ανάμεσα σε δύο ορόφους

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι μου λες. Αλήθεια. Σε καταλαβαίνω πραγματικά.
Σαν να σε βλέπω.

Μπαίνεις αλαφιασμένη στην πολυκατοικία. Καλείς το ασανσέρ. Πατάς το 5. Ψηλά θέλεις να πας, να βγάλεις το κεφάλι σου έξω, να ανασάνεις. Και τότε είναι που σβήνουν τα φώτα. Το τρενάκι προς την κορυφή σταματά απότομα. Ανάμεσα σε δύο ορόφους. Σε αδειανό κτίριο. Σε άδεια πόλη. Σταμάτησε ο χρόνος. Το ασανσέρ μοιάζει άδειο. Γεμάτο από τίποτα και άδειο από αέρα.

Στο περιθώριο. Εκεί σε πέταξαν. Αχρείαστη νιώθεις. Είσαι.
Σε καταλαβαίνω. Αλήθεια.

εσείς? απλή σπατάλη οξυγόνου..

αχ.. τι ωραία που τα γράφεις!
θα σε διαβάζω συνεχώς!
είσαι μεγάλο πνεύμα εσύ! θα γίνεις μεγάλος συγγραφέας-ποιητής-φιλόσοφος!
να τα εκδόσεις!
εντάξει..έχω κολλήσει λέμε!
γράφεις..αυτά που σκέφτομαι dude! respect!
δικά σου είναι? και δεν σε είχα για τέτοιο..
ρε μπας και είσαι σχιζοφρενής? παίζει καμιά διπολική προσωπικότητα εντός σου?


όσο υπάρχετε, τόσο περισσότερο θα αηδιάζω..
κι αν πνιγείτε με το σάλιο σας, θα σταματήσω να αυθαδιάζω..
απορώ.. με τόσο χάος που υπάρχει ανάμεσα στο μυαλό σας και στις πράξεις σας, πως γίνεται και  γλιτώνουμε αυτήν την πουτάνα την εντροπία! κρίμα μεγάλο είναι..


θα ήθελα να γράψω σχετικά με την υπόστασή σας, τους -και καλά- έρωτές σας και τα συναισθήματά σας, το πως βλέπετε τη ζωή, την κρίση σας(sic) και τα θέλω σας. 

θα ΄θελα να ξεράσω.. οχετό λέμε!
και κρατιέμαι.. συνεχώς κρατιέμαι.. και σας χαμογελάω κιόλας όταν σας συναντώ.. ανθρωπάρια.

σκουπίδια ανακυκλώσιμα, ξεπεσμένοι ημιμπουρζουάδες, στοιχηματζήδες της γιουροβίζιον..

μα τι σου βρίσκουν πια?

φοβερός τύπος! πολλοί επιζητούν την παρέα του. πάρα πολλοί. δεν χωράνε με τίποτα στο ημερολόγιο όλοι αυτοί!
στην αρχή ένιωθε ένα βάρος. μετά έγινε αβάσταχτο. μετά άρχισαν να του τελειώνουν οι δικαιολογίες και τα ψέμματα. κι έπειτα, τους έγραψε όλους στ'αρχίδια του.
και χωρίς να αλλάξει τόπο παρακαλώ! ούτε πρόσωπο! ούτε αριθμό! απλά..στ'αρχίδια του.

και τον άφησαν ήσυχο..τελικά.  πάλι δεύτεροι ρε φίλε..
γιατί να καις τις ώρες σου με τους δεύτερους, όταν γνωρίζεις ότι είσαι τελευταίος?

άστους  να λένε πως τον έχει πιάσει μια μανία να το σκάει από παντού πια.
και ότι κρύβεται.
και ότι δεν είναι καλά αυτό τον καιρό.
και..και..και.. μέχρι να του ξανατηλεφωνήσουν, μπας και τους γεμίσει το, μόνιμα δεύτερο, κενό τους!

άσε τους δεύτερους να λένε..
αυτός αράζει με τους τελευταίους, σέρνεται και σέρνει. καταλαβαίνει. κι αυτό μόνο του αρκεί.

μου είπε πως αγαπάει μόνο αυτούς που καταλαβαίνουν. τους υπόλοιπους τους θεωρεί αναντίρρητα θλιβερούς και άθλιους.
"καταλαβαίνεις ποιους.." μου είπε.

"καταλαβαίνω.."  του είπα.

ανάμεσα σε δύο κόσμους

Αν ήμουνα φιλμ, θα ήμουν από αυτά που καίγονται και δεν μπορείς ποτέ να δεις τις φωτογραφίες.. εκείνες που αρνήθηκαν την μόνιμη αιχμαλωσία τους.
Αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα ήταν ένα ατέρμονο pause. Όχι σε τυχαίες στιγμές. Το pause πάντα γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο.
Σήμερα ας πούμε. Όταν με ρώτησε, "και τι είπαμε πως κάνεις στη ζωή σου? εννοώ με τι ασχολείσαι?"... πριν πατήσω pause πρόλαβα να πω, "μισό λεπτό, έχω μια επείγουσα κλήση και επανέρχομαι".
Δεν είναι ποτέ προσχεδιασμένο το πάγωμα. Παγώνω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία, ενίοτε σε αηδία.
Στην σελίδα 245, στην τελευταία παράγραφο, διάβασα το εξής: "Πάντα φοβόμουνα μήπως ήμουν λίγο-πολύ κενός. Μήπως δεν είχα κοντολογίς, κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα."
Τον κόσμο τον χώρισα στα δύο, πριν από μερικά χρόνια. Ανάμεσα στις δύο ανθρωπότητες, οι στιγμές που πατάω pause είναι πια ένα σχεδόν καθημερινό, άθλιο παιχνίδι. Δεν θέλω να υπάρχω στον κόσμο τους και όταν μου το θυμίζουν, παγώνω τη στιγμή. Και μετά την καίω.
Στον κόσμο τους νιώθω ένα τίποτα. Και αυτοί τίποτα είναι, απλά δεν έχουν βρει ακόμα το κλειδί που ανοίγει την θυρίδα του  αυτοσεβασμού.
Στον κόσμο μου είναι αλλιώς. Αυτοί παραμένουν τίποτα, προς μεγάλη μου λύπη. Μοιάζουν το ίδιο ξεπεσμένοι όσο και στον δικό τους κόσμο, μα εδώ, υπάρχει η ελπίδα να ανασυστηθούν.

Δεν είναι σύγκρουση δύο κόσμων. Ούτε συνύπαρξη.
Δεν είναι το ψεύτικο από τη μια και το αληθινό από την άλλη.
Δεν είναι θέμα αντίθεσης, μα ούτε και σύνθεσης.
Δεν είναι  pause αντί για stop.
Δεν είναι τίποτα.
Και αν είναι τίποτα, τουλάχιστον δεν έχει πιαστεί αιχμάλωτο σε κανένα καμένο φιλμ.

ερωτήσεις κι (αν δεν) απαντήσεις

Κάθε φορά το ίδιο. Έχω σκεφτεί από πριν 158 απαντήσεις για κάθε μια από εκείνες τις απαίσιες (πλέον) ερωτήσεις της και κάθε φορά η ίδια αντίδραση. Σκύβω το κεφάλι και κοιτάω τα παπούτσια μου. Μετά εστιάζω στα κορδόνια τους και  φαντάζομαι πως γίνονται θηλιές. Δύο θηλιές που περνούν στα δυο μου χέρια. Τότε είναι που σκέφτομαι πως όχι να μιλήσω, αλλά ούτε να κουνήσω τα χέρια μου μπορώ πια. Τουλάχιστον, αν αντί να χαμηλώνω κάθε φορά το κεφάλι, αντιθέτως το σήκωνα ψηλά, ίσως να έβρισκα μια απάντηση στον ήλιο ή στα αστέρια. Όταν δεν έχεις μια φυσική απάντηση...εεε..δώσε μια υπερφυσική. Χαμένος για χαμένος στον κόσμο των ορθολογιστικών απαντήσεων, ρίξ'το στην τρέλα.
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι πως ξεχνάω ή κοκαλώνω ή κομπλάρω μπροστά της.
Είναι πως εκείνη την στιγμή, καμιά απάντηση δεν μου φαίνεται απολύτως ταιριαστή. Και ναι.. οφείλω να το παραδεχτώ. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Αποστομωτική, αδιαμφισβήτητη, απάντηση θρίαμβος! Μα βρίσκεται κάπου κρυφή και απρόσιτη. Ερμητικά κλειστή.
Μπορεί να υπάρχει ανάποδα γραμμένη σε έναν παλιό μαγικό καθρέφτη, σε μια γλώσσα ακατανόητη μεν, μα με τέλεια μουσικότητα δε.

Η λογική της και η βέβαιη γνώση της.
Οι αισθήσεις μου και η αβέβαιη γνώμη μου.


Ας το αφήσουμε καλύτερα το όλο θέμα να αιωρείται.. σαν σαπουνόφουσκα στον αέρα.
(κι αυτή είναι μία απάντηση)