όπως ο ήλιος που βουτά μέσα στη θάλασσα

Όταν την είδε για πρώτη φορά, δεν του έκανε καμία εντύπωση.
Τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν, διαπίστωσε ότι συνεχώς εμφανιζόταν μπροστά του.
Άρχισε να την "παρακολουθεί" από απόσταση. Δεν ήξερε γιατί. Απλή περιέργεια πιθανότατα.
Πίστευε ότι δεν χρειαζόταν να κάνει και πάρα πολλά για να την κατακτήσει. Αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού είχε παραβλεφθεί από εκείνη. Εκείνη ήταν που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κρύψει το ενδιαφέρον της για κείνον.
Δεν τον ένοιαζε και πολύ. Δεν ήταν από αυτούς που κολακεύονται από τέτοια. Ούτε έκανε συλλογή από γκόμενες.
Δεν ήταν συλλέκτης γενικώς. Ένιωθε πως όποιος συλλέγει, μετά βαραίνει, πνίγεται, αγχώνεται.
Συνέχισε όμως να την "παρακολουθεί" από απόσταση.

Με τον καιρό όμως, την πλησίαζε.. αργά - αργά. Δεν ήξερε γιατί. Μα μέρα με τη μέρα, καταλάβαινε πως είχε αυξήσει αισθητά τον ρυθμό που την πλησίαζε. Εκούσια? Δεν ήξερε να απαντήσει.
Και όσο πιο κοντά έφθανε, τόσο περισσότερο τον εντυπωσίαζε! Τί? Δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

Πλέον,την σκεφτόταν συνέχεια. Τι είχε συμβεί?  Ό,τι και να 'ταν, ήταν σίγουρος πως την ήθελε.
Και έφτασε πολύ κοντά τελικά. Σε απόσταση αναπνοής.
Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να την δει! Και ήξερε γιατί.Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να εντυπωσιαστεί. Και ήξερε γιατί.

Για να δεις κάτι χρειάζεται απόσταση. Όσο περισσότερο πλησιάζεις κάπου, τόσο περισσότερο διαπιστώνεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Και απογοητεύτηκε. Και δεν ήξερε γιατί.
Έμαθε όμως, πως το να κοιτάει κανείς από απόσταση έχει την μαγεία του μερικές φορές.
Και αποφάσισε, πως ο ήλιος, θα συνέχιζε να σβήνει μέσα στην θάλασσα.