πάρε με μαζί σου

Μου είπε πως δεν θέλει πια να κοιτά προς το παράθυρο. 
Απαίτησε να της αλλάξω θέση. 


Πήρα δυο καρέκλες και τις έβαλα αντικριστά.
η μια να κοιτά την άλλη.
Ποια να 'ναι πιο όμορφη;
Στη μια καθόταν πάντα μια όμορφη.

Άραγε πως νύχτωσε σήμερα στο Γιερεβάν;

Θυμάσαι εκείνη την κοπέλα;
Σε μια καρέκλα καθόταν. Όμορφη...
Έχω δει όμορφες πολλές. Άλλες κάθονται σε μια καρέκλα, άλλες στέκονται όρθιες παρά δίπλα.

Οι καρέκλες δεν τραγουδούν.
Καμιά φορά διηγούνται ιστορίες ανθρώπων, που ξαπόστασαν για λίγο στην αγκαλιά τους.

Όταν φεύγεις, τις καρέκλες δεν τις παίρνεις μαζί σου. Ποτέ.
Μένουν πίσω, πάντα εκεί, καρφωμένες, ακίνητες, φιλόξενες.
Σε προκαλούν να καθίσεις και υπόσχονται ιστορίες ανθρώπων.

Σήμερα, μια φινετσάτη και άνετη καρέκλα, μου εξομολογήθηκε την ιστορία της κοπέλας από το Γιερεβάν.
Και με παράπονο με ρώτησε κάποια στιγμή...:

Άραγε πως νύχτωσε σήμερα στο Γιερεβάν;

A Very Lonely Chair by Garnetgirl

εμείς οι ωραίοι

κουράσατε..
μας στερήσατε το οξυγόνο..
ή μάλλον σας το χαρίσαμε.

αντί να ομορφύνουμε την πλάση γύρω μας, πετάξαμε λευκή πετσέτα.
σας χαρίσαμε όλο το ζωτικό χώρο και πλέον περπατάμε και γλιστράμε στα ξερατά σας.
οι ευγενικές ψυχές δεν κάνουν έτσι. δεν παραδίδουν την ομορφιά στα σκατά.
υπόλογοι.


Αφήσαμε τους κακοβαλμένους ως μόνη επιλογή.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως..   α τιμήσαμε έναντι του όποιου ερωτικού υποκειμένου.
Πως καταδικάσαμε τον έρωτα σε αναγκαστική συνεύρεση μονάχα με δίποδα υποόντα.
Ας πούμε πως βοηθήσαμε με την απουσία μας σε ένα προαποφασισμένο ταίριασμα.
Ας πούμε πως κανείς δεν αναγκάζει κανέναν. 
Ούτε η ανάγκη.


Αν κάτι μισούσε από πάντα, ήταν να εξηγεί. 
Να εξηγεί γιατί δεν..
Και για να μην εξηγεί, παντρεύτηκε την απουσία.

Εμείς οι ωραίες ψυχές,
οι απούσες! 
οι υπόλογες!

για λίγο

ελάτε..
μην τρομάζετε από τέτοια σπάνια ξεσπάσματα.
δεν κινδυνεύετε

εσείς που βάζετε τα λόγια μου στο αριθμητήρι,
εσείς που τα υπολογίζετε δυο τρεις φορές μην και κάνετε κανένα λάθος στο συμπέρασμα (σας),
εσείς που ψάχνετε να δείτε πόσο μετρούν κι αν θα σας κοστίσουν λίγο παραπάνω,

κι ύστερα συγκρίνετε, τρώγεστε, φαγουρίζεστε..
ελάτε τώρα..
δεν κινδυνεύετε καθόλου και το ξέρετε.
είναι γιατί γνωρίζετε καλά, από πρώτο χέρι, πως εγώ...

εγώ..
εγώ.

ΕΓΩ τις στρογγυλοποιήσεις μου τις έκανα προς τα κάτω.
Αράξτε πίσω "ισάξιοι".
Ακουμπήστε το όπλο παρά πόδα.
Μα μη με πιστέψετε ποτέ, όταν σας μιλώ και κοιτώ αλλού...
δεν σας κερδίζω μόνο στα σημεία.

μη μου μιλάς για μένα!

να βγεις έξω..
να συναντήσεις ανθρώπους..
να ακουμπήσεις άλλο σώμα..
να τραγουδήσεις..
να ακούσεις..
να παίξεις..
να θυμηθείς..
να σχεδιάσεις..
να χαμογελάσεις..

εγώ προφανώς πέθανα εδώ και καιρό...
έχει λίγο καιρό που το κατάλαβα.
πόσα χρόνια πεθαμένος άραγε?
γιατί κανείς δεν μου το είπε?
από που το ξαναπιάνουμε?
ποιον ρωτάω??


κι έλεγα πως τα δικά μου "όχι" κρύβουν μέσα τους άπειρα "ναι"!
μα πόσο ψεύτης!  από πότε έχω να πω έστω ένα "ναι"?

κι έλεγα πως δεν με καταλαβαίνουν αυτοί. ούτε εκείνοι.
μόνο όσοι μπορούν να αποκωδικοποιήσουν.
να αποκωδικοποιήσουν τι??

κι είπα πως βάζω φωτιά στις ανάγκες μου.
να μιλήσω μονάχα με τα θέλω μου.
να αποδείξω πως εσείς όλοι είστε φτηνοί.
χαχαχαχαχα  με μένα γελάω..
γελοίος.


κάτι λείπει. έτσι έλεγα.
τελικά εγώ έλειπα.
μετά πέθανα.
τώρα εξαϋλώθηκα.





..να σηκωθώ, να με πιάσω από τα δυο χέρια, να μου μάθω ξανά τα βήματα.

ΑντΑ

είναι κάποιες ψυχές
που πλησιάζουν δειλά
και ζητούν
ζητούν να προσφέρουν
να μου προσφέρουν λίγη από την μοναξιά τους
να τη χωρέσω στην πολλή δική μου
Μα είναι σπουδαία χειρονομία..!

είναι και κείνες οι ψυχές..
που δεν ξεφορτώνουν μοναξιά
εκείνες που δεν πατούν στη γη
αέρινες
χρυσόσκονη μοιράζουν
σαν νιφάδες
στο ζύγι δεν τις βάζουν..!

μια φράση που μου ταίριαξε

ανάμεσα σε δυο μισά τσιγάρα 
σκέφτηκα πως 
τα μικρά-μικρά λαθάκια 
είναι αυτά που 
σου κοστίζουν μεγάλες απώλειες

να έριχνα στο μπρίκι διάφορα χαρμάνια 
να τα 'ψηνα
να τα 'πινα 
ν' αλλάξει η εποχή




κάπου εκεί κοντά στο σουρούπωμα, όταν οι υπόλοιποι είχαν τυλιχτεί με τις πετσέτες τους και άρχισαν να απομακρύνονται από την παραλία, γύρισε και μου είπε:
μακάρι να ήταν η ζωή μου διαφήμιση. ή καλύτερα να ήταν ένα μείγμα πολλών διαφημίσεων μαζί!
οι πιο όμορφες ζωές βρίσκονται στις διαφημίσεις..

ο ανιψιός Μου

"..η μαμά είπε πως είσαι μεγάλος και δεν μπορείς να παίζεις μαζί μου συνέχεια!
εσύ όμως δεν είσαι μεγάλος!! οι μεγάλοι είναι γκρι.
ποτέ δεν παίζουν μαζί μου..
εμείς είμαστε φίλοι!
να σε λέω Παντελή?
η μαμά είπε να σε λέω θείο ή νονό.
θείε Παντελή, σου το λέω για να το ξέρεις, εσύ δεν είσαι γκρι.
Πάμε να παίξουμε?"


{ Μοιάζει να είναι τέλεια συντονισμένος με τα συναισθήματα των μεγάλων κι ας μην καταλαβαίνει ακόμη τη βεβαιότητα του χρόνου.
Κι όταν του λέω όχι, με κοιτάζει με δυο μάτια ορθάνοιχτα, μαύρες σφαίρες-άσφαιρες.
Πυροβολεί την ψυχή μου με άσφαιρα, μα τα άσφαιρα ξέρω πως δεν πονάνε.
πονάνε?}


"πάμε να παίξουμε!
πάμε.. μέχρι να.. γίνει βράδυ!"

χαμογελώ κι ανασαίνω

Ο Ζαν Μαρί είχε να φανεί καιρό. Προσπάθησα δυο-τρεις φορές να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά μάταια. Η αλήθεια είναι πως τον γνωρίζω τόσο καλά, όσο και τον εαυτό μου, οπότε δεν ανησυχώ ποτέ με αυτές τις συχνές εξαφανίσεις του.
Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ζαν Μαρί έκανε την εμφάνισή του ξανά, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που επικοινώνησε και την προηγούμενη φορά.

Σήμερα το πρωί λοιπόν, την ώρα που πήγα να παραλάβω την αλληλογραφία μου, βρήκα μέσα στο ασημί γραμματοκιβώτιο ένα κίτρινο, διπλωμένο χαρτί.

Τι έγραφε?

" Το μέγεθος της αποτυχίας μου, εμφανίζεται μπροστά μου κάθε μέρα.

Τι θα ήθελα να απαντήσω και τελικά πόσο γλυκά σας μιλώ.

Πώς θα ήθελα να ενεργήσω και πώς τελικά την ουρά μου κουνώ.

..εκεί που θα' θελα να περπατώ κι όμως.. σκύβω το κεφάλι και βλέπω τα πόδια μου -μόνιμα- καρφωμένα εδώ.

Κι όταν κάνω το λάθος και αρχίζω να μετρώ, προσθέτω, αφαιρώ, γέρνω το κεφάλι, λοξοκοιτώ, κάνω πως δεν κατάλαβα ποτέ, πως ένα κι ένα δεν κάνουν δυο.

Χαμογελώ και σκέφτομαι μια κόκκινη, λεπτή γραμμή. 

Συχνά φαντάζομαι πως την προσπερνώ.

Και τότε το μέγεθος της αποτυχίας μου, εξισώνεται με αυτό της φαντασίας μου.

Και συνεχίζω να αναπνέω... "

ο Ζαν Μαρί εξελίσσεται.. ο Ζαν Μαρί αλλάζει?
σίγουρα κάτι του συμβαίνει!

fair play (παράπλευρη απώλεια)

Όπως το είχα δει τότε:

Με είδε ως στόχο. 

Με σημάδεψε.

Με πέτυχε.

Μια καθαρή νίκη.

Κι έτσι όπως ήμουν ανάσκελα στο χώμα, στάθηκε από πάνω μου, με κοίταξε υποτιμητικά και με βάφτισε "παράπλευρη απώλεια".

Με κατεδάφισε "κατά λάθος"! είπε αργότερα σε φίλους.

Θα μπορούσε απλά να παραδεχτεί τον οικτρό θρίαμβό της. 

Μα δεν το έκανε. Γιατί ήξερε πως μια νίκη ή μια ήττα, προϋποθέτει συνήθως και έναν δεύτερο γύρο.

Και δεύτερο γύρο, δεν θέλει ποτέ ο νικητής..

Όπως το βλέπω τώρα: 

Είναι αδύνατο να κοιτάμε μέσα από τα μάτια του άλλου.

Είναι μάταιο να παίζουμε μόνοι μας, ένα παιχνίδι για δύο.

Είναι ξεκαρδιστικό, να πιστεύουμε ότι έστω και για ένα δευτερόλεπτο "συνδεθήκαμε" και γίναμε ένα. 

Είναι ξεκαρδιστικό, μα δεν γελάω. Είναι που έφτιαξα έναν κυνικό και τον φυλάκισα μέσα μου.

Ένας παίκτης, που ξέρει να στοχεύει άριστα, που κατέχει την τέχνη της κατεδάφισης, που έχει την ικανότητα να καταφέρνει άρτιες νίκες, είναι αδύνατο να δημιουργεί παράπλευρες απώλειες.

Υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Βρείτε τους! 

Κι αν τους συναντήσετε και παίξετε μαζί τους έστω και για λίγο, ένα είναι το σίγουρο: όπως και να διεξαχθεί το παιχνίδι, ο νικητής θα παραμείνει νικητής από άποψη και ο νικημένος δεν θα αλλάξει το όνομά του σε "παράπλευρη απώλεια".

fair play

όταν δεν βάζω τίτλο.

Γράψε για εμάς στο blog σου.
Για μας? ποιους εμάς? πόσο εμάς?
Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Γράψε για την περιέργειά μας. Για την αποτυχία που αγαπάμε τόσο πολύ κι οι δυο μας.
Και γιατί δεν γράφεις εσύ στο δικό σου blog? Σύντομη ήταν η ιστορία μας. Δεν θα σου πάρει περισσότερο από 3 λεπτά.
Εσύ το ξεκίνησες όλο αυτό. Εσύ σκόνταψες πρώτος πάνω στις σκέψεις μου. Σ'αυτήν την ιστορία εγώ είμαι το Π και συ είσαι το Μ. Πόσο ειρωνικό μου φαίνεται που ανταλλάξαμε αρχικά. Πριν και Μετά.
Είναι αλήθεια. Παρακολουθούσα τις αναρτήσεις σου, την ζωή σου όπως την κατέγραφες στην blogoσφαιρα. Το πρόγραμμά σου, με τις σημαντικές ελλείψεις του όμως. Μα αργότερα κατάλαβα πως έκανες κι εσύ το ίδιο.
Το ίδιο ακριβώς έκανα, αλλά έπομαι χρονικά. Έζησες περισσότερες μέρες δικές μου.
Και γι' αυτό ζήτησες να συναντηθούμε. Μα εσύ δεν ήθελες να μάθεις τις προηγούμενες μέρες μου. Ήθελες να καθίσουμε ο ένας απέναντι από τον άλλο, στον ίδιο χώρο, χωρίς να μιλάμε.
Αυτά που είχαμε να πούμε, τα διαβάσαμε και τα γράψαμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Είναι φορές που τα πράγματα φτάνουν σε ένα σημείο που δεν μένει παρά να ικανοποιηθεί και η αίσθηση της όρασης. Ήθελα να κοιταχτούμε για λίγη ώρα. Ήθελα να δω πώς ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρά σου, πώς κοιτάζεις, πώς βολεύεσαι στην καρέκλα, τον τρόπο που κρατάς το τσιγάρο σου.
Και βρήκα εξαιρετική την ιδέα σου. Ήθελα να σ'ακούσω να παραγγέλνεις τον καφέ σου, να παρατηρήσω πώς καταπίνεις κι πώς ξεφυσάς τον καπνό, πώς μιλάς στο τηλέφωνο και πώς χαμογελάς ανεπαίσθητα στον σερβιτόρο.
Σε διπλανά τραπέζια λοιπόν.
Ναι. Σε διπλανά τραπέζια. Στον ίδιο χώρο. Δύο σύμπαντα.
Ξέρω τι θα πεις τώρα.
Τι?
Πως μια τέτοια γυναίκα σαν κι έμενα ψάχνεις.
Περίπου. Μιά τέτοια γυναίκα σαν κι εσένα θα ψάχνω για πάντα. Μια τέτοια γυναίκα σαν κι εσένα, δεν θα ήθελα πότε μου να βρω. Δεν νομίζω πως θα άντεχα για πολύ το οριστικό τέλος αυτής της αναζήτησης.
Να μην σταματήσεις την αναζήτηση τότε.Μπορεί και να είμαι αυτή που ήθελες από πάντα, μα δεν θα ήσουν πρόθυμος να με κουβαλήσεις στο διηνεκές. Και αν είναι αλήθεια πως θα ήθελα να σου δωθώ, δεν θα μπορούσα να το κάνω χωρίς να σου πω πρώτα όλη την ιστορία μου.
Και φυσικά αρνείσαι να μου την πεις.
Προς το παρόν. Όχι για πάντα. Κάνω αυτό που μου ζητάς. Εσένα σου αρέσει να κοιτάζεις με τις ώρες έναν καθαρό ορίζοντα. Εμένα..
..Εσένα σου αρέσει να χορεύεις μέσα στην ομίχλη..

The dark alley – Photography by Kimera Jam

Μετά τι?

Πριν με εξαφανίσω, πριν με αφανίσω,
προσπάθησα μερικές φορές να γυρίσω.
απουσίαζα όταν έπρεπε.
διεκδικούσα όταν πια δεν υπήρχε κανείς και τίποτα να κερδιθεί.
Πριν με εξαφανίσω, με ξέχασα.
και ξεχάστηκα.
κι αν Πριν υπέφερα, υπέφερα γλυκά.
αβάσταχτα.. γλυκά.
μα τώρα τίποτα.
νύχτα δεν ξεχωρίζω, ούτε και μέρα.
δεν έμειναν πια άνθρωποι για να κατηγορώ.
με τρομάζει η απουσία μου.
με τρομάζει που συνήθισα.
τρόμος! κάτι είναι κι αυτό...
Μετά τι?

'Αδειο το δωμάτιο. 'Ενα ασπρόμαυρο κάδρο, στέκει μόνο του στον τοίχο. Μέσα στο κάδρο Εγώ. Όμορφος, σίγουρος, ήρεμος, μόνος.

   ...ας άφηνα λίγο χώρο δίπλα μου, να γίνει το κάδρο έγχρωμο...

έβαλε σε καλούπι την τρέλα του..

Ήταν τότε που αποφάσισα να πάρω έναν ολόκληρο μήνα άδεια από την εργασία μου.

Μήνες τώρα, η μητέρα μου με παρακαλούσε να κάνω κάτι. Δεν άντεχε άλλο. Είχε γίνει ανυπόφορος μου έλεγε. Υποστήριζε πως κάτι του συνέβαινε και υπονοούσε πως του 'χει στρίψει.

Ο πατέρας μου, ένα απόλυτα λογικό και συντηρητικό ον από τη φύση του, θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα πίστευα πως του 'χει στρίψει.

Αφιέρωσα λοιπόν όλη την άδειά μου για πάρτη του. Τον παρακολουθούσα καθημερινά. Το πρόγραμμά του, τις κινήσεις του, αυτά που έλεγε. Μου πήρε μια βδομάδα να καταλάβω τι του είχε συμβεί.

Κάθε μέρα, η συμπεριφορά του άλλαζε λίγο μετά το μεσημεριανό φαγητό, όταν έβαζε τις πυτζάμες του και καθόταν στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση. Με το που έπιανε το τηλεκοντρόλ στο χέρι και πατούσε το κουμπί, ένας ασταμάτητος χορός από προγράμματα, κανάλια και φιγούρες παρήλαυνε από μπροστά του. Λες και το χέρι του είχε κολλήσει, δεν σταματούσε να αλλάζει τα κανάλια διαδοχικά, με μανία και σε μια ατέρμονη επανάληψη επί τουλάχιστον 3 ώρες. Όλα αυτά, μέχρι να ξανασηκωθεί από την πολυθρόνα του και να συνεχίσει τη λογική και συντηρητική ζωή του.

Όση ώρα λοιπόν ήταν καθισμένος μπροστά από το χαζοκούτι, μιλούσε ακατάπαυστα. Απευθυνόταν στην τηλεόραση, μα ήταν σχεδόν ακατάληπτα αυτά που έλεγε. Τον άκουγα να λέει φράσεις μπερδεμένες, όπως: "ποιον αγαπάς στη θέση μου... αφού εγώ είμαι άλλος πια.."  ή  "δεν είναι αυτός o δολοφόνος..είμαι σίγουρος! κάποιον άλλο πιάσατε αντί του πραγματικού..".

Ένα απόγευμα, πήγα και στάθηκα μπροστά του. Σταμάτησε το ζάπινγκ και με κοίταξε. Τότε ήταν που μου είπε το εξής περίεργο:  "Πλέον ζει κάποιος άλλος στη θέση μου, δεν είμαι εγώ. Και όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου δεν είναι αληθινά. Τα βλέπεις όλα έμμεσα, μέσω της αντανάκλασής τους σε άλλες επιφάνειες. Εγώ που τα βλέπω όλα όπως ακριβώς είναι, καταλαβαίνω πλέον τη διαφορά. Και τώρα αν θέλεις, πες στο γιο μου να έρθει να με επισκεφτεί, μιας και συ -είναι καταφανέστατο πως- δεν είσαι τίποτα άλλο παρά..η αντανάκλασή του."

Και συνέχισε το ζάπινγκ...

Ένας άνθρωπος που σε όλη του τη ζωή λειτούργησε συμβατικά, που δεν ξέφυγε ποτέ από τον κανόνα, είχε μεταμορφωθεί με τον πλέον ασύμβατο τρόπο. 

Όχι.. δεν το συνεχίσαμε το θέμα, δεν το πήγαμε παραπέρα. Συμφώνησα με την μητέρα μου πως η τρίωρη ενασχόλησή του με το τηλεκοντρόλ και οι ακατάληπτες θεωρίες, ήταν η διέξοδος που είχε βρει ώστε να δραπετεύει για λίγες ώρες από την υπερβολική κανονικότητά του.

Εξάλλου, πέρα από αυτές τις μεσημεριάτικες ώρες, την υπόλοιπη μέρα ήταν ο εαυτός του.

Ή μήπως το αντίστροφο?

Δεν έχει σημασία.

Χώρεσε δύο σε ένα, με ένα λογικό και συντηρητικό τρόπο, όπως έκανε πάντα στη ζωή του.

Έβαλε σε καλούπι την τρέλα του...

και για ακόμα μια φορά, πρυτάνευσε η λογική του.