διάττοντες

ένας προσπερνά... κι άλλος ένας προσπερνά... α να! ένας ακόμα μόλις σε προσπέρασε.

ναι.. ξέρω πως τον άφησες να προσπεράσει.

ναι σου λέω! ξέρω πως έτσι γίνεται. ναι.. ναι..

μεγάλος κόπος το μέτρημα όμως, ε;

τα βράδια δεν τα  μετράς. ξέρω. ζαλίζεσαι.

μα σαν ξυπνάς πρωί, θυμάσαι!

να ψάχνεις άνθρωπο που μπορεί και μετρά ακόμα με τα δάχτυλα!

κι όλα όσα άξιζαν, να τα χώρεσε σ' αυτά.

και σου έλεγε ο ποιητής από τότε: "μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου..."

κι ύστερα αναρωτιέσαι γιατί δεν είσαι ευτυχισμένη.

και έχεις και το θράσος όλα να τα ονομάζεις πάθος! (ξεκαρδίζομαι)

Μα γιατί να είσαι;

για την... καθημερινή σου ανοησία, να γεμίσεις το κενό;

το κενό ποτέ δεν γέμισε με διάττοντες.

για κοίτα τους λίγο! σαν με βροχή να μοιάζουν...

τα δάκρυά σου είναι... κλάψε...

τα δάκρυά σας είναι... κλάψτε...

εμάς όμως αφήστε μας ήσυχους.

από αλλού ήρθαμε, γι' αλλού τραβάμε.

κι αν σας μαγέψαμε... δεν το θέλαμε! Συμβαίνει (πάντα).

- μα που κρυβόσουν τόσο καιρό;;
- χαχααχαχαχαχαχαχααχαααααχα