αυτό που αισθάνομαι μερικές φορές και δεν μπορώ να το περιγράψω σωστά με λέξεις.
σαν να κοιτάω πίσω από το τετράγωνο παράθυρό μου τα φώτα από τα υπόλοιπα σπίτια.
σαν να είναι μέρα..αλλά μέρα σκοτεινή..
έχω ζήσει τέτοιες μέρες. από αυτές τις κρύες του Νοέμβρη, που ξυπνάς για να πας σχολείο και είναι ακόμα νύχτα. και καθώς περνάει η ώρα και ξημερώνει, δεν ξημερώνει ποτέ. μια γκρίζα, κρύα ατμόσφαιρα.
κι εκείνα τα πουλιά της πόλης, γκρίζα κι αυτά.. και αδιάφορα..απλά περνούν έξω από το παράθυρο.
σαν να φοράω μια ωραία μπλούζα, μάλλινη, ζεστή, μα με κλειστό ζιβάγκο που με πνίγει, που δεν συνηθίζεται.
όπως όταν φοράω δυο ζευγάρια κάλτσες και ζεστά μποτάκια και αισθάνομαι μια ασφάλεια. μα όταν σηκώνομαι να κάνω δυο βήματα, νιώθω το παγωμένο πάτωμα.
και εδώ έρχεται αυτό το περίεργο. αυτό που μετατρέπει όλες αυτές τις κάπως αρνητικές εικόνες, σε κάτι που μου αρέσει πολύ!
σαν κάτι διαφορετικό που το αισθάνομαι.
αυτό το κρατάω.
όσα δεν μπορώ να τα εκφράσω, τα κρατάω.
συχνά τα ξεχνάω και άλλες φορές ξανάρχονται από μόνα τους.
Το φθινόπωρο και η προσμονή του χειμώνα μου φέρνουν μια γλυκιά θολούρα.
Προς το τέλος του χρόνου, εκείνες τις μέρες που οι πόλεις λάμπουν και υπάρχει μια διάχυτη κινητικότητα παντού, αυτή η αίσθηση χάνεται. Και τότε χαίρομαι διπλά. Για τους μήνες που πέρασαν και γι'αυτούς που έρχονται. Δεν μπορώ να απαντήσω με ειλικρίνεια αν χαίρομαι και τις στιγμές αυτούσιες, γιατί κολλάει το βλέμμα μου σε πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν και το μυαλό μου σε παλιές χριστουγεννιάτικες ιστορίες από το βορρά.
