αυτός, εσύ, εσείς, αυτοί.

Κάθε φορά του είναι όλο και πιο δύσκολο να ξαναγυρνάει -βράδυ πια- στο άδειο του σπίτι.

Κάθε φορά της είναι όλο και πιο δύσκολο να ξαναγυρνάει στου άντρα της -βράδυ πια- την άδεια αγκαλιά.

Το καλύτερό της, να ταξιδεύει μόνη, στο άδειο βαγόνι του τελευταίου μετρό.
Το καλύτερό του, κάποια νεκρά απογεύματα, που μόνος περπατά σε ίδια μέρη.

Όχι, ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν την επικείμενη -αναπόφευκτη πια- συνάντησή τους.


Κι εκεί που οι ψυλλιασμένοι ρομαντικοί προσμένουν ένα λυτρωτικό ειδύλλιο, το θάνατο της μοναξιάς και την απαρχή Του έρωτα...
...οι υποψιασμένοι κυνικοί - πραγματιστές της επιθυμίας, μέσα στο μυαλό τους έχουν ήδη τσαλακώσει τα σεντόνια από το διπλό κρεβάτι του παρακείμενου ξενοδοχείου. Κι η μοναξιά σε αυτό το κυνικό σύμπαν στέκεται για λίγο στην γωνία, κοιτάζοντας τον τοίχο τιμωρημένη, όρθια και γυμνή, περιμένοντας υπομονετικά να ξαναφορέσει τα ρούχα της για να ζεσταθεί.


Πόσες φορές διασταυρωθήκαμε χωρίς να ιδωθούμε... κι ύστερα καταλήξαμε σε ξέστρωτα κρεβάτια;
κι όσο για τις λεπτομέρειες, αυτές συνήθως λείπουν ή συχνά τις ξεχνάς.

Εσείς.