εποχή χωρίς αλλαγή

Πέρασε ένας χειμώνας.
Μήνες τώρα παρατηρούσες τη θλίψη σου.
Καμιά αλήθεια δεν ανακάλυψες.
Οι ώρες γέμισαν κι άδειασαν.
Το άχρονο επικράτησε πάλι μέσα σου.
Και μπαίνει η άνοιξη εκεί που τέλειωσε ο χειμώνας.
Μια διαδοχή χωρίς την παραμικρή αλλαγή.
Κάποτε αξιολογούσες έστω..την αποτυχία σου.
Πλέον δεν προσπαθείς καν να αποτύχεις.
Ρύθμισες το ρολόι σου μερικές εποχές πίσω.

ένα μήλο μέσα στο μπώλ

μέρες μετράω
αυτό κάνω μόνο
δεν περιμένω κάτι
δεν έχω να πάρω καμιά απόφαση
δεν με μαγεύουν πια οι λέξεις
δεν ενοχλώ πλέον τη διαίσθησή μου
συνήθισα την αφθονία γύρω μου
πουθενά διανοητική διαδικασία
δεν καθυστερώ κανένα συναίσθημα
δεν αναπαριστάνω πια τίποτα

εκείνο το μήλο μόνο..εκείνο το κόκκινο το λαμπερό..
εκείνο που δεν δάγκωσα τότε..
και προσποιούμαι πως δεν υπήρξε ποτέ..
πόσο το μετάνιωσα!

ίσως εκεί να σταμάτησα και να μην το κατάλαβα
ίσως από τότε να άρχισα το μέτρημα. δεν ξέρω..
η σκιά μου πάντως δεν μ'ακολουθεί. την βλέπω ξοπίσω μου. δεν κινείται. δεν με πλησιάζει πια.

κούκλα..πλαστική

η φίλη μου η Γεωργία λέει πως αν δεν είχε γεννηθεί γυναίκα, θα προτιμούσε να ήταν κούκλα πλαστική σε βιτρίνα.

Να περνούν όλοι να την κοιτούν και να τη θαυμάζουν..

Να της φορούν τα ωραιότερα ρούχα που έχουν ραφτεί..

Να μην χρειάζεται να κάνει τίποτα απολύτως πέρα από το να ποζάρει μόνιμα, αγέρωχη και χαμογελαστή.

Να έχει τις τέλειες αναλογίες και να ξέρει πως δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ..

Μια κούκλα πλαστική, που δεν θα έχει ουσιαστική ανάγκη ποτέ..από συντροφιά αρσενικού.

Μια κούκλα πλαστική που απαιτεί η βιτρίνα της να είναι πάντα καθαρή και γυαλισμένη.

η φίλη μου η Γεωργία εύχεται στον πρώην καλό της, βίον ανθόσπαρτον και αέναον δίπλα στην καινούρια, όμορφη, ξανθιά πλαστική του κούκλα.