..δυο εικόνες - χιλιάδες ιστορίες..

Τον παππού, τον θυμάμαι να κρατά δυο καρπούζια στα χέρια.
Τη γιαγιά να τινάζει με μανία τα χαλιά.
Αυτές οι δυο εικόνες, περιέχουν μέσα τους χιλιάδες καθημερινές ιστορίες.
Άραγε από όλους αυτούς τους ζωντανούς που ζουζουνίζουν γύρω μου, θα έχω να θυμάμαι τίποτα όταν θα αποδημήσουν;
Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα έλεγε ο κόσμος για μένα ή αν θα είχε να θυμάται κατιτίς για την αφεντιά μου, μα γρήγορα τραβώ αυτή τη σκέψη πίσω. Όταν δεν έχεις υπάρξει ποτέ στ' αλήθεια, είναι λογικό να μη σε θυμάται ποτέ κανείς.

Συμπέρασμα λοιπόν...

Δεν μιλάω σε κανέναν.
Δεν με ενοχλεί κανείς.
Κι αφού λέω πως δεν υπήρξα μέχρι τώρα, πετάω και τα τελευταία βάρη.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να ψάξω τους καινούριους φίλους μου, τη νέα μου δουλεία και την αγαπημένη μου.
Από αύριο καλύτερα.
Τώρα είναι ώρα για ύπνο.
Για ύπνο βαθύ, όπου μέσα του ξετυλίγονται εικόνες που αντανακλούν.. χιλιάδες καθημερινές ιστορίες.