γράμμα στον εαυτό μου

Ο χρόνος αυτός τελειώνει. Σκέφτομαι πόσο πολύ απομακρύνθηκα από γνωστούς, άγνωστους και φίλους. Πόσο πολύ αποξενώθηκα το 2016. Εκπλήσσομαι, μα δεν αναρωτιέμαι. Ξέρω γιατί. Γιατί όχι δηλαδή;

Κρυμμένος εντελώς, λειτουργώντας εκ διαμέτρου αντίθετα από ό,τι και όσα προτάσσει η κοινωνική φύση μου, μα εντελώς ανακουφισμένος πια. Το να σκεφτώ και εν τέλει να πεισθώ πως δεν φταίω εγώ που δεν μου κάνουν οι άνθρωποι, μα φταίνε οι ίδιοι οι άνθρωποι, ήταν επικίνδυνο εξ αρχής, χρονοβόρο και κουραστικό.

Ένας ευγενικός και ευαίσθητος άνθρωπος, δύσκολα μπορεί να δείξει την αποδοκιμασία του κατά πρόσωπο.

Παρόλα αυτά, υπήρξαν μερικές στιγμές που ήρθα κοντά με κάποιους ανθρώπους που απαίτησαν να δουν την φάτσα μου, που ζήτησαν να ακούσουν την γνώμη μου, που με σιχτίρισαν ευθύς εξαρχής για την απρόσμενη απουσία μου.



Ίσως να φταίει αυτή η άσκηση του σώματός σου...χωρίς αγάπη. Κι ίσως αυτό να ευθύνεται που το κενό απλά...μεγαλώνει..............................................................................................................................

Θυμώνω Μ.... μου, θυμώνω πολύ, γιατί τα όμορφα πράγματα θα έπρεπε να απασχολούν όμορφους ανθρώπους. Και δεν βλέπω σχεδόν πουθενά μια τέτοια σύζευξη...

Παραιτημένος δεν είσαι Σ.... φίλε μου. Μονάχα η κενότητα της ιδιοσυγκρασίας μας, μάς οδηγεί στην παραίτηση. Λοιπόν σε πληροφορώ πως η ιδιοσυγκρασία σου μόνο κενή δεν είναι! (γέλια)... ... ... ...

Αν βαριέστε, να φροντίσετε να περνάτε καμιά βόλτα από τα μυαλά των άλλων. Δεν ξέρω πώς θα το πετύχετε. Δεν ξέρω πώς συμβαίνει, μα συμβαίνει.-

Να πάψεις να γεμίζεις το παράθυρό σου κάθε απόγευμα. Να βγεις έξω, να βρεις μια καρδιά, δυο καρδιές, ίσως και τρεις... να τις γεμίσεις ό,τι σου ζητήσουν και ό,τι θες εσύ! Κι ίσως..................



Δεν έχω αποφασίσει πώς θα πράξω από τη νέα χρονιά. Δεν είναι κάτι που πρόκειται να αποφασίσω πλέον.
Ας αποφασίσει η νέα χρονιά για μένα! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα (τώρα τελευταία γελάω με την ψυχή μου)



εγώ για μένα δεν γράφω εδώ. γενικά δεν γράφω. μιλάω. 
αλλά επειδή κάποιους έχω να τους μιλήσω καιρό, είπα να τους γράψω. από εδώ. για μένα. 
σας γράφω λοιπόν! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
θα παρακαλούσα τον elwindupbird, αν αυτό το ποστ δεν αυτοκαταστραφεί μέχρι το τέλος του έτους, να το καταστρέψει ο ίδιος...με την άδεια μου. 
danke.

che ne sarà di noi 

ο Ζαν Μαρί και τα ρούχα του εργένη

[ Ο Γιώργος σε εκείνες τις ιστορικές για την παρέα βραδιές, έπινε πάντα τσάμπα.
Του κερνούσαν τα ποτά του, τα τσιγάρα του, την βραδιά του.
Για να πω την αλήθεια, δεν του τα κερνούσαν ακριβώς... αλλά τα κέρδιζε με το "σπαθί" του!
(γέλια..ακόμα και τώρα!)
Έντεκα χρόνια κράτησε εκείνη η τρομερή παρέα. Κάποιοι -οι απ' έξω- τους θεωρούσαν αλλόκοτους.
Εκείνη η παρέα είχε τους δικούς της κανόνες, τις δικές τις αξίες, τις δικές της νόρμες. Αν φάνταζε αλλόκοτη, δεν θα το εξετάσουμε εδώ. Εξάλλου δεν υφίσταται πια.

Το μότο τους ήταν το εξής: "Μην ξοδεύεστε σε ευτελείς έρωτες, μην πίνετε χωρίς λόγο".
Και ήταν μια πραγματικότητα αυτή. Ποτέ στην παρέα αυτή δεν ήπιαν χωρίς λόγο.
Όσο για τους "έρωτες" και αν ήταν ευτελείς, είχαν τον Γιώργο. (γέλια.. ακόμα και τώρα!)
Ο Γιώργος ήταν το "τεστ" που έπρεπε να περάσουν οι ανυποψίαστες θηλυκές ψυχές.

Αν θεωρείται κάποιος άνδρας όμορφος, αρρενωπός, τραχύς  και ζόρικος, αυτός εν έτη 1995 είναι ο 25άρης Γιώργος, ο γόης της παρέας. Αυτός που όλες σέρνονταν από πίσω του.
Οι φίλοι του τον Γιώργο ποτέ δεν τον είδαν σαν απειλή. Εξάλλου δεν μπορούσε κανείς να τον ανταγωνιστεί στο θέμα "γκόμενες". Και μιας και σε εκείνη την τρομερή παρέα τα ευκόλως εννοούμενα πάντα παραλείπονταν, απλά τον αγαπούσαν και συχνά τον "χρησιμοποιούσαν" πάντα με την συγκατάθεσή του.

Τι το "αλλόκοτο" λοιπόν είχε συμφωνηθεί μεταξύ των έξι καρδιακών φίλων;
Χμ.. Ας πούμε πως κάθε φορά που κάποιος από την παρέα γνώριζε μια κοπέλα και τον χτυπούσε ο έρωτας κατακούτελα, με την σύμφωνη γνώμη όλων, η κοπέλα θα έπρεπε να περάσει το "τεστ Γιώργος" σε ανύποπτη στιγμή και πάντα στην αρχή του "φερόμενου" ειδυλλίου.
Χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες ή να θίξω πρόσωπα και καταστάσεις, κάθε φορά που κάποιος ερωτευόταν, ο Γιώργος έπειτα από λίγες μέρες έπινε τσάμπα, σε εκείνες τις ξεχωριστά συναρπαστικές βραδιές με όλη την παρέα να το γλεντάει μέχρι το πρωί, εκτός από τον εκάστοτε ερωτοχτυπημένο. Αυτός θρηνούσε, πότε κλαίγοντας, πότε γελώντας, πότε βρίζοντας την άτιμη που του πούλησε έρωτα στα δύο πρώτα ραντεβού! (γέλια.. πολλά.. ακόμα και τώρα!)

Για την ιστορία του..πράγματος.. να αναφέρω πως από τους έξι φίλους, οι πέντε κατάφεραν και παντρεύτηκαν αργότερα, πάντα με την "συγκατάθεση" του Γιώργου. Μονάχα ο Γιώργος φοράει μέχρι και σήμερα τα ρούχα του εργένη, από άποψη, ίσως κι από αδυναμία.


Η παρέα αυτή κράτησε όπως ανέφερα παραπάνω, ακριβώς έντεκα χρόνια. Τουτέστιν, το 2006 διαλύθηκε. Και διαλύθηκε με πολύ κακό τρόπο.
Ήταν τότε, μια ωραία πρωία που ο αρρενωπός τσαμπατζής Γιώργος, τους κάλεσε σπίτι του για να τους πει πως χρειάζεται "κέρασμα". Αλλά εκείνη τη φορά χρειαζόταν ένα διαφορετικό κέρασμα.
Ζήτησε από τους αδελφικούς του φίλους, χρήματα. Πολλά. Για να φύγει για πάντα στην Βραζιλία.
Ως αντάλλαγμα για τα χρήματα, είπε πως θα σταματήσει να πηδάει τις γυναίκες τους και θα εξαφανιστεί. Τους είπε επίσης να μην το τραβήξουν παραπέρα το θέμα, γιατί δεν ήταν διατεθειμένος να αναγνωρίσει παιδιά!!! (χαχαχαχα πλέον τα θυμάμαι και πεθαίνω στα γέλια).

Δεν θα σου πω τίποτα άλλο γι' αυτούς. Δεν θα σου τελειώσω την ιστορία. Θα σου πω μόνο πως δέκα χρόνια μετά την απότομη διάλυση αυτής της "αλλόκοτης" παρέας, μονάχα ο Γιώργος φοράει ακόμα και για πάντα τα ρούχα του εργένη. Ξεφτισμένα, σκονισμένα, υγρά.
Τους υπόλοιπους τους βλέπω κατά καιρούς, μπροστά μου, ολοζώντανους, χαμογελαστούς, πότε φορώντας τα καλά τους, πότε με τα ρούχα της δουλειάς, πότε με τα μαγιό τους σε κάποια παραλία. Πάντα δίπλα οι γυναίκες τους.
Κανείς δεν μιλάει σε κανέναν. Κανείς δεν γνωρίζει πια κανέναν. ]

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ
13/06/2016




{Όταν έλαβα αυτό το γράμμα από τον λατρεμένο Ζαν Μαρί, το διάβασα με απορία. Μπορώ να πω πως ήταν ό,τι χειρότερο και αλλόκοτο μου έχει γράψει μέχρι τώρα. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι και γιατί με αφορά αυτή η άθλια, κακογραμμένη, χωρίς αρχή και τέλος, ανούσια ιστορία. Και μιας και δεν υπάρχουν ποτέ στοιχεία αποστολέα στα γράμματά του ώστε να του ανταπαντήσω, το κοινοποίησα σε φίλους..έτσι.. για να διαβάσουν κι αυτοί μια άθλια, κακογραμμένη ιστοριούλα και να χάσουν πέντε λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους.}

ένα φλιτζάνι τσάι

η Muriel στη σελίδα 96 μας προσφέρει ένα φλιτζάνι τσάι:

"Ναι, το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ της κενότητας, οι χαμένες ψυχές θρηνούν την ομορφιά, η ασημαντότητα μας περικυκλώνει. Ας πιούμε λοιπόν ένα φλιτζάνι τσάι. 
Σιωπή, ακούμε το φύσημα του αγέρα, τα φθινοπωρινά φύλλα θροΐζουν και παρασέρνονται από τον άνεμο, ο γάτος κοιμάται λουσμένος σ' ένα ζεστό φως. 
Και σε κάθε γουλιά μετουσιώνεται ο χρόνος."

κι εσύ που είσαι χαοτική μέσα σου, κενή και υπερπλήρης ταυτόχρονα, να μην το πολυσκέφτεσαι, να πάψεις να το ζορίζεις. Ο κόσμος όλος λειτουργεί σαν και σένα. Παρατήρησέ τον.
Την μια στιγμή ωρύονται, μετά τους βλέπεις να κοιμούνται.
Ο κόσμος προχωράει, καίγεται, ξαναγεννιέται.
Ένα αέναο κενό και μια πληρότητα.
Και ξανά από την αρχή.
Και συ ακόμα προσπαθείς να συμμαζέψεις το "χάος"?

Στην καμπή του χρόνου

Τι συνέβη τότε (πότε;), στην καμπή του χρόνου και άλλαξε πορεία ξαφνικά?
Και έστριψε και γύρισε την πλάτη, φορώντας έναν ρόλο που δεν του πήγαινε καθόλου..
Ποιοι του στραμπούληξαν το μυαλό και αν την ψυχή πήραν τα σκάγια, νομίζω πως σήμερα όλοι πια το υποπτεύονται.
Κι αν είχε παράπονα.. πολλά..


Δεν τον λύγισαν ποτέ οι λέξεις. Ούτε η "μικροπρέπεια", ούτε η "αθλιότητα".. όχι τέτοιου είδους λέξεις.
Και σίγουρο ήταν πάντα, πως δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνει  -κι αυτός- μια ιστορία που επινόησαν οι άλλοι.
Εκεί λοιπόν, στην καμπή του χρόνου και λίγο πριν "συνθηκολογήσει", σιχτίρισε για τελευταία φορά τις ιστορίες που επινοήσατε!
Τον υποτιθέμενο έρωτα που επινοήσατε. Τις σχέσεις σας, τις ζωές σας. Όλα τα επινοήσατε.
Και ούρλιαζε.. πως.. είστε.. μονάχα..  Μια Ιστορία Που Επινοήσατε.  Μόνο αυτό.


Κι ήταν εκείνη η στιγμή στην καμπή του χρόνου, τότε (πότε;) που αποφάσισε πως έπρεπε να τον λυγίσουν οι λέξεις. Άλλου είδους λέξεις.
Τέσσερις λέξεις. Χρονοβόρες.
Κάθε μία του κόστισε ζωή. Τη ζωή που φανταζόταν.
Όλες μαζί του πρόσφεραν μια ζωή. Τη ζωή που δεν πρέπει να χάνεται.
Τέσσερις λέξεις γένους θηλυκού  -σιγά την έκπληξη!- προσδιορισμένες να πνίξουν για τα καλά το υποσυνείδητο, ορκισμένες να παίξουν με τις αισθήσεις.

Μια εξαρθρωμένη μαριονέτα που απαλλάχθηκε οριστικά από εκλεκτισμούς και ελιτισμούς.

Τέσσερις λέξεις σε σειρά. Μοναξιά, επιθυμία, συντροφιά, συμβιβασμός.
Θα πείτε τώρα πως ο συμβιβασμός δεν είναι..γυναίκα.
Η συντροφιά όμως είναι.
Και δεν υπάρχει συντροφιά χωρίς συμβιβασμούς, θα ξαναπείτε!
Σωστά τα λέτε.

Και μιας και οι απαντήσεις και τα συμπεράσματα είναι τόσο εύκολα σε αυτή τη μεριά της καμπής του χρόνου, τότε σίγουρα θα μπορούσατε να απαντήσετε και τι σκότωσαν αυτές οι τέσσερις λέξεις!
Ή και όχι.

Ο Ζαν μαρί είχε πει παλιότερα πως "οι λέξεις σκοτώνουν τον έρωτα. Αυτόν που λίγοι ένιωσαν, κάποιοι τον συνάντησαν για 3 δευτερόλεπτα, φευγαλέα... και όλοι οι άλλοι τον απαξίωσαν γιατί τον μπέρδεψαν με άλλον!.
Με το μπαρδόν τυφλοί μου αγαπημένοι!
Οι λέξεις σαν τελειώσουν, ο έρωτας θα σάς βρει! 
Και ο έρωτας δεν συμβιβάζεται. γλυκουλίνια μου.
Until then.. Good luck."



σε ένα άλλο σύμπαν
τι είναι αυτό που κάνει την καρδιά του να χτυπά
τι είναι αυτό που αλλάζει τον ρυθμό και την πορεία
σε ένα άλλο σύμπαν
κάπου εκεί κοντά στην  καμπή..του χρόνου.

χρωστούμενα

μιαν απάντηση... 



Πάντα πολύμορφος 
Πάντα φευγαλέος
Άπιαστος

Δυο τρεις νότες του λείπουν για να πετάει ασταμάτητα,
ν'αλλάζει ουρανούς.

Πάντα θλιβεροί
Πάντα ξεπεσμένοι
Άθλιοι

Ολόκληρα τραγούδια παπαγαλίζουν,
τα πόδια τους βιδωμένα στη λάσπη.




κακοήθεις, μοχθηροί, ζηλόφθονοι, αχόρταγοι,
μην τους πλησιάσεις!
αποβλακωμένοι,
κακοπληρωμένοι σε όλες τους τις συναλλαγές.

Ο ουρανός τους  - μαύρο ταβάνι - πάντα ίδιος.

οι ευτυχισμένοι δεν μελετούν

πιστός στις μεθόδους του, ο Ζαν Μαρί που είχε πολύ καιρό να φανεί, κόλλησε ένα κίτρινο χαρτάκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου:
"ο άδειος γεμίζει το κενό του, ο ευτυχισμένος το έχει σκοτώσει προ πολλού."

Bλέπω πολύ συχνά την έντονη προσπάθειά τους να με κατανοήσουν.

μισοκλείνουν τα μάτια, κάνουν διάφορους μορφασμούς, ρωτούν συνεχώς τα ίδια. 

όπως όταν μελετάς κάτι με προσοχή, αλλά δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς διάβασες.

η ουσία χάνεται -για πολύ- κι ίσως μετά ξαναβρίσκεται -για λίγο- και ξανά.. που και που.. κάπου..

και συ σκέφτεσαι... "μήπως να το ξαναδιαβάσω?" και το ξαναδιαβάζεις.

και άλλοτε σκέφτεσαι... "μήπως να το ξαναζήσω?" και το ξαναζείς.

κι ύστερα η δυσαρέσκεια. ναι. τέτοιο αποτέλεσμα. ούτε ισοπαλία. οικτρή δυσαρέσκεια.

κι έπειτα.. κάτι ωραία απογεύματα που αναπνέεις αμόλυντο οξυγόνο, σου 'ρχεται στο μυαλό μια και μοναδική στιγμή που νόμισες πως βίωσες το βαθύτερο νόημα της ζωής. 

ολοκληρωτικά.

μία στιγμή. 

χωρίς ίδιες ερωτήσεις

χωρίς μορφασμούς  

χωρίς μισόκλειστα μάτια

και αναρωτιέσαι.. Αν υπάρχουν κάπου στον χωροχρόνο διάσπαρτες τέτοιες στιγμές, πώς τις αρπάζεις από τις ουρές τους και τις ενώνεις? Πώς τις δένεις σφιχτά, με κόμπους, τη μια πίσω από την άλλη και ύστερα αυξητικά δημιουργείς μια ευτυχισμένη "ουρά" -όλο νόημα- πολλών, αμέτρητων ημερών και χιλιομέτρων?

Στο τέλος, μάλλον καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν μαθαίνεται κι ύστερα σαν από κάποια απότομη έκλαμψη, θυμάσαι, πως όσους ευτυχισμένους (αν ποτέ) συνάντησες...μόνο αυτοδίδακτοι υπήρξαν.

Όταν σωπαίνω. Τα είπαν άλλοι.

  γι' αυτόν τον άνεμο..
  την ματιά της..
  τη φωτιά της..
  τίποτα δεν γνώριζες γι'αυτήν.

"Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό, δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις, ψάχνει το χαμό."

μεταφορικά

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά τρία-τρία, αναρωτιόταν προς τι και από πού τόση ενέργεια, ορμή και ευτυχία!
Φτάνοντας στο ισόγειο, αποφάσισε να συνεχίσει -με έκσταση- την κατηφόρα.
Κι όσο κατέβαινε, όλο αναρωτιόταν πόσο ψηλά είχε φτάσει και πόσο θαυμάσια τα κατάφερε τόσο καιρό!
Κι όλο κατέβαινε τα σκαλιά, τρία-τρία, σφυρίζοντας..
Φτάνοντας στο υπόγειο, σκέφτηκε πως δεν έχει άλλο. Τέρμα τα σκαλοπάτια. Τέρμα η κατηφόρα και η χαρά!

Κοντοστάθηκε. Σήκωσε ψηλά το βλέμμα. Μα πόση ανηφόρα τον περίμενε!

Η ανηφόρα δεν του άρεσε ποτέ. Δεν είχε γέλιο στην ανηφόρα. Δεν είχε και ανάσες.
Όμως γνώριζε καλά, σχεδόν από πάντα, πως για να ζει συχνά-πυκνά αυτό το μεγαλείο της κατηφόρας, θα 'πρεπε να ξοδεύει αρκετές ανάσες στο ανέβασμα.

Εδώ που τα λέμε, αυτό το παιδί ήταν λίγο της ανισορροπίας. Πάντα μαλωμένος με τις σταθερές.
ή του ύψους ή του βάθους!   ...σχολίαζαν.
γι 'αυτό και έφαγε το κεφάλι του!  ...συμπλήρωναν.



η αλήθεια είναι πως, απλά, σιχαινόταν να μένει ακίνητος.
σε κατάσταση ακινησίας, ένιωθε πως έχανε τα πάντα. τρελαινόταν που όλα γύρω του γυρνούσαν και αυτός στεκόταν ακίνητος, παγωμένος.
διάλεγε λοιπόν τις ανηφόρες, ώστε να το γλεντάει στις κατηφόρες.

διάττοντες

ένας προσπερνά... κι άλλος ένας προσπερνά... α να! ένας ακόμα μόλις σε προσπέρασε.

ναι.. ξέρω πως τον άφησες να προσπεράσει.

ναι σου λέω! ξέρω πως έτσι γίνεται. ναι.. ναι..

μεγάλος κόπος το μέτρημα όμως, ε;

τα βράδια δεν τα  μετράς. ξέρω. ζαλίζεσαι.

μα σαν ξυπνάς πρωί, θυμάσαι!

να ψάχνεις άνθρωπο που μπορεί και μετρά ακόμα με τα δάχτυλα!

κι όλα όσα άξιζαν, να τα χώρεσε σ' αυτά.

και σου έλεγε ο ποιητής από τότε: "μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου..."

κι ύστερα αναρωτιέσαι γιατί δεν είσαι ευτυχισμένη.

και έχεις και το θράσος όλα να τα ονομάζεις πάθος! (ξεκαρδίζομαι)

Μα γιατί να είσαι;

για την... καθημερινή σου ανοησία, να γεμίσεις το κενό;

το κενό ποτέ δεν γέμισε με διάττοντες.

για κοίτα τους λίγο! σαν με βροχή να μοιάζουν...

τα δάκρυά σου είναι... κλάψε...

τα δάκρυά σας είναι... κλάψτε...

εμάς όμως αφήστε μας ήσυχους.

από αλλού ήρθαμε, γι' αλλού τραβάμε.

κι αν σας μαγέψαμε... δεν το θέλαμε! Συμβαίνει (πάντα).

- μα που κρυβόσουν τόσο καιρό;;
- χαχααχαχαχαχαχαχααχαααααχα

ένα κορίτσι στα κόκκινα

Το κορίτσι που φαντάζεται, μα δεν έχει δει ποτέ του
το κορίτσι που συναντάει σε καθημερινές διαδρομές
το κορίτσι με τα συννεφιασμένα μάτια
το κορίτσι που μετρά τον χρόνο
το κορίτσι που δεν θέλει τα μισά
το κορίτσι που δεν ανοίγει ομπρέλα στις βροχές
το κορίτσι που δεν θέλει να ξέρεις
το κορίτσι που θέλει να ξέρει.


ένα κορίτσι στα κόκκινα!

ο χρόνος φταίει για όλα

...και συνέχισε:

δεν είναι πως δεν ταίριαζαν πλέον.

ούτε πως αυτό που είχαν κάποτε, ήταν ένα ψέμα, μια φενάκη.

ο χρόνος φταίει για όλα. 

εκείνη ανέβηκε στην κορυφή του βουνού, της άρεσε και αποφάσισε να μείνει για λίγο εκεί.

εκεί ψηλά βέβαια, ο χρόνος περνά γρηγορότερα. γερνάς και δεν γλιτώνεις από τη φθορά.

εκείνος πάλι, είδε με την άκρη του ματιού του μια θάλασσα. τον μάγεψε και χώθηκε για λίγο στην απέραντη αγκαλιά της.

εκεί στην γλυκιά θαλάσσια αύρα βέβαια, ο χρόνος μετράει διαφορετικά. ανάποδα. ανέμελα. και έμεινε για πάντα παιδί.

έτσι σου λέω έγιναν τα πράγματα. αυτό συνέβη!
ο χρόνος παρενέβη μονάχα και τίποτα άλλο.

ό,τι άλλο ακούστηκε είναι φθηνό κουτσομπολιό...

La persistència de la memòria - Salvador Dalí