σε κασέτα παλιά..

Συμβαίνει.
Τέτοια περίοδο διανύω.
Από αυτές που αμφισβητώ ακόμα και την ίδια μου την ύπαρξη.
Βγαίνω από το σώμα μου και με κοιτάω από απόσταση.
Μοιάζω σαν αριθμός που ξεχάστηκε για πάντα μέσα σε ατζέντα παλιά.
Σαν να ζω την ίδια μέρα ξανά και ξανά, φυλακισμένος μέσα σε παλιά βιντεοκασέτα.


Θυμάσαι που ηχογραφούσαμε τις φωνές  και τα γέλια μας σε εκείνο το κόκκινο -παλιό πια- κασετόφωνο?
Πώς καταφέραμε και παγιδεύσαμε τότε και για πάντα...το γέλιο μας εκεί μέσα..?!