όταν περνάς απ'το μυαλό μου.. (Μ)

Τώρα που έφυγαν οι υπόλοιποι και  έμεινα μόνος, βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω κάτω.

Δεν σκέφτομαι  κάτι συγκεκριμένο. Με κλειστά μάτια καταφέρνω να χαλαρώσω. 

Μα όταν τα ανοίγω..

κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, αυτό που ξεχωρίζω είναι οι πλειάδες. 

Και μέσα σε αυτές..εσύ.

Εσύ, που λένε πως λάμπεις λιγότερο από τις υπόλοιπες γιατί παντρεύτηκες θνητό. 

Εσύ, που με γυμνό μάτι είσαι η πιο δυσδιάκριτη από όλες τις υπόλοιπες. Μα όχι! Δεν έχουν δίκιο.  Όταν σε πρωτοσυνάντησα -τότε που το αστέρι σου έδυε στην αρχή του χειμώνα- η λάμψη σου ήταν εκτυφλωτική για τα δικά μου μάτια.

Άραγε να είσαι εσύ που υφαίνεις αυτή τη θαμπή, τη διάχυτη νεφελώδη ύλη που περιβάλλει ολοκληρωτικά τον αστερισμό? 

Αν κρίνω από την σύντομη  γνωριμία μας, τις έωλες υποσχέσεις σου, τις θολές απαντήσεις σου, την αμήχανη σιωπή σου, ίσως να προκύπτει η απάντηση.

Κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, σκέφτομαι πως το κρίμα δεν είναι που δεν θα σε ξανασυναντήσω όταν θα βγαίνεις από την ανατολή, στις αρχές του καλοκαιριού. 

Αυτό το τακτοποίησα μέσα μου εδώ και καιρό.

Αν υπάρχει όμως κάτι που ακόμη δεν λέω να δεχτώ, είναι το ότι απέχεις από μένα εκατοντάδες έτη φωτός..

...και ένα συμπαντικό κενό που προσποιούμαι πως το γεμίζω!

Κλείνω πάλι τα μάτια μου και κάνω πως δεν σκέφτομαι  τίποτα συγκεκριμένο.

..κι αν χάνεις χωρίς αντίπαλο, τότε..καληνύχτα!

τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι πολλές ώρες.
κοιμάμαι όσο δεν έχω κοιμηθεί σε όλη  την -ως τώρα- διάρκεια της υποτιθέμενης ύπαρξής μου.
και όταν ξυπνάω, όλες οι κινήσεις μου είναι μηχανικές. βαριές.κουραστικές. τόσο..που με πιάνει αμέσως μια ατέρμονη υπνηλία.
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ καν τις υποχρεώσεις μου, την αβεβαιότητά μου, τα μυστικά που κρύβω, το μηδενικό τίποτά μου, τους φόβους μου. η υπνηλία έγινε φίλη μου και με γλιτώνει απ'όλα. με ρίχνει όλο και συχνότερα στο κρεβάτι. είναι η ερωμένη μου. φαίνεται πως δεν θα με αφήσει ποτέ!

και οι ώρες που κοιμάμαι όλο και αυξάνονται. τα όνειρα του ύπνου εξαφανίζονται.
και όταν τα βλέπεις  όλα γκρι, μόνο γκρι, καλύτερα να έχεις κλειστά τα μάτια σου. να χάνεται το γκρι στο μαύρο. να γίνονται οι ώρες.. μέρες.. μήνες.. κι ας μοιάζει ο χρόνος σταματημένος... 
.........................................................................................................................................

ΞΥΠΝΑ!

.........................................................................................................................................

μου λες αλήθεια?

εντάξει. τους κορόιδεψα πάλι σήμερα. όλους. μια χαρά τα κατάφερα. επιβίωσα στον κόσμο τους για ακόμη μια μέρα. τελικά αυτή η μάσκα πολύ μου χρησιμεύει. σπάνια καταλαβαίνει κάποιος ότι την φοράω. και όταν το καταλάβει, την βγάζω και του ξανασυστήνομαι.. δήθεν ηττημένος. άσχετα αν αυτό που αντικρίζει, εν μέσω θριάμβου για την αποκάλυψη, είναι απλά η δεύτερη μου μάσκα. η αδιαπέραστη. η εφεδρική.

δεν είναι ότι κρύβομαι από τους άλλους. τους προστατεύω, μην τους έρθει βαριά η αλήθεια μου. αυτή  που δεν αντέχω ούτε εγώ καν. μα από το να εξαφανιστώ, προτιμώ το μασκάρεμα.

 τώρα που τέλειωσα αυτό που ήθελα να γράψω, ας βγάλω την μάσκα μου και ας πάω για ύπνο. στα όνειρά μου, δεν επιτρέπονται τα μασκαρέματα. εκεί υπάρχω ακριβώς όπως είμαι!

κάθε δυο χρόνια

Σαν κάποιους παλιούς φίλους, που τους συναντάς μια φορά στα δυο χρόνια. Και με την πρώτη ματιά βλέπεις πώς σημαδεύει ο χρόνος τα πρόσωπά τους.

Έτσι κι αυτή. Όποτε την συναντούσε τυχαία, όλο και πιο άσχημη την έβρισκε. Όλο και πιο γερασμένη. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτές οι τυχαίες συναντήσεις ήταν η επιβεβαίωση που έψαχνε από καιρό. Ήταν οι αφορμές για να κουνάει το κεφάλι  επιδοκιμαστικά μπροστά στον καθρέφτη του, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του ότι έκανε τη σωστή επιλογή κάποτε. Ότι διάλεξε την σωστή πορεία.

Όχι. Μην τον παρεξηγείτε. Δεν ήταν επιφανειακός από πάντα. Απλά τον είχε συνεπάρει το είδωλό του. Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως τα τελευταία χρόνια, είχε ερωτευτεί παράφορα τον εαυτό του. Μπορεί και να είχαν δίκιο.

Εγώ όμως που ξέρω, σωστό είναι να σας πω... πως μια φορά ερωτεύτηκε αληθινά με την ψυχή και το μυαλό του. Και δεν το άντεξε που έστριψε λάθος.