λανθάνων

ένα λάθος που κάνω συχνά.
δεν μιλάω ποτέ για το προφανές.
δεν δίνω εύκολα ευκαιρία στο απλό.
πάντα ψάχνω την ουσία στο περίπλοκο.
λανθάνων λοιπόν.
ό,τι ξέρω.. το γνώριζα από πάντα.
τα υπόλοιπα που ψάχνω, η μνήμη μου τα κατασκεύασε ετεροχρονισμένα.
αρνούμαι να μου δοθώ, δυσκολεύομαι να δώσω.
μπαίνω μέσα στο κουτί, το φέρνω γύρω-γύρω με ένα φανταχτερό περιτύλιγμα, δένω και μια ωραία κορδέλα απ'έξω..και σου πασάρομαι.
άδειο το κουτί από μέσα.
κι όμως εσένα σου αρκεί.
άκου!
υπάρχει σιωπή και σιωπή.
μπορείς να τις διακρίνεις?

πετεινοί και κότες.

πέντε κοκόρια και αυτός.
τους ακούει που μιλούν.

πάλι για "κότες" μιλούν και "τρόπαια".

αλήθεια τι σχέση έχει μια κότα με ένα τρόπαιο?
συζητούν για υποκείμενα που τα έχουν μεταμορφώσει σε αντικείμενα.

σκέφτεται πως η συντακτική αυτή ανωμαλία, πηγάζει ξεκάθαρα από το σεξουαλικό πάθος και την αυταρέσκειά τους.

συγκρίνουν τα αντικείμενα ικανοποίησης των αναγκών τους!

«μα φτιάξτε μια σωστή πρόταση επιτέλους!» ενίσταται.
«και για αρχή, εμπλουτίστε τις ασύντακτες προτάσεις σας με λέξεις όπως : περιπέτεια, συνάντηση, ιδιαίτερη, πόθος.» συμπληρώνει.

οι πέντε πρωτόγονοι πετεινοί που διψούν για γρήγορη ηδονή, κοιτιούνται μεταξύ τους. 

συμφωνούν με τα μάτια και του απαντούν : «ξέρεις φίλε, εμείς συζητάμε για υποκείμενα που είναι ελεύθερα να επιλέξουν όποιο ρόλο θέλουν. ευτυχώς για μας, προτιμούν το ρόλο του αντικειμένου. οπότε κι εμείς, λειτουργούμε μόνο κατά παραγγελίαν του κάτω μικρού κεφαλιού μας.»

δεν θα επιμείνει. έτσι πως το θέτουν, έχουν άδικο και δεν έχουν!

αναρωτιέται..

άραγε τι να συζητούν μεταξύ τους οι "κότες μιας χρήσης", όταν συναντιούνται για κουτσομπολιό στο κοτέτσι τους?
να μετρούν τρόπαια κι αυτές?

μοιάζει, μα διαφέρει..

πάνω στην ίδια βάρκα, ναι.
μα, άλλος άνεμος σπρώχνει εμένα κι άλλος  τριγυρίζει εσένα.
μέχρι που θα φτάσω?
ως που θα αντέξεις?

βλέπουμε τον ίδιο τοίχο μπροστά μας, το ίδιο αδιέξοδο, είμαστε παγιδευμένοι κάτω από την επιφάνεια του πάγου.
μα δεν έχουμε τον ίδιο ρόλο.
ποιος θα γκρεμίσει τοίχους?
ποιος θα στρίψει και θα ξαναπατήσει τα ίδια του τα βήματα?

σου μοιάζω ήπιος, ψύχραιμος. φαινομενικά.
μέσα μου βράζω. κατακλυσμός.
μου μοιάζεις σαν σε απόγνωση. ισοπεδωμένος. φαινομενικά.
μέσα σου πασχίζεις να δικαιολογηθείς. φυγοπονείς και..μηχανορραφείς.
προσπαθείς να ξεπλύνεις  όλο το κακό και το φρικιαστικό - τεράστιο μερίδιό σου.

πάνω στην ίδια βάρκα, ναι.
μα δεν με κατανοείς. ούτε και θέλω.
δεν είμαστε σύντροφοι. ούτε και θέλω.
δεν είμαι συνεργός σου στη φρίκη. σου ανήκει.
πιστεύω μόνο στο "τώρα", μα πολύ θα το ήθελα να τιμωρείσαι αδιάλειπτα στο άχρονο και αέναο τίποτα.

χίπστερ με φράγκα (Ζαν Μαρί)

είναι αυτή η  ρετρό φωτογραφία που τράβηξες από το -τελευταίας τεχνολογίας- "έξυπνο" τηλέφωνό σου.

είναι τα ρούχα και τα παπούτσια σου, που με στέλνουν πίσω στο 1950... μα τα παρήγγειλες και τα έραψες στον ακριβότερο οίκο μόδας του Λονδίνου.

είναι που ακούς τζαζ έχοντας φυλακίσει τον Τζον Κολτρέιν, σε ένα από τα αμέτρητα γκάτζετ της συλλογής σου.

κι όταν χορεύεις  Lindy Hop μοστράροντας το πανάκριβο καπέλο που καλύπτει το άδειο κεφάλι σου.

αυτό το άδειο κεφάλι που έχει συγκρατήσει μερικές λέξεις και τις παπαγαλίζει ενίοτε και πάντα ανάλογα την περίσταση. λέξεις όπως Μπορίς Βιάν, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ (καλά..ναι.. πέρασες ξυστά!)

ως σύγχρονη φαμ φατάλ που είσαι(sic), με πεθαίνει η προτίμησή σου σε φιλμ νουάρ, συνδυασμένη με σοκολατένια ποπ-κορν και 50άρα φλατ τιβί.

ναι..για σένα γράφω σήμερα αγαπημένη, για σένα που πατάς τέρμα το γκάζι όταν οδηγείς το πανάκριβο - μίνι - πουά κατσαριδάκι σου! χαιρετίσματα στην αυτόματη ροζ βέσπα σου, στο ανατόλια και στους εφοπλιστές mods(χα,χα) φίλους σου από το πανόραμα.



ο elwindupbird, αφιερώνει το σημερινό ποστ, στον αυτολογοκριμένο  Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ, που αποτελεί το δεύτερο μισό του.  τον προ(σ)καλεί δε, να ξανακάνει αισθητή την παρουσία του έστω..και με κάποιες αραιές εμφανίσεις του ως γκεστ-σταρ.