Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

και τώρα?

Βαρέθηκα πια με αυτούς εδώ. Είναι φρικτή αυτή η καθημερινή γελοιότητα.
Έφτασαν οι ώρες πια, που περιέχουν ένα τέλος και μια αρχή.

Μα πού είναι όλοι εκείνοι οι όμοιοι με μένα, πόσο μακριά από δω ζουν;


ποιος μας παρέσυρε και μπήκαμε στην κληρωτίδα και τ'αφήσαμε όλα στην τύχη;
ποια τύχη να αποφασίσει για σένα;


όλες οι κόπιες μου νιώθουν την ίδια οργή!  μα οργή;
σοβαρά τώρα;

και τώρα;;





Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

η μοίρα κι ο έρωτας. κι ο χρόνος που..

..κι εκείνη να αισθάνεται πως αυτός είναι ο ένας, ο μεγάλος
..κι εκείνος με το τόξο να σημαδεύει απέναντι ένα ρολόι

τα δευτερόλεπτα να περνούν κι αυτός, τόνο με τον τόνο να εξαφανίζεται
κι αυτή να πιστεύει πως μπορεί να υπερπηδήσει τα εμπόδια που της δημιουργεί ο λεπτοδείκτης
τόσο καιρό περίμενε καρτερικά να τον συναντήσει και δεν θα επιτρέψει ο χρόνος ανελέητα να τον εξαφανίσει.
μα κι εκείνος, παρόλο που ξέρει, πάντα προσπαθεί -μάταια- με ένα βέλος το χρόνο να σταματήσει.
κι όποιος λυγίσει.
ένας δρόμος χωρίς διακλαδώσεις.

κι ο χρόνος απερίσπαστος, έχει με σοβαρότερα να ασχοληθεί. δεν σταματά, δεν βγάζει το καπέλο του, δεν υποκλίνεται. αυτά είναι για τις μοίρες και τους έρωτες..





Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Διάλεξε το όνομα που σου ταιριάζει!

H Ηρώ πίστευε πως κάποτε θα βρισκόταν ο άνθρωπος με το μπουρνούζι στο χέρι, που θα την περίμενε καρτερικά να τελειώσει το μπάνιο της κι έπειτα να την σκουπίσει αργά και μαλακά από τις φτέρνες ως το κεφάλι.
Η Ηρώ ένα φεγγάρι ένιωθε αφελής και άρχισε να παριστάνει από αντίδραση την ξεδιάντροπη.
Ένα άλλο φεγγάρι πάλι, ένιωθε ξεδιάντροπη και παρίστανε την αφελή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάλαβε τι από τα δύο είναι χειρότερο.
Σταθερά όμως η Ηρώ -πάντα η Ηρώ- αγαπούσε το πεπρωμένο. Το περίμενε, σχεδόν ποτέ δεν το καλούσε. Σχεδόν ποτέ δεν αναζητούσε.

Η αναζήτηση του τίποτε λοιπόν και οι άχρηστες διαδρομές σπαταλούσαν την ζωή της. Προσπαθώντας δε να εκπληρώσει τα ζωτικά της καθήκοντα, χρησιμοποιούσε την τέχνη.
Η Ηρώ λοιπόν, ένα φεγγάρι -και δυο και τρία- έβλεπε στα έργα τέχνης όλους τους παλιούς εραστές της. Τα ανέλυε τόσο όμορφα στο facebook, ένα προς ένα, πίνακα τον πίνακα, ποίημα το ποίημα, μας τα σύστηνε τόσο μοναδικά, όσο και τους ξεχασμένους εραστές κάποιων προηγούμενων φεγγαριών.

Δυο πράσινα μάτια, πλούσια μακριά ξανθά μαλλιά, πικάντικη φατσούλα, ανάλυση της ζωής μέσα από την τέχνη και της τέχνης μέσα από τη ζωή... σίγουρη επιτυχία! Βροχή τα like, χαλάζι οι φιλοφρονήσεις, πλημμύρα..τα σάλια.
Ε... και όπως καταλαβαίνετε, όλη αυτή η "επιτυχία" στην εικονική πραγματικότητα, δημιουργεί και εικονική δύναμη. Κι αφού ο ισχυρός ποτέ δεν διαπραγματεύεται, δημιουργείται και μια κάποια έπαρση.
Έχετε συναντήσει ποτέ την έπαρση να έχει στήσει χορό πάνω σε μια γλυκιά φατσούλα;;

Και μετά έρχεται η αμνησία. Ναι. Αυτή. Όχι η κανονική. Η άλλη. Η αμνησία κατ' επιλογή.
Και η επιλογή της αμνησίας είναι το σκαλοπάτι που θα μας πάει παραπάνω.
Λησμονώντας τις επιλογές μιας ζωής, προχωρούμε προς το "θείο".
Κατηγορώντας αυτά που πράξαμε -αλλά λησμονήσαμε πια- γινόμαστε Θεοί.

Μέσω της τέχνης λοιπόν, της αποδοχής και της δύναμης που μας δίνουν οι γαλλικές μυτούλες και τα like, σκίζουμε την εποχή και τους ανόητους ανθρώπους, ως εποχή των fast food συναισθημάτων και τους ανθρώπους ως λιμασμένα "άτεχνα" ανδρείκελα.
Κι αφού είναι τέτοια η εποχή και τέτοια τα όντα της, εσύ γιατί την φοράς, την λούζεσαι, την τρως και την χωνεύεις; Δηλαδή εσύ που διαφοροποιείσαι πια; Στην θεωρία; Μήπως στην "τέχνη";:  χαχαχαχα   

Η Ηρώ κάποτε καρτερούσε το πεπρωμένο.
Και επειδή το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον (sic).. Εσείς πεπρωμενολάγνοι, που όλα έχουν γραφτεί πρόωρα για εσάς, μετά Χριστόν προφήτες ζητάτε την επιβεβαίωση.
Μα πού ήσασταν νωρίτερα να μας προειδοποιήσετε για την συνέχεια;;  έστω.. ένα μυστικό στο δικό σας αυτί να ψιθυρίσετε;;
Αν είναι να το βάζετε -με τέτοιο βολικό τρόπο- στα πόδια μπροστά σε κάθε επιλογή, τουλάχιστον αφήστε να αιωρείται μέσα στην "έντεχνη" απολυτότητά σας, η πιθανότητα πως τα πρόωρα γραμμένα φτιάχτηκαν για ορισμένα κουτορνίθια σαν κι εσάς. Δεν είναι για όλους.

Έλα τώρα Ηρώ μου, μην θυμώνεις. Δεν είναι για όλους, όπως και η τέχνη βρε! Η τέχνη σας! Δεν είναι για όλους! Έτσι δεν είναι; Είναι γι' αυτές  τις μοναδικές, ρομαντικές, ευαίσθητες ψυχές που μπορούν να δουν μέσα της!! wow!  (μέσα στην τέχνη καλέ!)
Αυτά τα καλλιεργημένα πνεύματα! Αυτά που την μισή τους ζωή κατανάλωναν τους ανθρώπους σαν fast food, που έκλεβαν τις στιγμές από τους άλλους και μετά δεν ήξεραν τι να τις κάνουν, που κρύβονταν πίσω από το πεπρωμένο και ξέσκιζαν το παρόν των υπολοίπων και που κατέληξαν τελικά περσόνες των facebook που μας κουνούν το δάχτυλο γιατί δεν θα αντιληφθούμε ποτέ το..κάλλος!!!!
Αυτά τα πνεύματα που πλέον αυτοπροσδιορίζονται με περισσή ταπεινότητα ως το άριστο είδος έμψυχου αντικειμένου που θα μπορούσε να αγοράσει κάποιος. Τι;;; Δεν το έγραψα καλά;;


Κάποια πράγματα είναι εκ των προτέρων αρκετά συναρπαστικά. Οι πεπρωμενολάγνοι ούτε αυτό δεν μπορούν να αντιληφθούν! Πόσο γιαλαντζί θεέ μου..