1 χρόνο πιο αργά από τα άλλα παιδιά.
Γένια έβγαλα όταν οι υπόλοιποι έκαναν τζίβες με τα μούσια τους.
Θηλυκό άγγιξα όταν οι φίλοι είχαν ήδη φτάσει στο νούμερο 23 της λίστας τους.
Σπούδασα αρκετά αργοπορημένος σε σχέση με τους άλλους.
Έπιασα δουλειά όταν οι...προχωρημένοι, είχαν ήδη κολλήσει περί τα 1500 ένσημα έκαστος.
Παντρεύτηκα όταν.. (γράψε λάθος..δεν παντρεύτηκα ποτέ).
Αποφάσισα να ταξιδέψω πρώτη φορά σε ξένο τόπο, όταν ανακάλυψα σε σπίτια φίλων, διάφορα διακοσμητικά από μακρινές χώρες της ανατολής και της δύσης.

Μα ταξίδεψα πολύ. Αργά και με σταθερό βήμα, πήγα παντού. Πάτησα σε πόλεις και σε χωριά. Φόρεσα σκούφους και παλτά, καπέλα και σανδάλια. Γνώρισα ανθρώπους αργοπορημένους και βιαστικούς. Είδα πράσινους ουρανούς και κόκκινες θάλασσες. Μύρισα.. άπειρες μυρωδιές...

Γεύτηκα ζωή και αυτό είναι γεγονός.
Και τώρα που πεθαίνω, αποφάσισα να το κάνω όπως μου πρέπει.
Πεθαίνω λοιπόν αργοπορημένος, τόσο αργά, που δεν έχει μείνει ούτε ένα κοκκαλάκι από τους υπόλοιπους.
Και αφού πάντα τα έκανα όλα πιο αργά από τους άλλους, αποφάσισα να  στοιχειώσω τον τόπο για λίγα τέρμινα...πριν με καταπιεί το σύμπαν μια και για πάντα.

Δίδυμος

Ναι!
Είμαι δυο άνθρωποι μέσα σε έναν γιατί μπορώ.
Θα μπορούσα να ήμουν εκατό άνθρωποι μέσα σε έναν. Μα με τόσους αμέτρητους εαυτούς θα τρόμαζες.
Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις εμένα και τον εαυτό μου, θα άντεχες και τους υπόλοιπους 98?

Και μη νομίζεις πως και σένα σε αντέχουμε και οι δύο..
Κάθε μέρα μαλώνουμε με τον εαυτό μου για την πάρτη σου..
Τόσο καιρό κοντεύω να με χάσω για να παραμείνω μαζί σου..

Και μη θαρρείς πως δεν μ'αγαπάω! Μ'αγαπάω πάρα πολύ!
Αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω..

γέλασα όταν το σκέφτηκα

"Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν".

όποτε μου λες αυτήν τη φράση, δεν απαντώ.
μάλλον γιατί δεν την καταλαβαίνω.
είμαι έξω από αυτό.
μόνο..σκέφτομαι από μέσα μου πως.. εσύ καλά έκανες και πηγαινοερχόσουν, μα εγώ απλά δεν θα πήγαινα ποτέ!
Γιατί από εκεί ξεκίνησα.
και τράβηξα παραπέρα.
ούτε πίσω κοίταξα, ούτε καν σκέφτηκα ποτέ τι σημαίνει το "πηγαινοέρχομαι".
μόνο μπροστά κοίταζα. και δίπλα μου.

Έπειτα ένα ισχνό, ίσως συμπονετικό, μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη μου.
μα πως μπορείς να συνδέεις την πορεία σου, με την δική μου?
πόσο θολώνει το μυαλό σου ώρες ώρες?
συνέχισε το "πηγαινέλα" σου και όταν ζαλίζεσαι καμιά φορά κάνε στην άκρη λίγο να ξαποστάσεις.
κι αν είσαι τυχερή, θα βρεθούν και κάνα δυο αθώοι και αφελείς καλόγεροι να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό.. να ανασάνεις.

όπως ο ήλιος που βουτά μέσα στη θάλασσα

Όταν την είδε για πρώτη φορά, δεν του έκανε καμία εντύπωση.
Τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν, διαπίστωσε ότι συνεχώς εμφανιζόταν μπροστά του.
Άρχισε να την "παρακολουθεί" από απόσταση. Δεν ήξερε γιατί. Απλή περιέργεια πιθανότατα.
Πίστευε ότι δεν χρειαζόταν να κάνει και πάρα πολλά για να την κατακτήσει. Αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού είχε παραβλεφθεί από εκείνη. Εκείνη ήταν που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κρύψει το ενδιαφέρον της για κείνον.
Δεν τον ένοιαζε και πολύ. Δεν ήταν από αυτούς που κολακεύονται από τέτοια. Ούτε έκανε συλλογή από γκόμενες.
Δεν ήταν συλλέκτης γενικώς. Ένιωθε πως όποιος συλλέγει, μετά βαραίνει, πνίγεται, αγχώνεται.
Συνέχισε όμως να την "παρακολουθεί" από απόσταση.

Με τον καιρό όμως, την πλησίαζε.. αργά - αργά. Δεν ήξερε γιατί. Μα μέρα με τη μέρα, καταλάβαινε πως είχε αυξήσει αισθητά τον ρυθμό που την πλησίαζε. Εκούσια? Δεν ήξερε να απαντήσει.
Και όσο πιο κοντά έφθανε, τόσο περισσότερο τον εντυπωσίαζε! Τί? Δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

Πλέον,την σκεφτόταν συνέχεια. Τι είχε συμβεί?  Ό,τι και να 'ταν, ήταν σίγουρος πως την ήθελε.
Και έφτασε πολύ κοντά τελικά. Σε απόσταση αναπνοής.
Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να την δει! Και ήξερε γιατί.Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να εντυπωσιαστεί. Και ήξερε γιατί.

Για να δεις κάτι χρειάζεται απόσταση. Όσο περισσότερο πλησιάζεις κάπου, τόσο περισσότερο διαπιστώνεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Και απογοητεύτηκε. Και δεν ήξερε γιατί.
Έμαθε όμως, πως το να κοιτάει κανείς από απόσταση έχει την μαγεία του μερικές φορές.
Και αποφάσισε, πως ο ήλιος, θα συνέχιζε να σβήνει μέσα στην θάλασσα.

νεκρική ασφάλεια

"να μην έρθεις άλλη φορά χωρίς να με ειδοποιήσεις πρώτα.
να ενημερώνεις. να ετοιμάσω το σπίτι. να είμαι έτοιμη και γω.
έτσι κάνει ο κόσμος."

έτσι κάνει ο κόσμος.
δεν δέχεται αυθόρμητη επίσκεψη.
μόνο με ραντεβού.
έχει απαγορεύσει στο άγνωστο να είναι ο επισκέπτης.
πρέπει να δίνει ημερομηνία άφιξης.
θέλει ασφάλεια ο κόσμος.

ποιος είναι αυτός ο άγνωστος που χτυπάει την πόρτα μου?

και το άγνωστο σταμάτησε να έρχεται πια σε σένα.
όλα γνωστά πλέον.
ασφάλεια.

από το ένα γνωστό στο άλλο.

γιατί η ζωή μου δεν έχει νόημα?

φταίει που σκότωσες το τυχαίο.
το νόημα, η χαρά, η ζωή, έρχεται από το ξένο. από το απρόβλεπτο.
από ένα ξαφνικό χτύπημα στην πόρτα σου.. που δεν περιμένεις!

ζω άρα υπάρχω?

"εγώ δεν ζω πλέον.. απλά υπάρχω!  σκατά.. πολύ freak η φάση.."

την άκουγα και κουνούσα το κεφάλι συγκαταβατικά. ό,τι έλεγε είχε αρνητικό πρόσημο. μα εμένα τα λόγια της μου έφεραν στο μυαλό κάποια άλλα λόγια, που είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, κάποια εποχή που δεν θυμάμαι πια.

μου θύμησαν εκείνον τον τύπο που δεν ήξερε από "εγώ". που απλώς υπήρχε. που δεν άφηνε ποτέ κανένα σημάδι. που δεν είχε ιστορία, ούτε αυτοβιογραφία. που πήγαινε και ερχόταν, σαν να μην ήτανε ποτέ εκεί. που εξαφανιζόταν και δεν άφηνε ίχνη πίσω του. που δεν προσπαθούσε ποτέ να είναι κάποιος. ήταν απλά κανένας. 

περίεργο που τον θυμάμαι ακόμα εκείνον τον τύπο. άραγε να έκρυβε τον εαυτό του? ευτυχισμένος φαινόταν.

εκείνος έπρεπε να την άκουγε σήμερα. είμαι σίγουρος ότι θα κουνούσε και αυτός το κεφάλι συγκαταβατικά. χωρίς να σκέφτεται όμως. χωρίς να μολύνει το μυαλό του με σκέψεις. απλά θα την κοιτούσε.

ίσως..ίσως λέω.. να της έλεγε.. "απλά υπάρχεις!  σαν τα δέντρα, σαν τα πουλιά, που ζουν ασυνείδητα, που ζουν απλά.."

μυστήριο

εξηγήσεις.. τι εξηγήσεις??
από που κι ως που έχεις την απαίτηση για εξηγήσεις?
δεν σου φτάνει που ποτέ σου δεν μπόρεσες να λύσεις ούτε ένα αίνιγμα, θέλεις να σου εξηγήσουμε και το μυστήριο!
λες και η ζωή είναι ερώτηση και προσπαθείς να την απαντήσεις..

τα έμπλεξες μου φαίνεται.. οι θεωρίες σου δεν σε καλύπτουν πλέον. κόλλησαν ε? φράκαρες? χα!
εσύ που όλα τα ξέρεις βρε παιδάκι μου?? τι? δεν μπορείς να αυτοπαρηγορηθείς?? εσύ που ξέρεις?? χα!
εσύ που όλα τα τακτοποιείς? που τα συμμαζεύεις? που τα εξηγείς? που τα απομυθοποιείς? χα!

αλλά.. έμαθες να πείθεις τον εαυτό σου. το τάδε αρχίζει εκεί και τελειώνει εκεί. μέχρι εκεί. χα!
μαζεύεις σε όλη σου τη ζωή λέξεις, νομίζεις ότι ερμηνεύεις και επιχειρηματολογείς.
κράτα τις αποδείξεις για τον εαυτό σου τώρα.
τώρα που το "εγώ" σου, κολλάει στο μυστήριο!

μόνο που τώρα μου φαίνεσαι και λυπημένος. να και κάτι καλό! να το εκμεταλλευτείς αυτό το δώρο της λύπης. έχει ουσία. η λύπη φέρνει και χαρά. και η χαρά, λύπη. ωπ! δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις στη συλλογή σου??
χμ.. το περίμενα.. είναι γιατί, αυτές πρέπει να τις βιώσεις πρώτα, να τις νιώσεις, να τις πιεις, να τις φας, να τις ξεράσεις, να τις μυρίσεις, να τις πιάσεις, να τις ακούσεις, να τις χτυπήσεις αλύπητα και με χαρά! να τις ανασάνεις..

μήπως χρειάζεσαι καινούριο λεξικό?
Μήπως πρέπει να αρχίσεις να αισθάνεσαι περισσότερα από όσα ξέρεις?
είσαι πολύ οριοθετημένος..δεν το βλέπεις? να το δεις..γιατί αλλιώς θα πεθάνεις με τις θεωρίες σου στο χέρι.

σταμάτα λοιπόν να ψάχνεις εξήγηση. ούτε και αλήθεια. η αλήθεια δεν είναι αντικειμενική! δεν μπορεί να μην το ξέρεις αυτό!

ξέρω τι θα πεις..θα πεις ότι είμαι κακός και ότι σήμερα έβγαλα όλη την ασχήμια μου.
μα εγώ να ξέρεις.. τα ωραία τα έκρυψα βαθιά πλέον. πολύ βαθιά, μέχρι να βγάλουν ρίζες!
και μόνο τα άσχημα ξερνάω.  να φύγουν. να εξαφανιστούν.

αυτό να κάνεις και συ. για να ανασάνεις.

το ότι ανασαίνεις είναι από μόνο του ένα άλυτο μυστήριο! μην προσπαθήσεις να το λύσεις.
απλά..ανάσαινε!

παζλ

Σπάω το κεφάλι μου τόσο καιρό.

Αυτό το παζλ δεν φτιάχνεται.
Κι όμως, δεν του λείπουν κομμάτια.
Τα μέτρησα. Ζυγά στον αριθμό.
Κανένα μονό. Κανένα μόνο του.

Μήπως φταίει που μερικά από τα κομμάτια είναι μισοφαγωμένα στις άκρες?
Τσακισμένα και ταλαιπωρημένα από κακή προηγούμενη χρήση?

ή μήπως ήταν λειψά από πριν, από πάντα?

Ποιος προσπαθεί το ολόκληρο, όταν βολεύουν αμέτρητα ψεύτικα μισά?
Σιγά την απορία..

κενός

μαύρη η ψυχή σήμερα Φίλε. η δική σου.

η δική μου δεν έχει χρώμα. ευτυχώς. γιατί ούτε μαύρη θα μπορούσε να ήταν. δεν της το επιτρέπω.

εγώ τα κρατάω όλα σε διάφανη κατάσταση. χωρίς χρώματα. 

που και που.. εμφανίζεται καμιά σκιά. μα η σκιά είναι απλώς μια απουσία.
δεν μπορείς να δραπετεύσεις από την σκιά σου.
δεν μπορείς να χρωματίσεις την απουσία σε παρουσία.

σε παρατάω..

Θα κλείσω τις κουρτίνες και θα πω πως νύχτωσε.

Δυσάρεστη ιστορία. Ξαναδιαβασμένη.

Κλειδώνω και καταπίνω το κλειδί. Τόσο πολύ.

Τα ψέματα που λέγονται, αν σε κοιτάξει κανείς κατάματα καίγονται. Γίνονται ψέματα.

Δεν μπορώ να μας διασκεδάσω άλλο. Μπαίνω στην κατάψυξη για να τα παγώσω όλα.

Κλειστά και από δω.

Για όσο..

..alone and free..

profile pic

Στέκεται με την πλάτη γυρισμένη. Κάνει πως κοιτάει στον ορίζοντα, το - πραγματικά - καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα. Τα χέρια στις τσέπες. Τα ρούχα και τα κοκκάλινα γυαλιά, στην πιστωτική.
Φαίνεται άψογος.
Ωραίο στυλ: άνετος και κουλ επιτυχημένος νέος που ατενίζει το μέλλον με σιγουριά! Το ηλιοβασίλεμα... καταδεικνύει ΚΑΙ την ρομαντική φύση του. 

Ευτυχώς που το κλικ της φωτογραφικής...κρατάει απειροελάχιστα, ο ήλιος δύει και μεις που γνωρίζουμε ξερνάμε όπου βρούμε.

Αηδιάσαμε πάλι.

Η Λίστα..

Εκείνη τη μέρα, αρκετά χρόνια πριν, αποφάσισα να φτιάξω μια λίστα. Θα έγραφα μόνο τα ονόματα. Μια λίστα με ονόματα. Και στην κορυφή της λίστας, θα σημείωνα:  Αυτοί που δεν θα πληγώσω ποτέ, ό,τι και να συμβεί.  Όταν περνάει ο χρόνος, δεν έχει αξία να θυμάσαι το γιατί και το πώς. Αρκεί να θυμάσαι.

Σήμερα, άνοιξα το τετράδιο με την Λίστα. Το όνομά του ήταν γραμμένο εκεί. Στη μέση ακριβώς. Ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω.
Έσκισα το χαρτί. Το δίπλωσα ακριβώς στη μέση. Εκεί  που ήταν γραμμένο και το όνομά του. Πήρα ένα ψαλίδι. Το έκοψα προσεκτικά. Δύο κομμάτια χαρτί. Μερικά σύμφωνα και φωνήεντα μισά, κάποια στο ταβάνι και άλλα στο πάτωμα.

Κανένας μείον έναν, ίσον... πατσίσαμε!

Κι ας περνάει ο χρόνος. Γιατί να θυμάσαι? Μήπως θυμάσαι τίποτα πριν να γίνεις τριών? Είχες και τότε λίστες? Ανοησίες..

Τα ξεχνάω όλα σιγά σιγά.. έτσι... κι ας στενεύω.. κι ας συρρικνώνομαι..

Δύο μισά..

..μετά έκανα πως δεν θυμάμαι. και αυτή έκανε πως με πίστεψε, αφού είμαι αρκετά νόστιμος και αυτή υπερκαταναλωτικό ον.

μετά, αφού "συναντηθήκαμε" για μια στιγμή, ολοκληρώσαμε το μισό μας προσωρινά και έπειτα μείναμε και πάλι μόνοι. Δύο μισά.
μέχρι την επόμενη φορά που θα έχουμε την ανάγκη να σκοτώσουμε την συσσωρευμένη ενέργειά μας.
Δυο μισά.

Ποτέ ολόκληρα.