30 χαμόγελα

Τους αρέσω ξυπνητός, όρθιος, γεμάτος ενέργεια, να μεταδίδω την γοητεία μου σε καθετί που αγγίζω.
Και γω.. πρέπει να επιβιώσω κάπως.
Συμβιβάζομαι με την αηδία.

Άκου να σου πω πως τα καταφέρνω.
Έχω φτιάξει 30 χαμόγελα. Κάθε πρωί φοράω κι από ένα. Μέχρι το βράδυ κρατώ το ίδιο χαμόγελο. Είναι αυτό που θα ευθυνόταν για τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου. Μα τις κατάφερα κι αυτές. Τις απαγόρευσα  να σκαλίσουν την επιφάνεια. Τις απαγόρευσα να εισβάλλουν και στα ενδότερα.
Πώς?

Όταν τελειώνει η μέρα και γυρίζω στο αρχοντικό μου, αποστειρώνομαι.
Μπαίνω στον ειδικό θάλαμο αποκατάστασης για 8 ώρες. Με χρονοδιακόπτη.
Όταν βγω από το θάλαμο, θυμάμαι μόνο όσα τα πρέπει. Ετοιμάζομαι, φοράω ένα από τα 30 χαμόγελα, το καπέλο μου και ξεκινάω τη μέρα.
Μία μέρα από τις 30 του μήνα.
Όταν ο μήνας έχει 31 μέρες, εκείνη την τελευταία τη χαρίζω στον εαυτό μου.
Ούτε θαλάμους, ούτε αποστείρωση, ούτε χαμόγελα, ούτε υποχρέωση.
Εκείνη τη μέρα πεθαίνω άνετος, ξεκούραστος, ασκεπής, προσωρινά απελευθερωμένος.

Τους αρέσω.. και αυτό είναι που μετράει στο σύγχρονο τικ-τακ του ρολογιού τους.
Κάποια στιγμή θα σου πω από κοντά το πως και πόσο ΜΕ αρέσω.

η πόρνη του βορρά

- που μένεις;
- στα βοθρολύματα της Θεσσαλονίκης.

- και που γεννήθηκες;
- στη νύφη του βορρά.

μα κάποιος, κάποτε την παράτησε σύξυλη στην εκκλησία.
κι ύστερα με τα χρόνια, από νύφη κατάντησε πόρνη. για λόγους βιοποριστικούς.
γερνώντας, η άνοια ρούφηξε και τα τελευταία ψίχουλα αξιοπρέπειας που την χαρακτήριζε κάποτε.
και τα μπάσταρδα που σκόρπισε η πόρνη του βορρά στις γειτονιές της όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι συμπολίτες μου.
κακιασμένη γεροντοκόρη, πόρνη εκ πεποιθήσεως πια, αιχμάλωτη των μπάσταρδων παιδιών της, επαιτεί καθημερινά.

κι εγώ αυτό που γράφω τώρα, μην νομίζετε πως είναι κάτι γνωστό και διαδεδομένο.
όχι..
είναι το μυστικό που κρατούσα χρόνια φυλαγμένο στα ερμάρια του μυαλού μου.
είναι σαν ένα "τέλειο έγκλημα".

και το "τέλειο έγκλημα" το ομολόγησα σε ένα φάκελο και το ταχυδρόμησα σε άγνωστο παραλήπτη.
το ζωγράφισα σε ένα λευκό χαρτί και το έριξα στην κάλπη.
το σχημάτισα πάνω στο εισιτήριό μου και το άφησα φεύγοντας πάνω στο κάθισμα.
το σκάλισα σε ένα παγκάκι που αράζει μόνο, μέσα στο πιο μεγάλο πάρκο της πόλης.

το "τέλειο έγκλημα" δεν βρίσκεται μέσα στη φωτογραφική μου μηχανή.
το έσκισα και το έπνιξα στον βρΩμικο θερμαϊκό.

δεν το κουβαλάει κανείς πια. και δεν ήταν ποτέ τέλειο.
ήταν τελείως ατελές.
τετελεσμένο.

δεν την θέλει κανείς πια.  και μάλλον...δεν την ήθελε κανείς ποτέ στ'αλήθεια.
μια νύφη που ξέμεινε.
μια πόρνη που γεννήθηκε.
μια ηθική σε... τελεία.

έξι άσπρες κουκκίδες με πανιά, μπασταρδεύουν την εικόνα.
χαλούν την μοιρασιά στο γαλάζιο.