μη μου μιλάς για μένα!

να βγεις έξω..
να συναντήσεις ανθρώπους..
να ακουμπήσεις άλλο σώμα..
να τραγουδήσεις..
να ακούσεις..
να παίξεις..
να θυμηθείς..
να σχεδιάσεις..
να χαμογελάσεις..

εγώ προφανώς πέθανα εδώ και καιρό...
έχει λίγο καιρό που το κατάλαβα.
πόσα χρόνια πεθαμένος άραγε?
γιατί κανείς δεν μου το είπε?
από που το ξαναπιάνουμε?
ποιον ρωτάω??


κι έλεγα πως τα δικά μου "όχι" κρύβουν μέσα τους άπειρα "ναι"!
μα πόσο ψεύτης!  από πότε έχω να πω έστω ένα "ναι"?

κι έλεγα πως δεν με καταλαβαίνουν αυτοί. ούτε εκείνοι.
μόνο όσοι μπορούν να αποκωδικοποιήσουν.
να αποκωδικοποιήσουν τι??

κι είπα πως βάζω φωτιά στις ανάγκες μου.
να μιλήσω μονάχα με τα θέλω μου.
να αποδείξω πως εσείς όλοι είστε φτηνοί.
χαχαχαχαχα  με μένα γελάω..
γελοίος.


κάτι λείπει. έτσι έλεγα.
τελικά εγώ έλειπα.
μετά πέθανα.
τώρα εξαϋλώθηκα.





..να σηκωθώ, να με πιάσω από τα δυο χέρια, να μου μάθω ξανά τα βήματα.