Αριστεροχειρία

Πλέον γράφει μόνο με το αριστερό.
Της είναι αρκετά δύσκολο, μα δυνητικά ανώδυνο.
Είναι ο τρόπος που βρήκε ώστε να αποφεύγει μια -επικίνδυνα- αποκαλυπτική γραφή.
Είναι που όταν γράφει με το αριστερό χέρι, κάποιος άλλος κρατάει το μολύβι και καθοδηγεί τις σκέψεις της.
Μια δικαιολογία για να απαρνείται τα κείμενά της.

Σχεδόν ποτέ δεν αναγνωρίζει κάτι που η ίδια έχει γράψει.
Φοβάται πως μια νύχτα, όλες οι λέξεις που έχουν βγει μέσα από το κεφάλι της, θα αποδράσουν από το χαρτί και θα της στήσουν θανατηφόρα ενέδρα.
Φοβάται, κι ας ξέρει πως το γράψιμο της είναι πέρα για πέρα άδειο.
Καθόλου δε την ανακουφίζει αυτό.

Τίποτα δεν θα την πείσει να χρησιμοποιήσει το δεξί.
Το καλό.
Θα το κρύβει πάντα μέσα στην τσέπη της.
Ακόμα κι αν χρειαστεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί, στην τσέπη θα το έχει σφηνωμένο.
Θυμάται τότε, που αποφάσισε να γράψει κάτι με το καλό της χέρι και δεν το τελείωσε ποτέ.
Ακόμα τσαλακώνει, σβήνει και διορθώνει εκείνο το γραπτό.

σε κασέτα παλιά..

Συμβαίνει.
Τέτοια περίοδο διανύω.
Από αυτές που αμφισβητώ ακόμα και την ίδια μου την ύπαρξη.
Βγαίνω από το σώμα μου και με κοιτάω από απόσταση.
Μοιάζω σαν αριθμός που ξεχάστηκε για πάντα μέσα σε ατζέντα παλιά.
Σαν να ζω την ίδια μέρα ξανά και ξανά, φυλακισμένος μέσα σε παλιά βιντεοκασέτα.


Θυμάσαι που ηχογραφούσαμε τις φωνές  και τα γέλια μας σε εκείνο το κόκκινο -παλιό πια- κασετόφωνο?
Πώς καταφέραμε και παγιδεύσαμε τότε και για πάντα...το γέλιο μας εκεί μέσα..?!