Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

μια εποχή που δεν ήμουν εκεί

Πάντα είχε μεγάλη ευαισθησία στις εποχές.
Όταν πλησίαζε το τέλος μια εποχής προσπαθούσε να κλείσει τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" με φίλους και γνωστούς. Συχνά τα κατάφερνε να χάνεται οριστικά. Σε κάποια παράξενη σύμπτωση που θα ξανάπεφτε πάνω τους, απλά τους έσφιγγε το χέρι χωρίς να πει τίποτα. Κι ένα μειδίαμα φευγαλέο.
Η ζωή εξάλλου είναι κωμική. Αυτή που πέρασε.
Αυτή που είναι μπροστά, συχνά φαντάζει τραγέλαφος.

Σαν τις εποχές είναι και τα βλέμματα. Έρχονται και παρέρχονται, τ'αφήνεις πίσω.
Απλά, υπάρχει κι εκείνο το βλέμμα που δεν το ξεχνά κανείς εύκολα.
Υπάρχει εκείνη η εποχή που αέναα βουτάς μέσα της, για να την ξαναζείς. Νοερά.

Είναι που μερικές εποχές καταγράφουν το πέρασμά σου.
Κι είναι και κείνα τα βλέμματα που αιχμαλωτίζουν μια ολόκληρη εποχή.

Μα οι εποχές γεννιούνται για να περνούν.
Και τα βλέμματα κάποτε θολώνουν.