διάλογος...

- Δηλαδή διαβάζει κιόλας..
- Ναι..
- Και τι διαβάζει ρε συ? καμιά Χρυσηίδα, μήπως τίποτα έρωτες στη βροχή ή στο χιονιά?
- όχι ρε.. ή μάλλον, όχι μόνο!
- Δηλαδή μπορεί να αρθρώσει δυο λέξεις και να σκεφτεί δυο έννοιες ας πούμε, πέρα από τις ανησυχίες της για την επόμενη σειρά της μαξ φάκτορ?
- Ναι.. έτσι φαίνεται.. και σταμάτα να είσαι τόσο καυστικός.
- Και είσαι σίγουρος πως είναι αυτή η ίδια στη φωτό?
- Ηλίθιος είσαι? Τι θα ανέβαζε? την αδερφή της??


- Μάλιστα.. εντάξει.. δεν αντιλέγω.. ωραία φωτό, ωραίο προφίλ, όμορφη και καλλιεργημένη πιθανώς.. χμ..
- ...
- Δεν στέκει ρε μαλάκα!
- Τι δεν στέκει βρε ρατσιστικό, σεξιστικό, σοβινιστικό γουρούνι?
- εεεε αφού όλα αυτά τα ωραία.. παντρεμένα μαζί, δεν κολλάνε!
- Στο μυαλό σου το κλούβιο μέσα απλά δεν χωράνε βρε αδιάβαστε φαλλοκράτη! που θα κρίνεις και την πνευματική καλλιέργεια... 
- καλά ντε.. μην θυμώνεις.
- μα γίνεσαι μαλάκας ώρες ώρες ρε φίλε. 
- Παντέλο, κόψε τις μαλακίες τώρα και το υφάκι του θιγμένου. Νόστιμη, με στυλ, καλλιεργημένη, σε λίγο θα μας πεις πως είναι και χρυσοχέρα και μαγείρισσα και πως πλέκει κιόλας και είναι και μια γλύκα! πετμέζι!!!
ορίστε! το βρήκα.. τι γλύκα, πετμέζι και κουραφέξαλα... ξινή θα είναι! Αυτό είναι! έχει να χαμογελάει σε άνθρωπο από πρόπερσι... σίγουρα.. χα! 
- Δημήτρη με κουράζεις... όμορφη την βρίσκεις γιατί σου άρεσε μια φωτογραφία της. Υπάρχουν ένα σωρό όμορφες και καλλιεργημένες και ό,τι άλλο θέλεις εκεί έξω. όλα είναι υποκειμενικά. Και εν πάση περιπτώσει, μιας και μιλάμε για μένα, σου ζήτησα την γνώμη σου για να πάψεις να με τρελαίνεις συνέχεια πως δεν μου αρέσει καμία και ποτέ!  Ε... ορίστε λοιπόν. Μια κοπέλα σαν κι αυτή, πιθανώς να μου άρεσε.
- Χα χαχααα  παντρεμένη θα είναι! χαχαααχαχ  ή θα έχει σχέση με έναν μουντρούχο βιβλιοθηκονόμο τα πέντε τελευταία χρόνια! χαααααχαχαχαααχ
- Ας έχει και παιδιά.. ποιος νοιάζεται.. αυτό που λέω εγώ είναι πως γυναίκα που διαβάζει, σίγουρα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες, τις ίδιες. 
- Όπα?? τώρα ποιος κρατάει σφικτά τον φαλλό του...? ε?? "τις άλλες?? τις ίδιες??" σεξιστικό γουρούνι είσαι τελικά και φαίνεσαι! χοχοχο 
- χέσε μας ρε Μήτσο.. καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. οι άντρες είμαστε πολύ χειρότεροι.. 
- καταλαβαίνω...
- ...
- ...


- σωπάσαμε...
- Μίλα της.

ρωγμή στην απολυτότητα (ακαταλαβιστίκ)

Ξαφνικά (έτσι συμβαίνει συνήθως) αποφάσισα να κοιτάξω για λίγο στα μάτια.. την απολυτότητά μου.

Αποφάσισα να επιστρέψω μερικά χρόνια πίσω, στο παρελθόν, με διάθεση να μην επιβεβαιωθώ κι αυτή τη φορά. Είναι μάλλον η εποχή που έχω ανάγκη να με διαψεύσω, να μου προκαλέσω μια ρωγμή μήπως και δω κάτι άλλο μέσα μου από αυτά που ήδη πιστεύω. 

Ο χρόνος περνάει αγέρωχος, ολόιδιος, χωρίς περιστροφές και με την απόλυτη συναίνεση μου και κάπως έπρεπε να τον σταματήσω. Να του ξαναμιλήσω για λίγο, να μου πει κι αυτός τα δικά του, μα πάνω απ'όλα να υπάρχουν και θεατές-μάρτυρες σε όλο αυτό.

Αν αποφάσισα να φυλακίσω αυτές τις λέξεις εδώ μέσα σήμερα, είναι γιατί θέλω να θυμάμαι την ημέρα. Τον χρόνο δηλαδή. 

Ο πόθος, η έλξη, ο έρωτας, η στοργή, η ολοκλήρωση, η ουσία. Πάντα κάτι λείπει. Όλα μαζί αρνούνται να πιαστούν χέρι - χέρι και να στροβιλιστούν για λίγο ή και για πολύ.  

Δεν χορεύουν όμως μόνα τους. Αυτό είναι που είχα ξεχάσει. Χορεύουν τουλάχιστον δυο-δυο και έχω την υποψία πια, ότι συχνά μόνο ένας αρνείται την παρέα των υπολοίπων. Κι αυτή η διαπίστωση σήμερα, αποτελεί μια γερή σφαλιάρα σε μια μάλλον ξεπερασμένη απολυτότητα. 

Σκεπτόμενος σήμερα το απόγευμα όλα αυτά που επέτρεψα να συμβούν, μου ήρθαν στο νου όλες αυτές οι ψυχές που με τον τρόπο τους προσπαθούσαν να μου μιλήσουν για τα πλέον αυτονόητα. 

Εκείνα τα αυτονόητα που τα έπνιξα εδώ και χρόνια με βάναυσο και απόλυτο τρόπο. 

Τελικά, η ρωγμή έγινε. Το παιχνίδι ξεκίνησε πάλι μετά την διακοπή κι η μπάλα βρίσκεται στο τερέν. 

Αν είναι αυτός ο τρόπος που θα οδηγήσει κάποια στιγμή στον απόλυτο χορό, στην απόλυτη συνένωση, τότε μπορώ να πω -σε πραγματικό χρόνο πια- πως ξαναφόρεσα κι εγώ τη φανέλα μου! 

" Αν η επιθυμία προκαλεί οδύνες, ίσως αυτό να γίνεται επειδή είμαστε αδέξιοι στο να αποκτήσουμε εκείνο που επιθυμούμε."

ένας μαλάκας κι άλλος ένας κι άλλος ένας κι άλλος ένας κι άλλος ένας.......

"Ευτυχώς που ξεχνάω γρήγορα" σκέφτηκε.

Έπρεπε να περάσει τα 30 για να καταλάβει επιτέλους ποιο ήταν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που είχε συγκριτικά με άλλους. Ξεχνούσε γρήγορα. Σπάνια κρατούσε μέσα του κάτι κακό που του είχε συμβεί. Ξεχνούσε λοιπόν και "προχωρούσε".

Συχνά, όταν ήθελε να παίξει, έβαζε στη σειρά τους πιο πρόσφατους μαλάκες που είχε συναντήσει και τις πρόσκαιρες καριόλες, τους έβαζε αριθμούς, τις σταχυολογούσε.

Το μυστικό όμως ήταν να προσπαθήσει να θυμηθεί τα πρόσωπά τους όταν δεν χαμογελούσαν. Εκεί βρισκόταν η ποταπή αλήθεια τους.

Άλλες φορές πάλι αναρωτιόταν για τα μεγάλα παράδοξα του σύμπαντος! Πώς είναι δυνατόν κάποιος να θεωρεί πως αποτελεί μέρος της θεωρίας της εξέλιξης, να καμαρώνει πως έχει καβατζάρει για πάντα αυτό το πολύτιμο εισιτήριο διαρκείας, να χλευάζει συνεχώς τους "πιθήκους", ενώ ο ίδιος συνεχίζει -εμφανέστατα- να "περπατά" στα τέσσερα; 

Στο διάβα μας, συναντούμε εμπόδια και παγίδες. Τα εμπόδια τα βλέπουμε και τα αποφεύγουμε. Τις παγίδες πάλι, αν τις αντιληφθούμε εγκαίρως μπορούμε να τις αποφύγουμε, ειδάλλως τις παντρευόμαστε. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι τυχαία βεβαίως. Λειτουργεί (ούτε καν! ) ως εξής:
Προσπαθούμε να αποφύγουμε τα εμπόδια που η ζωή(sic) φέρνει μπροστά μας, τα τούβλα, τα ντουβάρια, τους στόκους, τα κούτσουρα και τα βλήματα, ψάχνοντας αυτούς που σκέφτονται κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Η παγίδα σε αυτήν την μέθοδο έγκειται στο γεγονός πως μπερδεύουμε τα ρήματα. Διότι τις περισσότερες φορές νομίζουμε πως συναγελαζόμαστε με τέτοιους που σκέφτονται με βάση την ουσία και κάτω από την φαιδρή επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά δυστυχώς, αλλάζοντας το ρήμα, απλά ανακαλύπτουμε πως "λειτουργούν" κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και ότι η σκέψη τους βρίσκεται ακόμα σε επίπεδα εξελιγμένου ουρακοτάγκου, ικανού στη χρήση περίπλοκων εργαλείων.

Οι φίλοι μας. Πώς θα θέλαμε να είναι; Και πώς μας προέκυψαν τελικά; Μπορεί βέβαια να τους βρήκαμε έτσι... σε τέτοιο χάλι. Μερικές φορές άλλα βλέπουμε, άλλα νομίζουμε πως βλέπουμε, συχνά ξεχνάμε τι είδαμε. Το κυριότερο όμως είναι το πώς επιθυμούμε να διαστρεβλώνουμε πραγματικότητα, προθέσεις και ανθρώπους. Εννοείται πάντα προς το καλύτερο και το βολικότερο. Απάτη. Εξαπατούμε τον εαυτό μας... 

"Αντε γαμήσου εσύ κι ηθική σου!!", είπεν...
η ηθική έχει να κάνει με αυτούς που περπατούν. Ας παραμερίσουν τα τετράποδα παρακαλώ.
η ηθική πηγάζει από αυτούς που αγαπούν και που αγαπούν να μοιράζονται. Ας παραμερίσουν τα ιδιοτελή τετράποδα παρακαλώ.

Συμβουλή: Προσοχή στους βρώμικους σκύλους που ζέχνουν. Φορούν την κουτσή, μποτοξαρισμένη διαλεκτική τους και σε προκαλούν σε μια μάχη άνευ λόγου και αιτίας. Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Λυσσασμένοι, κακιασμένοι, πράσινοι από την ζήλια τους, συμπλεγματικοί, ψυχικά ανισόρροποι. 

Συμβουλή νούμερο due: Μην σε νοιάζει τι είναι γραμμένο στα άστρα, τι θα φέρει η μοίρα και ποιο το μυστήριο... φτάνει μόνο να τους γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια και να ξεχνάς. Στη λήθη, καθετί μπαγιάτικο και μουχλιασμένο, θα σαπίσει εντελώς. Εγγύηση.


Μια λύση:
Ένας μαλάκας, κι άλλος ένας που συνάντησες και θα συναντάς. Πολύ γρήγορα φτύστον ευγενικά στη μούρη και πες του πως βρέχει. Μπορεί να μην το πιστέψει, αλλά μην σε νοιάζει καθόλου. Εσύ απλά άνοιξε την ομπρέλα σου, κάνε μεταβολή και περπάτα αργά και σταθερά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κανείς δεν θέλει σχέσεις με κυκλοθυμικούς - ψυχανώμαλους που κρατούν ομπρέλα στην λιακάδα.

11/08/2017

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ.

υγ. αφιερωμένο σε σας. ξέρετε. μετρηθείτε.

υγ. κι αφού μετρηθείτε, να πάτε να γαμηθείτε...  χαχαχα 

love.

και λίγο καλοκαίρι..

"...κι ήταν καλοκαίρι τότε που αποφάσισαν οι γυναίκες να αθετούν κι εκείνες τις υποσχέσεις τους, να προδίδουν όπως οι άντρες και να καταλήγουν μοναχικές."
γράφει ο φίλος στη σελίδα 320

Κι έπειτα είναι και οι εποχές. Έρχονται, περνούν, μας προδίδουν και καταλήγουν..μόνες.
Εμείς πάλι συνεχίζουμε, μόνοι ή με παρέα.

Τα καλοκαίρια γλυκά σαν γλυκό του κουταλιού. Ένα καφενεδάκι δίπλα στη θάλασσα.

Κι όταν ο ήλιος γίνει πιο δροσερός, μια ακόμα προδοσία θα έχει τελεστεί.
Πάντα οι υπόλοιπες εποχές θα παλεύουν να σβήσουν την αμαρτία του θέρους.
Κι αν καμιά φορά το καταφέρνουν, μάταιος κόπος.
Το καλοκαίρι πάντα θα έρχεται...κι η προδοσία πάντα θα χορεύει ξυπόλητη!
αγάπησέ την!

διόδια

Και είπε ο λύκος: "θα φύγω όποτε το θελήσω εγώ. Όρθιος!"
και χάθηκε μες στο δάσος για να συλλέξει τα τελευταία πολεμοφόδια που θα πρόσφερε στο λυκάκι.

κι αργότερα γύρισε και τους δέχτηκε όλους. έναν-έναν. τους αγάπησε, μα δεν άκουγε κανέναν. ούτε τα παρακάλια, ούτε οι μακαριότητες τον συγκινούσαν. Δυνατός από τη φύση του, στιβαρός, με σταθερή-ξύλινη φωνή έδινε τις τελευταίες συμβουλές.
Δεν δεχόταν την πίκρα τους, δεν έπινε από τα δάκρυα τους.

Τελευταίο άφησε το λυκάκι.
Μάζεψε όση ζωή του είχε απομείνει, σηκώθηκε, στάθηκε όρθιος για τελευταία φορά και έδωσε την τελευταία του οδηγία.
Ποτέ δεν είχε ευχηθεί κάτι στη μέχρι τώρα ζωή του, τίποτα ποτέ δεν απαίτησε. Δεχόταν τη ζωή όπως ερχόταν.
Στη δύση αυτής της στερνής μέρας λοιπόν, έδωσε την πρώτη και τελευταία διαταγή της ζωής του:
"τώρα πλέον θα είσαι εσύ ο λύκος. Εσύ οδηγός της αγέλης. Εμπρός.. ξεκίνα!"

Το λυκάκι τού φίλησε το χέρι για τελευταία φορά. Δεν έσταξε ούτε δάκρυ. Έκανε μεταβολή κι έφυγε.
Μετά από λίγο "έφυγε" και ο κυρ Γιάννης.





σας στέρησε τον θρήνο
σας ανάγκασε να σταθείτε στα πόδια σας

                                     













Για την Ελεάνα που την αγαπάω πολύ.

η αλήθεια της γιαγιάς Σ

"οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν γίνονται δέντρα.
και τα δέντρα χρειάζονται αγκαλιές!
ένα δέντρο ψηλώνει μόνο όταν το αγκαλιά-ζεις.
οι άνθρωποι δεν ανθίζουν χωρίς αγκαλιές."

{ Αυτός παιδάκι μου πίστευε ότι το μόνο για το οποίο μπορούσε κανείς να ήταν βέβαιος σ'αυτόν τον κόσμο, ήταν αν είναι ζωντανός ή νεκρός. 
Και σε αυτό έξω έπεσε.
Και όταν αργά πλέον το κατάλαβε, όταν είδε κι ένιωσε επιτέλους ξεκάθαρα την απόκοσμη αλήθεια,
άρχισε να αγκαλιάζει τα δέντρα. Κάθε λογής δέντρο, μικρό ή μεγάλο, δέντρο του δάσους και δέντρο της αυλής, δέντρα ακίνητα και δέντρα που χορεύουν! }

{ Και τα πουλιά... αχ αυτά τα πουλιά τα ευλογημένα! 
όλη μέρα τραγουδούν στην αγκαλιά των δέντρων..
όλη νύχτα κουρνιάζουν στην αγκαλιά των δέντρων..
όλη τους η ζωή μια ανταποδοτική αγκαλιά! }


"Κι αν δείχνεις την αγάπη σου στα δέντρα, θα σου τραγουδούν όλα τα πουλιά!"

αυτός, εσύ, εσείς, αυτοί.

Κάθε φορά του είναι όλο και πιο δύσκολο να ξαναγυρνάει -βράδυ πια- στο άδειο του σπίτι.

Κάθε φορά της είναι όλο και πιο δύσκολο να ξαναγυρνάει στου άντρα της -βράδυ πια- την άδεια αγκαλιά.

Το καλύτερό της, να ταξιδεύει μόνη, στο άδειο βαγόνι του τελευταίου μετρό.
Το καλύτερό του, κάποια νεκρά απογεύματα, που μόνος περπατά σε ίδια μέρη.

Όχι, ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν την επικείμενη -αναπόφευκτη πια- συνάντησή τους.


Κι εκεί που οι ψυλλιασμένοι ρομαντικοί προσμένουν ένα λυτρωτικό ειδύλλιο, το θάνατο της μοναξιάς και την απαρχή Του έρωτα...
...οι υποψιασμένοι κυνικοί - πραγματιστές της επιθυμίας, μέσα στο μυαλό τους έχουν ήδη τσαλακώσει τα σεντόνια από το διπλό κρεβάτι του παρακείμενου ξενοδοχείου. Κι η μοναξιά σε αυτό το κυνικό σύμπαν στέκεται για λίγο στην γωνία, κοιτάζοντας τον τοίχο τιμωρημένη, όρθια και γυμνή, περιμένοντας υπομονετικά να ξαναφορέσει τα ρούχα της για να ζεσταθεί.


Πόσες φορές διασταυρωθήκαμε χωρίς να ιδωθούμε... κι ύστερα καταλήξαμε σε ξέστρωτα κρεβάτια;
κι όσο για τις λεπτομέρειες, αυτές συνήθως λείπουν ή συχνά τις ξεχνάς.

Εσείς.

Λούπα

Κάποτε ήταν μεγάλη καρδιά. Έδινε απλόχερα, μοίραζε αγάπη.
Μα μίκρυνε με τον καιρό, συρρικνώθηκε τόσο πολύ που έσκασε σαν άστρο πεθαμένο.
Και καθώς πέθαινε, ρουφούσε τα πάντα γύρω.
Τα μάζεψε όλα ξανά πίσω.
Κι αυτά που μοίρασε, μα και τη χαρά των άλλων.
Όλη την ομορφιά του κόσμου κατάπιε. Καταστροφή.

Μια άλλη καρδιά παραδίπλα, έδινε απλόχερα. Μοίραζε, φούσκωνε, μεγάλωνε...

Μια λούπα η ζωή.
Μόνο κάτι φώτα απέμεναν στο βάθος. ταυτόχρονα έντονα και μακρινά.

μια εποχή που δεν ήμουν εκεί

Πάντα είχε μεγάλη ευαισθησία στις εποχές.
Όταν πλησίαζε το τέλος μια εποχής προσπαθούσε να κλείσει τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" με φίλους και γνωστούς. Συχνά τα κατάφερνε να χάνεται οριστικά. Σε κάποια παράξενη σύμπτωση που θα ξανάπεφτε πάνω τους, απλά τους έσφιγγε το χέρι χωρίς να πει τίποτα. Κι ένα μειδίαμα φευγαλέο.
Η ζωή εξάλλου είναι κωμική. Αυτή που πέρασε.
Αυτή που είναι μπροστά, συχνά φαντάζει τραγέλαφος.

Σαν τις εποχές είναι και τα βλέμματα. Έρχονται και παρέρχονται, τ'αφήνεις πίσω.
Απλά, υπάρχει κι εκείνο το βλέμμα που δεν το ξεχνά κανείς εύκολα.
Υπάρχει εκείνη η εποχή που αέναα βουτάς μέσα της, για να την ξαναζείς. Νοερά.

Είναι που μερικές εποχές καταγράφουν το πέρασμά σου.
Κι είναι και κείνα τα βλέμματα που αιχμαλωτίζουν μια ολόκληρη εποχή.

Μα οι εποχές γεννιούνται για να περνούν.
Και τα βλέμματα κάποτε θολώνουν.

και τώρα?

Βαρέθηκα πια με αυτούς εδώ. Είναι φρικτή αυτή η καθημερινή γελοιότητα.
Έφτασαν οι ώρες πια, που περιέχουν ένα τέλος και μια αρχή.

Μα πού είναι όλοι εκείνοι οι όμοιοι με μένα, πόσο μακριά από δω ζουν;


ποιος μας παρέσυρε και μπήκαμε στην κληρωτίδα και τ'αφήσαμε όλα στην τύχη;
ποια τύχη να αποφασίσει για σένα;


όλες οι κόπιες μου νιώθουν την ίδια οργή!  μα οργή;
σοβαρά τώρα;

και τώρα;;

η μοίρα κι ο έρωτας. κι ο χρόνος που..

..κι εκείνη να αισθάνεται πως αυτός είναι ο ένας, ο μεγάλος
..κι εκείνος με το τόξο να σημαδεύει απέναντι ένα ρολόι

τα δευτερόλεπτα να περνούν κι αυτός, τόνο με τον τόνο να εξαφανίζεται
κι αυτή να πιστεύει πως μπορεί να υπερπηδήσει τα εμπόδια που της δημιουργεί ο λεπτοδείκτης
τόσο καιρό περίμενε καρτερικά να τον συναντήσει και δεν θα επιτρέψει ο χρόνος ανελέητα να τον εξαφανίσει.
μα κι εκείνος, παρόλο που ξέρει, πάντα προσπαθεί -μάταια- με ένα βέλος το χρόνο να σταματήσει.
κι όποιος λυγίσει.
ένας δρόμος χωρίς διακλαδώσεις.

κι ο χρόνος απερίσπαστος, έχει με σοβαρότερα να ασχοληθεί. δεν σταματά, δεν βγάζει το καπέλο του, δεν υποκλίνεται. αυτά είναι για τις μοίρες και τους έρωτες..

Διάλεξε το όνομα που σου ταιριάζει!

H Ηρώ πίστευε πως κάποτε θα βρισκόταν ο άνθρωπος με το μπουρνούζι στο χέρι, που θα την περίμενε καρτερικά να τελειώσει το μπάνιο της κι έπειτα να την σκουπίσει αργά και μαλακά από τις φτέρνες ως το κεφάλι.
Η Ηρώ ένα φεγγάρι ένιωθε αφελής και άρχισε να παριστάνει από αντίδραση την ξεδιάντροπη.
Ένα άλλο φεγγάρι πάλι, ένιωθε ξεδιάντροπη και παρίστανε την αφελή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάλαβε τι από τα δύο είναι χειρότερο.
Σταθερά όμως η Ηρώ -πάντα η Ηρώ- αγαπούσε το πεπρωμένο. Το περίμενε, σχεδόν ποτέ δεν το καλούσε. Σχεδόν ποτέ δεν αναζητούσε.

Η αναζήτηση του τίποτε λοιπόν και οι άχρηστες διαδρομές σπαταλούσαν την ζωή της. Προσπαθώντας δε να εκπληρώσει τα ζωτικά της καθήκοντα, χρησιμοποιούσε την τέχνη.
Η Ηρώ λοιπόν, ένα φεγγάρι -και δυο και τρία- έβλεπε στα έργα τέχνης όλους τους παλιούς εραστές της. Τα ανέλυε τόσο όμορφα στο facebook, ένα προς ένα, πίνακα τον πίνακα, ποίημα το ποίημα, μας τα σύστηνε τόσο μοναδικά, όσο και τους ξεχασμένους εραστές κάποιων προηγούμενων φεγγαριών.

Δυο πράσινα μάτια, πλούσια μακριά ξανθά μαλλιά, πικάντικη φατσούλα, ανάλυση της ζωής μέσα από την τέχνη και της τέχνης μέσα από τη ζωή... σίγουρη επιτυχία! Βροχή τα like, χαλάζι οι φιλοφρονήσεις, πλημμύρα..τα σάλια.
Ε... και όπως καταλαβαίνετε, όλη αυτή η "επιτυχία" στην εικονική πραγματικότητα, δημιουργεί και εικονική δύναμη. Κι αφού ο ισχυρός ποτέ δεν διαπραγματεύεται, δημιουργείται και μια κάποια έπαρση.
Έχετε συναντήσει ποτέ την έπαρση να έχει στήσει χορό πάνω σε μια γλυκιά φατσούλα;;

Και μετά έρχεται η αμνησία. Ναι. Αυτή. Όχι η κανονική. Η άλλη. Η αμνησία κατ' επιλογή.
Και η επιλογή της αμνησίας είναι το σκαλοπάτι που θα μας πάει παραπάνω.
Λησμονώντας τις επιλογές μιας ζωής, προχωρούμε προς το "θείο".
Κατηγορώντας αυτά που πράξαμε -αλλά λησμονήσαμε πια- γινόμαστε Θεοί.

Μέσω της τέχνης λοιπόν, της αποδοχής και της δύναμης που μας δίνουν οι γαλλικές μυτούλες και τα like, σκίζουμε την εποχή και τους ανόητους ανθρώπους, ως εποχή των fast food συναισθημάτων και τους ανθρώπους ως λιμασμένα "άτεχνα" ανδρείκελα.
Κι αφού είναι τέτοια η εποχή και τέτοια τα όντα της, εσύ γιατί την φοράς, την λούζεσαι, την τρως και την χωνεύεις; Δηλαδή εσύ που διαφοροποιείσαι πια; Στην θεωρία; Μήπως στην "τέχνη";:  χαχαχαχα   

Η Ηρώ κάποτε καρτερούσε το πεπρωμένο.
Και επειδή το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον (sic).. Εσείς πεπρωμενολάγνοι, που όλα έχουν γραφτεί πρόωρα για εσάς, μετά Χριστόν προφήτες ζητάτε την επιβεβαίωση.
Μα πού ήσασταν νωρίτερα να μας προειδοποιήσετε για την συνέχεια;;  έστω.. ένα μυστικό στο δικό σας αυτί να ψιθυρίσετε;;
Αν είναι να το βάζετε -με τέτοιο βολικό τρόπο- στα πόδια μπροστά σε κάθε επιλογή, τουλάχιστον αφήστε να αιωρείται μέσα στην "έντεχνη" απολυτότητά σας, η πιθανότητα πως τα πρόωρα γραμμένα φτιάχτηκαν για ορισμένα κουτορνίθια σαν κι εσάς. Δεν είναι για όλους.

Έλα τώρα Ηρώ μου, μην θυμώνεις. Δεν είναι για όλους, όπως και η τέχνη βρε! Η τέχνη σας! Δεν είναι για όλους! Έτσι δεν είναι; Είναι γι' αυτές  τις μοναδικές, ρομαντικές, ευαίσθητες ψυχές που μπορούν να δουν μέσα της!! wow!  (μέσα στην τέχνη καλέ!)
Αυτά τα καλλιεργημένα πνεύματα! Αυτά που την μισή τους ζωή κατανάλωναν τους ανθρώπους σαν fast food, που έκλεβαν τις στιγμές από τους άλλους και μετά δεν ήξεραν τι να τις κάνουν, που κρύβονταν πίσω από το πεπρωμένο και ξέσκιζαν το παρόν των υπολοίπων και που κατέληξαν τελικά περσόνες των facebook που μας κουνούν το δάχτυλο γιατί δεν θα αντιληφθούμε ποτέ το..κάλλος!!!!
Αυτά τα πνεύματα που πλέον αυτοπροσδιορίζονται με περισσή ταπεινότητα ως το άριστο είδος έμψυχου αντικειμένου που θα μπορούσε να αγοράσει κάποιος. Τι;;; Δεν το έγραψα καλά;;


Κάποια πράγματα είναι εκ των προτέρων αρκετά συναρπαστικά. Οι πεπρωμενολάγνοι ούτε αυτό δεν μπορούν να αντιληφθούν! Πόσο γιαλαντζί θεέ μου..