πάλι μ'άφησα μονάχο

εγώ

βήμα αργό

διαβάτης δίχως προσανατολισμό

 κουτσά φαντάσματα με προσπερνούν

άραγε που να πηγαίνουν?

ποια γλώσσα να μιλούν και ποια καταλαβαίνουν?

ας με λυπούνται όσο τα λυπάμαι

κι αν μ'αγνοούν

ποιος νοιάζεται?

είδα κι αυτούς που αγαπάνε 

κρύβονται κάτω από μαύρες ομπρέλες

 ξυπόλυτοι σαν περπατούν

...

με κοιτάς

...κι είναι αυτό το βλέμμα που παραμορφώνει.

ένα βλέμμα δίχως λέξεις.

που με προσδιορίζει και με απαλλοτριώνει ταυτόχρονα.

σαν από καιρό ταγμένος, να αναζητώ μέσα του, αυτό που είμαι.

μαγνήτης

είναι αυτή που με μπερδεύει.
δεν είναι ίδια ποτέ. κάθε φορά και μια άλλη.
σαν να διαβάζω συνεχώς το ίδιο κείμενο αλλά με διαφορετικό τρόπο.
προσπαθώ να βρω πάνω της κάτι που με αφορά.
ψέμματα. αυτό που βλέπω με αφορά. το καταλαβαίνω από την πρώτη ανάγνωση.
στο νόημα τα μπερδεύω. σ'αυτό που δε φαίνεται.
στο κρυφό.
επιφανειακά διαβάζω. δεν πλησιάζω προς τα μέσα. φοβάμαι.
κοιταζόμαστε από απόσταση μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο.
πάντα με ταλαιπωρούσαν οι μαγνήτες.
είναι που έχουν αυτό το παράδοξο στη φύση τους..
οι αντίθετοι πόλοι να έλκονται και οι όμοιοι να απωθούνται.

το πάρτι

Είχε πολλούς και πολλές το πάρτι.

Είδε φούστες κοντές, τακούνια ψηλά, ξώπλατα  φορέματα, ασφυκτικά  μπούστα, ηλίθια πουκάμισα, υφασμάτινα παντελόνια, βαριά αρώματα,  μεγάλες μύτες, τεντωμένα αυτιά, περιορισμένα βλέμματα, αχόρταγα μάτια.

Είδε.. μια δικηγόρο να φλερτάρει έναν γιατρό, μια φανερά βαριεστημένη τύπισσα να σκοτώνει την ώρα της με έναν μπερδεμένο, μια άσχημη στη γωνία του καναπέ να καταριέται  την ματαιότητα του μακιγιάζ.

Είδε.. έναν χοντρό να καταπίνει ασταμάτητα και έναν άλλον περίεργο, που κάπνιζε μόνος δίπλα σε μια γλάστρα  και χαμογελούσε ασυναίσθητα.

Είδε.. ένα κραγιόν κόκκινο να κοιτιέται σε ένα καθρεφτάκι και δυο γάμπες φινετσάτες σε συνεχές εναλλασσόμενο σταυροπόδι.

Είδε..  δυο μελλοθάνατους-σάπιους επιχειρηματίες(sic) να βαυκαλίζονται φωναχτά, μήπως και τους προσέξουν δυο τουρλωτοί, γυμνασμένοι κώλοι.

Είδε και άλλους..πολλούς..

.. ανθρώπους που δεν είναι, αλλά παριστάνουν πως είναι!  Που εφευρίσκουν έναν ρόλο και τον παίρνουν στα σοβαρά. Που ψεύδονται,  δίχως καν να μιλούν, κάθε ένα δευτερόλεπτο της «ύπαρξής» τους. Που νομίζουν πως έχουν βρει τη θέση τους και έχουν βολευτεί  σ’αυτή.

Είδε για ακόμη μια φορά, μια γελοία κωμωδία.

Και κανείς δεν γέλασε.

Ούτε κι αυτός.