σκατάνθρωποι

Ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους και χειρονομούν. Ευτυχώς ήχο δεν βγάζουν.

Κι αφού δεν τους ακούω, τους παρατηρώ.

Κάπου είχα διαβάσει πως οι σκατάνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. 

Πως όταν μιλούν φτύνουν τους άλλους. 

Προσπαθώ να τους ομαδοποιήσω με βάση τα χαρακτηριστικά τους. 

Πρέπει να το κάνω για να μπορώ να τους διακρίνω από απόσταση. 

Πρέπει να το κάνω για να τους φυλακίσω σε μαύρο, στρογγυλό κλουβί.

Είναι αμέτρητοι. 

Δεν θα βγάλω άκρη.

...

..

.

  

χωρίς(?) τίτλο...και σκοπό

πάρτι κάνω μέσα στο κεφάλι σου!

μόνο που προσέχω και δεν πατώ έξω από τις γραμμές.

χώρο ανοίγω για να χορεύω ελεύθερα!

μόνο που σταματώ όταν ανάβει κόκκινο.

τρύπες κεντρίζω φρέσκος αέρας για να μπει!

μόνο που δεν ήρθα για να συγυρίσω.

φαίνεται.. σαν κάποιο σκοπό να έχω.

το μόνο που έχω κατά νου, είναι να μην σταματήσω!

μ'ένα μπαλόνι στο χέρι

Δεν είναι πως δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα μπαλόνια.
Δεν πιστεύω καν ότι είναι άδεια από μέσα.
Ούτε χλευάζω εσένα "κλόουν" που τα κρατάς  με δέκα χέρια.
Που τα ανεμίζεις στον αέρα, τα παραφουσκώνεις και τα σκας.
Που τα θέλεις όλα, πολύχρωμα και διαφορετικά.
Αυτά που πάντα αντικαθιστάς.

γαλάζια ή ροζ, στρογγυλά ή με γωνίες, πάντα γεμάτα χρόνο εφήμερο, φευγαλέο.

Είναι που ξέρω όμως.. πως δεν θα πετάξεις ποτέ κρατώντας τα.
Είναι που ξέρω πως υπάρχει κάπου εκείνο το μοναδικό, που αρκεί για να σηκώσει όλο το βάρος μου.

ο Ζαν Μαρί θα σου πει.

Αγαπώ τους θνητούς, γιατί αγαπάω το ελάττωμα ως αυθύπαρκτο από τη φύση του. Δεν φταίτε εσείς που είστε ατελείς. Και φυσικά δεν απαιτώ ούτε την ελάχιστη πνευματική ανάταση, μέσα στην βαλτωμένη εξέλιξή σας.

Όλους μας χωρά η γη. Είτε πάνω της, είτε βαθιά μέσα της.

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ