ζω άρα υπάρχω?

"εγώ δεν ζω πλέον.. απλά υπάρχω!  σκατά.. πολύ freak η φάση.."

την άκουγα και κουνούσα το κεφάλι συγκαταβατικά. ό,τι έλεγε είχε αρνητικό πρόσημο. μα εμένα τα λόγια της μου έφεραν στο μυαλό κάποια άλλα λόγια, που είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, κάποια εποχή που δεν θυμάμαι πια.

μου θύμησαν εκείνον τον τύπο που δεν ήξερε από "εγώ". που απλώς υπήρχε. που δεν άφηνε ποτέ κανένα σημάδι. που δεν είχε ιστορία, ούτε αυτοβιογραφία. που πήγαινε και ερχόταν, σαν να μην ήτανε ποτέ εκεί. που εξαφανιζόταν και δεν άφηνε ίχνη πίσω του. που δεν προσπαθούσε ποτέ να είναι κάποιος. ήταν απλά κανένας. 

περίεργο που τον θυμάμαι ακόμα εκείνον τον τύπο. άραγε να έκρυβε τον εαυτό του? ευτυχισμένος φαινόταν.

εκείνος έπρεπε να την άκουγε σήμερα. είμαι σίγουρος ότι θα κουνούσε και αυτός το κεφάλι συγκαταβατικά. χωρίς να σκέφτεται όμως. χωρίς να μολύνει το μυαλό του με σκέψεις. απλά θα την κοιτούσε.

ίσως..ίσως λέω.. να της έλεγε.. "απλά υπάρχεις!  σαν τα δέντρα, σαν τα πουλιά, που ζουν ασυνείδητα, που ζουν απλά.."

μυστήριο

εξηγήσεις.. τι εξηγήσεις??
από που κι ως που έχεις την απαίτηση για εξηγήσεις?
δεν σου φτάνει που ποτέ σου δεν μπόρεσες να λύσεις ούτε ένα αίνιγμα, θέλεις να σου εξηγήσουμε και το μυστήριο!
λες και η ζωή είναι ερώτηση και προσπαθείς να την απαντήσεις..

τα έμπλεξες μου φαίνεται.. οι θεωρίες σου δεν σε καλύπτουν πλέον. κόλλησαν ε? φράκαρες? χα!
εσύ που όλα τα ξέρεις βρε παιδάκι μου?? τι? δεν μπορείς να αυτοπαρηγορηθείς?? εσύ που ξέρεις?? χα!
εσύ που όλα τα τακτοποιείς? που τα συμμαζεύεις? που τα εξηγείς? που τα απομυθοποιείς? χα!

αλλά.. έμαθες να πείθεις τον εαυτό σου. το τάδε αρχίζει εκεί και τελειώνει εκεί. μέχρι εκεί. χα!
μαζεύεις σε όλη σου τη ζωή λέξεις, νομίζεις ότι ερμηνεύεις και επιχειρηματολογείς.
κράτα τις αποδείξεις για τον εαυτό σου τώρα.
τώρα που το "εγώ" σου, κολλάει στο μυστήριο!

μόνο που τώρα μου φαίνεσαι και λυπημένος. να και κάτι καλό! να το εκμεταλλευτείς αυτό το δώρο της λύπης. έχει ουσία. η λύπη φέρνει και χαρά. και η χαρά, λύπη. ωπ! δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις στη συλλογή σου??
χμ.. το περίμενα.. είναι γιατί, αυτές πρέπει να τις βιώσεις πρώτα, να τις νιώσεις, να τις πιεις, να τις φας, να τις ξεράσεις, να τις μυρίσεις, να τις πιάσεις, να τις ακούσεις, να τις χτυπήσεις αλύπητα και με χαρά! να τις ανασάνεις..

μήπως χρειάζεσαι καινούριο λεξικό?
Μήπως πρέπει να αρχίσεις να αισθάνεσαι περισσότερα από όσα ξέρεις?
είσαι πολύ οριοθετημένος..δεν το βλέπεις? να το δεις..γιατί αλλιώς θα πεθάνεις με τις θεωρίες σου στο χέρι.

σταμάτα λοιπόν να ψάχνεις εξήγηση. ούτε και αλήθεια. η αλήθεια δεν είναι αντικειμενική! δεν μπορεί να μην το ξέρεις αυτό!

ξέρω τι θα πεις..θα πεις ότι είμαι κακός και ότι σήμερα έβγαλα όλη την ασχήμια μου.
μα εγώ να ξέρεις.. τα ωραία τα έκρυψα βαθιά πλέον. πολύ βαθιά, μέχρι να βγάλουν ρίζες!
και μόνο τα άσχημα ξερνάω.  να φύγουν. να εξαφανιστούν.

αυτό να κάνεις και συ. για να ανασάνεις.

το ότι ανασαίνεις είναι από μόνο του ένα άλυτο μυστήριο! μην προσπαθήσεις να το λύσεις.
απλά..ανάσαινε!

παζλ

Σπάω το κεφάλι μου τόσο καιρό.

Αυτό το παζλ δεν φτιάχνεται.
Κι όμως, δεν του λείπουν κομμάτια.
Τα μέτρησα. Ζυγά στον αριθμό.
Κανένα μονό. Κανένα μόνο του.

Μήπως φταίει που μερικά από τα κομμάτια είναι μισοφαγωμένα στις άκρες?
Τσακισμένα και ταλαιπωρημένα από κακή προηγούμενη χρήση?

ή μήπως ήταν λειψά από πριν, από πάντα?

Ποιος προσπαθεί το ολόκληρο, όταν βολεύουν αμέτρητα ψεύτικα μισά?
Σιγά την απορία..

κενός

μαύρη η ψυχή σήμερα Φίλε. η δική σου.

η δική μου δεν έχει χρώμα. ευτυχώς. γιατί ούτε μαύρη θα μπορούσε να ήταν. δεν της το επιτρέπω.

εγώ τα κρατάω όλα σε διάφανη κατάσταση. χωρίς χρώματα. 

που και που.. εμφανίζεται καμιά σκιά. μα η σκιά είναι απλώς μια απουσία.
δεν μπορείς να δραπετεύσεις από την σκιά σου.
δεν μπορείς να χρωματίσεις την απουσία σε παρουσία.

σε παρατάω..

Θα κλείσω τις κουρτίνες και θα πω πως νύχτωσε.

Δυσάρεστη ιστορία. Ξαναδιαβασμένη.

Κλειδώνω και καταπίνω το κλειδί. Τόσο πολύ.

Τα ψέματα που λέγονται, αν σε κοιτάξει κανείς κατάματα καίγονται. Γίνονται ψέματα.

Δεν μπορώ να μας διασκεδάσω άλλο. Μπαίνω στην κατάψυξη για να τα παγώσω όλα.

Κλειστά και από δω.

Για όσο..

..alone and free..

profile pic

Στέκεται με την πλάτη γυρισμένη. Κάνει πως κοιτάει στον ορίζοντα, το - πραγματικά - καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα. Τα χέρια στις τσέπες. Τα ρούχα και τα κοκκάλινα γυαλιά, στην πιστωτική.
Φαίνεται άψογος.
Ωραίο στυλ: άνετος και κουλ επιτυχημένος νέος που ατενίζει το μέλλον με σιγουριά! Το ηλιοβασίλεμα... καταδεικνύει ΚΑΙ την ρομαντική φύση του. 

Ευτυχώς που το κλικ της φωτογραφικής...κρατάει απειροελάχιστα, ο ήλιος δύει και μεις που γνωρίζουμε ξερνάμε όπου βρούμε.

Αηδιάσαμε πάλι.

Η Λίστα..

Εκείνη τη μέρα, αρκετά χρόνια πριν, αποφάσισα να φτιάξω μια λίστα. Θα έγραφα μόνο τα ονόματα. Μια λίστα με ονόματα. Και στην κορυφή της λίστας, θα σημείωνα:  Αυτοί που δεν θα πληγώσω ποτέ, ό,τι και να συμβεί.  Όταν περνάει ο χρόνος, δεν έχει αξία να θυμάσαι το γιατί και το πώς. Αρκεί να θυμάσαι.

Σήμερα, άνοιξα το τετράδιο με την Λίστα. Το όνομά του ήταν γραμμένο εκεί. Στη μέση ακριβώς. Ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω.
Έσκισα το χαρτί. Το δίπλωσα ακριβώς στη μέση. Εκεί  που ήταν γραμμένο και το όνομά του. Πήρα ένα ψαλίδι. Το έκοψα προσεκτικά. Δύο κομμάτια χαρτί. Μερικά σύμφωνα και φωνήεντα μισά, κάποια στο ταβάνι και άλλα στο πάτωμα.

Κανένας μείον έναν, ίσον... πατσίσαμε!

Κι ας περνάει ο χρόνος. Γιατί να θυμάσαι? Μήπως θυμάσαι τίποτα πριν να γίνεις τριών? Είχες και τότε λίστες? Ανοησίες..

Τα ξεχνάω όλα σιγά σιγά.. έτσι... κι ας στενεύω.. κι ας συρρικνώνομαι..

Δύο μισά..

..μετά έκανα πως δεν θυμάμαι. και αυτή έκανε πως με πίστεψε, αφού είμαι αρκετά νόστιμος και αυτή υπερκαταναλωτικό ον.

μετά, αφού "συναντηθήκαμε" για μια στιγμή, ολοκληρώσαμε το μισό μας προσωρινά και έπειτα μείναμε και πάλι μόνοι. Δύο μισά.
μέχρι την επόμενη φορά που θα έχουμε την ανάγκη να σκοτώσουμε την συσσωρευμένη ενέργειά μας.
Δυο μισά.

Ποτέ ολόκληρα.