Μέρα όμορφη τις πάπιες ταΐσαμε, σινεμά και σπιτάκι μετά

Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια ιστορία.
Η γη θα γίνει κόκκινη.
Η θεωρία θα γίνει πράξη.
Η πράξη θα μοιάζει με πέτρα.
Μέχρι η φωτιά να ζυμωθεί καλά και να φέρει με τη σειρά της πράσινη πόα και κίτρινους ήλιους.
Κάθε Σεπτέμβρη οι ίδιες φιλοδοξίες. Κάλπικες υποσχέσεις. Τίποτα το απτό. Μόνο λέξεις.

Μου θυμίζει εκείνη την τύπισσα που μιλάει με τα χέρια. Που το κάνει ασυναίσθητα για να μην καταλάβουμε τίποτα από όσα συμβαίνουν μέσα της. Που κρύβεται πίσω από τις λέξεις και από τις αγχωμένες  κινήσεις των χεριών της.

Αυτά σκεφτόμουν χθες, όταν επέστρεφα από μια ακόμη μνημόσυνη επανάσταση.
Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις διακόπηκαν, όταν άκουσα κάποιους πιθήκους να γελούν, όρθιοι έξω από ένα ποτοπωλείο.
Η επόμενη σκέψη μου είχε να κάνει με την εξέλιξη των ζώων και με το θαυμάσιο γεγονός πως διαθέτουν νοημοσύνη και ικανότητες επικοινωνίας.


Ένας φίλος που είχα συναντήσει κάποτε στην Άνω Βρετάνη, μου είχε πει σε άπταιστα γαλλικά(sic), πως "η επιθυμία τους είναι που πάσχει και όχι η λογική τους". Η αναφορά του, είχε να κάνει με κάποιο είδος όρθιων-δίποδων ζώων που κατοικούν διάσπαρτα σε αυτόν τον πλανήτη και σπαταλούν ασκόπως το πολύτιμο οξυγόνο που..τόσο έχουν ανάγκη όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα.

περαστικός, χωρίς λουράκι.

Την συναντώ στο διάβα μου κάθε Σάββατο. Έτσι, από ένστικτο, σκύβω και χαϊδεύω το κανίς που έχει πάντα μαζί της. Δεν μιλάμε ποτέ. Μόνο ένα χαμόγελο μοιραζόμαστε. Πότε δικό μου.. πότε δικό της.
Είναι γυναίκα των γραμμάτων άκουσα. Λένε πως έχει το μικρόβιο της γραφής. Κάποιοι έχουν δει το κανίς της, να περιφέρεται συχνά σε λογοτεχνικά σαλόνια.
Μου φαίνεται σαν να μην έχει έγνοιες, ούτε επιθυμίες. Το παρουσιαστικό της, το περπάτημά της, οι κινήσεις της, δείχνουν πως δεν έχει μέσα της κανένα μπερδεμένο κουβάρι για να ξεμπλέξει.
Κάθε φορά που την συναντώ, αυτές τις σκέψεις κάνω. Και ποτέ δεν τολμώ να διαβάσω τα βιβλία της. Ούτε καν το μονόστηλο στα εσώφυλλά τους, που περιέχει κάποιες συγκεχυμένες πληροφορίες για τον συγγραφέα. Την προτιμώ χωρίς έγνοιες, μουγκή, ανάλαφρη και με το κανίς της αυτοκόλλητο.
Δεν θέλω να μάθω τίποτα παραπάνω, μα.. σίγουρο είναι πως τα Σάββατα, δεν αλλάζω ποτέ την διαδρομή μου.

εσύ.. που με προκαλείς..

ποιος αντιγράφει ποιον?
ποιος είναι δεξιοτέχνης της απάτης?
ποιος χρησιμοποιεί τόσες πολλές λέξεις, μόνο και μόνο για να προστατεύει τον εαυτό του?
πως η έμπνευση λειτουργεί με την σκυτάλη?
αυτά που βγήκαν από μέσα μας να τα χαρίσουμε στους άλλους?  μήπως να μείνουμε με αυτήν τη νοσηρή κτητικότητά μας?

κι αν γράφουμε ψέματα, για τους άλλους είναι αλήθειες!

δεν γράφεις από ανάγκη.
σε διαβάζουν από ανάγκη?
είναι φανερό πως έχεις απορρίψει εδώ και καιρό την επιθυμία σου για βλέμματα γεμάτα θαυμασμό.
είναι καιρός πλέον να βγεις από την παιδική σου ηλικία.
εκτός.. εκτός κι αν επιθυμείς να παίξουμε για λίγο ακόμα, μαζί.

όπως το βλέπει κανείς..

- τον βλέπεις εκείνον εκεί που περπατά αργά-αργά, με κατεβασμένο το κεφάλι, σαν κατάδικος?

σαν ταπεινωμένος από κάτι μου φαίνεται. ίσως να ντρέπεται για κάτι..

- μπα.. μάλλον κανένα αυχενικό θα έχει.

- τον βλέπεις εκείνον εκεί που περπατά ευθυτενής, με το στήθος προτεταμένο, περήφανα?

δείχνει αλώβητος, με εμφανή μιαν έπαρση, σαν να πατάει καλά!

- μπα..καμιά λόρδωση στην σπονδυλική στήλη θα έχει, από γεννησιμιού του.

- κοίτα εκείνον τον παππούλη στο παγκάκι! όπως κάθεται τρέμει! σαν κάτι να φοβάται..

πάμε να τον ηρεμήσουμε.. πάμε να τον βοηθήσουμε..

- μπα.. δεν χρειάζεται καμιά βοήθεια.. η νόσος του πάρκινσον τον ταλαιπωρεί.

- μα πως είσαι τόσο σίγουρος για όλα? 

κι όταν μιλώ στους ανθρώπους και δεν με κοιτούν ποτέ στα μάτια? 

καταλαβαίνεις τι λέω. 

τότε που κοιτάζουν πάνω απ'τον ώμο μου για να δουν ποιος άλλος είναι εκεί δίπλα μου. 

αυτοί με ακούνε? με βλέπουν? μήπως είναι τυφλοί? αυτό θα μου πεις? τυφλοί?

- μπα.. όχι.. μια χαρά βλέπουν. κι αν δεν σε κοιτούν, είναι γιατί απλά σου κρύβουν την αλήθεια (τους).

- .................................................................................................................................

- :-)