Ήταν τότε που αποφάσισα να πάρω έναν ολόκληρο μήνα άδεια από την εργασία μου.
Μήνες τώρα, η μητέρα μου με παρακαλούσε να κάνω κάτι. Δεν άντεχε άλλο. Είχε γίνει ανυπόφορος μου έλεγε. Υποστήριζε πως κάτι του συνέβαινε και υπονοούσε πως του 'χει στρίψει.
Ο πατέρας μου, ένα απόλυτα λογικό και συντηρητικό ον από τη φύση του, θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα πίστευα πως του 'χει στρίψει.
Αφιέρωσα λοιπόν όλη την άδειά μου για πάρτη του. Τον παρακολουθούσα καθημερινά. Το πρόγραμμά του, τις κινήσεις του, αυτά που έλεγε. Μου πήρε μια βδομάδα να καταλάβω τι του είχε συμβεί.
Κάθε μέρα, η συμπεριφορά του άλλαζε λίγο μετά το μεσημεριανό φαγητό, όταν έβαζε τις πυτζάμες του και καθόταν στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση. Με το που έπιανε το τηλεκοντρόλ στο χέρι και πατούσε το κουμπί, ένας ασταμάτητος χορός από προγράμματα, κανάλια και φιγούρες παρήλαυνε από μπροστά του. Λες και το χέρι του είχε κολλήσει, δεν σταματούσε να αλλάζει τα κανάλια διαδοχικά, με μανία και σε μια ατέρμονη επανάληψη επί τουλάχιστον 3 ώρες. Όλα αυτά, μέχρι να ξανασηκωθεί από την πολυθρόνα του και να συνεχίσει τη λογική και συντηρητική ζωή του.
Όση ώρα λοιπόν ήταν καθισμένος μπροστά από το χαζοκούτι, μιλούσε ακατάπαυστα. Απευθυνόταν στην τηλεόραση, μα ήταν σχεδόν ακατάληπτα αυτά που έλεγε. Τον άκουγα να λέει φράσεις μπερδεμένες, όπως: "ποιον αγαπάς στη θέση μου... αφού εγώ είμαι άλλος πια.." ή "δεν είναι αυτός o δολοφόνος..είμαι σίγουρος! κάποιον άλλο πιάσατε αντί του πραγματικού..".
Ένα απόγευμα, πήγα και στάθηκα μπροστά του. Σταμάτησε το ζάπινγκ και με κοίταξε. Τότε ήταν που μου είπε το εξής περίεργο: "Πλέον ζει κάποιος άλλος στη θέση μου, δεν είμαι εγώ. Και όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου δεν είναι αληθινά. Τα βλέπεις όλα έμμεσα, μέσω της αντανάκλασής τους σε άλλες επιφάνειες. Εγώ που τα βλέπω όλα όπως ακριβώς είναι, καταλαβαίνω πλέον τη διαφορά. Και τώρα αν θέλεις, πες στο γιο μου να έρθει να με επισκεφτεί, μιας και συ -είναι καταφανέστατο πως- δεν είσαι τίποτα άλλο παρά..η αντανάκλασή του."
Και συνέχισε το ζάπινγκ...
Ένας άνθρωπος που σε όλη του τη ζωή λειτούργησε συμβατικά, που δεν ξέφυγε ποτέ από τον κανόνα, είχε μεταμορφωθεί με τον πλέον ασύμβατο τρόπο.
Όχι.. δεν το συνεχίσαμε το θέμα, δεν το πήγαμε παραπέρα. Συμφώνησα με την μητέρα μου πως η τρίωρη ενασχόλησή του με το τηλεκοντρόλ και οι ακατάληπτες θεωρίες, ήταν η διέξοδος που είχε βρει ώστε να δραπετεύει για λίγες ώρες από την υπερβολική κανονικότητά του.
Εξάλλου, πέρα από αυτές τις μεσημεριάτικες ώρες, την υπόλοιπη μέρα ήταν ο εαυτός του.
Ή μήπως το αντίστροφο?
Δεν έχει σημασία.
Χώρεσε δύο σε ένα, με ένα λογικό και συντηρητικό τρόπο, όπως έκανε πάντα στη ζωή του.
Έβαλε σε καλούπι την τρέλα του...
και για ακόμα μια φορά, πρυτάνευσε η λογική του.
