ο ανιψιός Μου

"..η μαμά είπε πως είσαι μεγάλος και δεν μπορείς να παίζεις μαζί μου συνέχεια!
εσύ όμως δεν είσαι μεγάλος!! οι μεγάλοι είναι γκρι.
ποτέ δεν παίζουν μαζί μου..
εμείς είμαστε φίλοι!
να σε λέω Παντελή?
η μαμά είπε να σε λέω θείο ή νονό.
θείε Παντελή, σου το λέω για να το ξέρεις, εσύ δεν είσαι γκρι.
Πάμε να παίξουμε?"


{ Μοιάζει να είναι τέλεια συντονισμένος με τα συναισθήματα των μεγάλων κι ας μην καταλαβαίνει ακόμη τη βεβαιότητα του χρόνου.
Κι όταν του λέω όχι, με κοιτάζει με δυο μάτια ορθάνοιχτα, μαύρες σφαίρες-άσφαιρες.
Πυροβολεί την ψυχή μου με άσφαιρα, μα τα άσφαιρα ξέρω πως δεν πονάνε.
πονάνε?}


"πάμε να παίξουμε!
πάμε.. μέχρι να.. γίνει βράδυ!"

χαμογελώ κι ανασαίνω

Ο Ζαν Μαρί είχε να φανεί καιρό. Προσπάθησα δυο-τρεις φορές να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά μάταια. Η αλήθεια είναι πως τον γνωρίζω τόσο καλά, όσο και τον εαυτό μου, οπότε δεν ανησυχώ ποτέ με αυτές τις συχνές εξαφανίσεις του.
Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ζαν Μαρί έκανε την εμφάνισή του ξανά, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που επικοινώνησε και την προηγούμενη φορά.

Σήμερα το πρωί λοιπόν, την ώρα που πήγα να παραλάβω την αλληλογραφία μου, βρήκα μέσα στο ασημί γραμματοκιβώτιο ένα κίτρινο, διπλωμένο χαρτί.

Τι έγραφε?

" Το μέγεθος της αποτυχίας μου, εμφανίζεται μπροστά μου κάθε μέρα.

Τι θα ήθελα να απαντήσω και τελικά πόσο γλυκά σας μιλώ.

Πώς θα ήθελα να ενεργήσω και πώς τελικά την ουρά μου κουνώ.

..εκεί που θα' θελα να περπατώ κι όμως.. σκύβω το κεφάλι και βλέπω τα πόδια μου -μόνιμα- καρφωμένα εδώ.

Κι όταν κάνω το λάθος και αρχίζω να μετρώ, προσθέτω, αφαιρώ, γέρνω το κεφάλι, λοξοκοιτώ, κάνω πως δεν κατάλαβα ποτέ, πως ένα κι ένα δεν κάνουν δυο.

Χαμογελώ και σκέφτομαι μια κόκκινη, λεπτή γραμμή. 

Συχνά φαντάζομαι πως την προσπερνώ.

Και τότε το μέγεθος της αποτυχίας μου, εξισώνεται με αυτό της φαντασίας μου.

Και συνεχίζω να αναπνέω... "

ο Ζαν Μαρί εξελίσσεται.. ο Ζαν Μαρί αλλάζει?
σίγουρα κάτι του συμβαίνει!

fair play (παράπλευρη απώλεια)

Όπως το είχα δει τότε:

Με είδε ως στόχο. 

Με σημάδεψε.

Με πέτυχε.

Μια καθαρή νίκη.

Κι έτσι όπως ήμουν ανάσκελα στο χώμα, στάθηκε από πάνω μου, με κοίταξε υποτιμητικά και με βάφτισε "παράπλευρη απώλεια".

Με κατεδάφισε "κατά λάθος"! είπε αργότερα σε φίλους.

Θα μπορούσε απλά να παραδεχτεί τον οικτρό θρίαμβό της. 

Μα δεν το έκανε. Γιατί ήξερε πως μια νίκη ή μια ήττα, προϋποθέτει συνήθως και έναν δεύτερο γύρο.

Και δεύτερο γύρο, δεν θέλει ποτέ ο νικητής..

Όπως το βλέπω τώρα: 

Είναι αδύνατο να κοιτάμε μέσα από τα μάτια του άλλου.

Είναι μάταιο να παίζουμε μόνοι μας, ένα παιχνίδι για δύο.

Είναι ξεκαρδιστικό, να πιστεύουμε ότι έστω και για ένα δευτερόλεπτο "συνδεθήκαμε" και γίναμε ένα. 

Είναι ξεκαρδιστικό, μα δεν γελάω. Είναι που έφτιαξα έναν κυνικό και τον φυλάκισα μέσα μου.

Ένας παίκτης, που ξέρει να στοχεύει άριστα, που κατέχει την τέχνη της κατεδάφισης, που έχει την ικανότητα να καταφέρνει άρτιες νίκες, είναι αδύνατο να δημιουργεί παράπλευρες απώλειες.

Υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Βρείτε τους! 

Κι αν τους συναντήσετε και παίξετε μαζί τους έστω και για λίγο, ένα είναι το σίγουρο: όπως και να διεξαχθεί το παιχνίδι, ο νικητής θα παραμείνει νικητής από άποψη και ο νικημένος δεν θα αλλάξει το όνομά του σε "παράπλευρη απώλεια".

fair play