Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

παρακαλώ, κύριε.

Σας διάβασα. Με διαβάσατε.
Σας άρεσα. Με αντιγράψατε.
Η δουλειά σας είναι. Δεν είναι η δική μου.
Εγώ λογιστικά σπούδασα. Δεν σπούδασα συγγραφέας.

Μια λέξη εδώ, δυο φράσεις παρακεί, μια ολόκληρη παράγραφος.
'Ένα κείμενο.
Μια ζωή?
Όχι, όχι μια ζωή. Δεν είναι αυτά η ζωή.
Μα, κι η ζωή δεν ξέρω τι είναι.
Δεν σπούδασα ζωή.

Ό,τι βγήκε, πέταξε, κολύμπησε ή περπάτησε προς τα σένα φίλε μου, βγήκε μέσα από το κεφάλι μου.
Χαίρομαι που το πήρες από το χέρι και το οδήγησες παραπέρα.
Να 'ξερες πόσο χαίρομαι! Αλήθεια.
Συχνά, είναι δύσκολο να θυμάσαι ποιες σκέψεις είναι δικές σου και ποιες έχεις πάρει από αλλού.
Άλλοθι.

Εγώ μικρός, δεν έπαιζα ούτε με κούκλες, ούτε με αυτοκινητάκια.
Εγώ μικρός έπαιζα με τους ανθρώπους.
Κι όταν μεγάλωσα, έπαιξα τον άνθρωπο.
Και είμαι καλός σ'αυτό το ρόλο.

Μέντορας μου ο Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ.

elwindupbird


2 σχόλια:

  1. Ειναι τοσο υπεροχο που δεν εχω λογια και οτι και να πω θα ηταν λιγο. Κατι εχω ομως να ρωτησω: ολοι μας δεν παιζουμε οτι ειμαστε ανθρωποι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Elizabeth.. ένα χαμόγελο μόνο για σένα! :)

      όλοι συμμετέχουμε σ'αυτό το παιχνίδι, ναι.
      κι ίσως να έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή -ανύποπτα- μερικούς αληθινούς ανθρώπους.
      ίσως και όχι..

      Διαγραφή