και λίγο καλοκαίρι..

"...κι ήταν καλοκαίρι τότε που αποφάσισαν οι γυναίκες να αθετούν κι εκείνες τις υποσχέσεις τους, να προδίδουν όπως οι άντρες και να καταλήγουν μοναχικές."
γράφει ο φίλος στη σελίδα 320

Κι έπειτα είναι και οι εποχές. Έρχονται, περνούν, μας προδίδουν και καταλήγουν..μόνες.
Εμείς πάλι συνεχίζουμε, μόνοι ή με παρέα.

Τα καλοκαίρια γλυκά σαν γλυκό του κουταλιού. Ένα καφενεδάκι δίπλα στη θάλασσα.

Κι όταν ο ήλιος γίνει πιο δροσερός, μια ακόμα προδοσία θα έχει τελεστεί.
Πάντα οι υπόλοιπες εποχές θα παλεύουν να σβήσουν την αμαρτία του θέρους.
Κι αν καμιά φορά το καταφέρνουν, μάταιος κόπος.
Το καλοκαίρι πάντα θα έρχεται...κι η προδοσία πάντα θα χορεύει ξυπόλητη!
αγάπησέ την!

διόδια

Και είπε ο λύκος: "θα φύγω όποτε το θελήσω εγώ. Όρθιος!"
και χάθηκε μες στο δάσος για να συλλέξει τα τελευταία πολεμοφόδια που θα πρόσφερε στο λυκάκι.

κι αργότερα γύρισε και τους δέχτηκε όλους. έναν-έναν. τους αγάπησε, μα δεν άκουγε κανέναν. ούτε τα παρακάλια, ούτε οι μακαριότητες τον συγκινούσαν. Δυνατός από τη φύση του, στιβαρός, με σταθερή-ξύλινη φωνή έδινε τις τελευταίες συμβουλές.
Δεν δεχόταν την πίκρα τους, δεν έπινε από τα δάκρυα τους.

Τελευταίο άφησε το λυκάκι.
Μάζεψε όση ζωή του είχε απομείνει, σηκώθηκε, στάθηκε όρθιος για τελευταία φορά και έδωσε την τελευταία του οδηγία.
Ποτέ δεν είχε ευχηθεί κάτι στη μέχρι τώρα ζωή του, τίποτα ποτέ δεν απαίτησε. Δεχόταν τη ζωή όπως ερχόταν.
Στη δύση αυτής της στερνής μέρας λοιπόν, έδωσε την πρώτη και τελευταία διαταγή της ζωής του:
"τώρα πλέον θα είσαι εσύ ο λύκος. Εσύ οδηγός της αγέλης. Εμπρός.. ξεκίνα!"

Το λυκάκι τού φίλησε το χέρι για τελευταία φορά. Δεν έσταξε ούτε δάκρυ. Έκανε μεταβολή κι έφυγε.
Μετά από λίγο "έφυγε" και ο κυρ Γιάννης.





σας στέρησε τον θρήνο
σας ανάγκασε να σταθείτε στα πόδια σας

                                     













Για την Ελεάνα που την αγαπάω πολύ.

η αλήθεια της γιαγιάς Σ

"οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν γίνονται δέντρα.
και τα δέντρα χρειάζονται αγκαλιές!
ένα δέντρο ψηλώνει μόνο όταν το αγκαλιά-ζεις.
οι άνθρωποι δεν ανθίζουν χωρίς αγκαλιές."

{ Αυτός παιδάκι μου πίστευε ότι το μόνο για το οποίο μπορούσε κανείς να ήταν βέβαιος σ'αυτόν τον κόσμο, ήταν αν είναι ζωντανός ή νεκρός. 
Και σε αυτό έξω έπεσε.
Και όταν αργά πλέον το κατάλαβε, όταν είδε κι ένιωσε επιτέλους ξεκάθαρα την απόκοσμη αλήθεια,
άρχισε να αγκαλιάζει τα δέντρα. Κάθε λογής δέντρο, μικρό ή μεγάλο, δέντρο του δάσους και δέντρο της αυλής, δέντρα ακίνητα και δέντρα που χορεύουν! }

{ Και τα πουλιά... αχ αυτά τα πουλιά τα ευλογημένα! 
όλη μέρα τραγουδούν στην αγκαλιά των δέντρων..
όλη νύχτα κουρνιάζουν στην αγκαλιά των δέντρων..
όλη τους η ζωή μια ανταποδοτική αγκαλιά! }


"Κι αν δείχνεις την αγάπη σου στα δέντρα, θα σου τραγουδούν όλα τα πουλιά!"