Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

στάση. στοπ.

χάσαμε μια στάση,
δεν χάσαμε τη διαδρομή..
συμφώνησαν.

-σκέφτομαι να κατέβω στην επόμενη και να περπατήσω προς τα πίσω. 
όλες οι στάσεις ίδιες είναι;;
-εγώ πάλι λέω, να συνεχίσω ως έχει..προς τα μπρος.
όλες οι στάσεις ίδιες δεν είναι;;

διαφώνησαν.
και για μια στάση,
χωρίσαμε (σ)τη διαδρομή..


ομίχλη είναι αυτό γύρω σας ή καπνός;
-ομίχλη·
-καπνός.-


Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Το μαύρο κουτί

Στέκομαι όρθιος μπροστά στο μαύρο κουτί. Το παρατηρώ σαν υπνωτισμένος.

Πατάω το κόκκινο κουμπί.
Εικόνες πάνε κι έρχονται, αλλάζουν στο δευτερόλεπτο, χαχανίζουν κι εξαφανίζονται.

Κάθομαι.

Πατάω το μαύρο κουμπί.
Μαύρες ανθρώπινες φιγούρες κατακλύζουν την οθόνη.

Πατάω το χρωματιστό κουμπί. Κουμπί "ουράνιο τόξο".
Και οι σκιώδεις μορφές καλύπτονται με ρούχα, με κοσμήματα, με χαμόγελα, με κέφι.
Τους αναγνωρίζω. Είναι φίλοι και γνωστοί. Φαίνεται πως διασκεδάζουν.

Μια ασπρόμαυρη ανθρώπινη φιγούρα στην άκρη της οθόνης. Εγώ.
Δεν έχει εφαρμογή επάνω μου το κουμπί "ουράνιο τόξο";
Το άσπρο και το μαύρο είναι χρώματα ή όχι; ..αναλογίζομαι..
Κάπου είχα διαβάσει για τον ψεύτικο κόσμο της τηλεόρασης.

Κατεβαίνω στην αποθήκη. Ανοίγω δύο, τρία, πέντε καπάκια. Αναμειγνύω χρώματα, ακρυλικά, ζωντανά, μαγευτικά, πολυκαιρισμένα, μέσα σε έναν κουβά.
Τα ανακατεύω καλά-καλά και ανεβαίνω πάνω.
Στέκομαι και πάλι απέναντι από το μαύρο κουτί. Αυτή τη φορά έχω και παρέα έναν γεμάτο κουβά.
Μια κίνηση... και η τηλεόραση στάζει ουράνιο τόξο! Ξερνάει κοσμήματα, φτύνει χαμόγελα και στάζει...στάζει.. στάζει.
Η αφαίμαξη της ψευτιάς τους.
Το ξεγύμνωμα της θλίψης τους.
Πλέον οι μαύρες σκιές-ανθρώπινες φιγούρες, μοιάζουν σ'εκείνη την ασπρόμαυρη μορφή που στέκεται στην άκρη της οθόνης.
Μοιάζουν.. μα τους λείπει το λευκό.
Μόνο μαύρο.
Καμιά ισορροπία.
Μηδενική συμπόνοια.
Δεν την αξίζουν.
Δεν τη θέλουν.

"Να τους αγαπάς, μα να μην τους συναναστρέφεσαι" ακούω μια φωνή να βγαίνει εκκωφαντική από το ηχείο της τηλεόρασης.
"Μα εγώ δεν αγαπώ ποτέ" απαντώ διστακτικά.
...είμαι υπερβολικά άχρωμος για ν'αγαπώ.