Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Μαζί της

Σταμάτησα για μια στιγμή και κοίταξα πίσω μου χωρίς να αφήσω το χέρι της.
Εκείνο το βουνό πόσο όμορφο έμοιαζε από μακριά. 
Εκατοντάδες αστέρια είχαν κολλήσει πάνω του. Τρεμόπαιζαν. 
Το κοίταξα κι αναρωτήθηκα πώς κατάφερα και κατέβηκα από κει πάνω. 

Τόσα χρόνια είχα κατασκηνώσει στην πιο απομακρυσμένη, στην πιο παγωμένη του κορυφή. 
Είχα παγώσει.
Πόσα χρόνια παγωμένος..

Κι ύστερα η θάλασσα. Εκείνη απέναντι από το βουνό. Ποτέ μου δεν της έδωσα σημασία από κει ψηλά. Δεν την έβλεπα. Ίσως να είχα πιστέψει πως δεν υπάρχει πια. Μα πώς θα μπορούσε μια πόλη να έχει και θάλασσα και βουνό;  το ένα δίπλα στο άλλο. το ένα μέσα στο άλλο. 


Είναι δίπλα μου.
Είναι Αυτή.
Συνεχίζω και κρατάω το χέρι της. 
Έχει παγώσει το χρόνο.
Έχει ζεστάνει εμένα.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερε.
Μα δεν αναρωτιέμαι πια..
Κάποτε θα συνέβαινε...........................................................................................................................




Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

turning turning turning...

Δεν ήταν και τόσο πολύ διαφορετικός. Έμοιαζε πολύ στους άλλους.
Μοναδικός όμως ήταν.
Κι όταν άνοιγε το στόμα του, δεν έβγαιναν γράμματα από μέσα. Ούτε νότες.
Παρά μόνον σχήματα. Τρίγωνα, πολύγωνα, ορθογώνια, τετράγωνα, κώνοι, παραλληλόγραμμα... κάθε λογής..

Όταν ήταν αναστατωμένος, ούτε ένα ισόπλευρο τρίγωνο δεν κατάφερνε να αρθρώσει..ούτε καν ισοσκελές! Μονάχα κάτι άνισα, παραμορφωμένα εξάγωνα ξεστόμιζε σαν ογκόλιθους και κάποια σκαληνά που σκάλωναν πριν ακόμα γεννηθούν.

Μα όταν ένιωθε μια κάποια χαρά, μια προσμονή, μια ακαθόριστη ευτυχία, διαφανείς στρόγγυλες σφαίρες, στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ανάλαφρες κι αέρινες ξεπηδούσαν από μέσα του καθώς τραγουδούσε... κι οι μπουρμπουλήθρες σαν μουσική διάχυτη, κατέκλυζαν όλον τον κόσμο.


lemon     tree










I'm turning my head up and down
I'm turning, turning, turning, turning, turning around..

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018

γράψτε κάτι που σας ενόχλησε τελευταία.

δεν ξέρω πια για ποιο ρομαντισμό μιλούν.
δεν καταλαβαίνω τι τους ωθεί και συνεχίζουν. (να κατρακυλούν)
ερωτεύονται(;) τους λάθος πιθήκους και το ζουν. κι ύστερα τελειώνει.
κι όταν τη ρωτάς γιατί, σου λέει πως δεν άντεχα να μείνω μόνη.
και μετά πάλι στην αναζήτηση του ρομαντισμού.
δεν ξέρω για ποιο ρομαντισμό μιλούν πια.
λένε πως ξέρουν. ξέρουν καλά πως για άλλα έχουν φτιαχτεί. πιο μεγάλα.
μα μέχρι να έρθουν τα άλλα, βολεύουν και τα αλλ' αντ' άλλα..
παραχωρήσεις κάνουν. πρέπει να τη ζήσουν τη ζωή μέχρι να 'ρθει η ώρα που θα εντρυφήσουν στην ουσία της.

κι εγώ κοιτώ και ακούω... και αναρωτιέμαι..
αυτές είναι που ποθούν ν'ανέβουν στα πολύχρωμα τρένα;
αυτοί είναι που τα περιμένουν φιλοσοφώντας την μοναξιά τους;
πόσο βαθιά κρύφτηκε μέσα τους ο... ρομαντισμός;
δεν ξέρω πια για ποιο ρομαντισμό μιλούν.

κι αν άλλα νόμιζε, να τις πείτε πως ζει σε μια πλάνη.
ένα διάλειμμα κάνει.
κι ο επόμενος πίθηκος καραδοκεί στη γωνία.
ρομαντικός πίθηκος, όχι αστεία.
και προπαντός όχι άξεστος σαν τους υπόλοιπους..(sic)



είναι που δεν της έλαχε ποτέ της να συναντήσει εκείνον που ονειρεύτηκε. εκείνον που έχει όλα τα καλά του παραμυθιού πάνω του και μέσα του. και που είναι και ο πιο όμορφος απ'όλους. σαν ψέμα. 
και επειδή μου αρέσουν τα παραμύθια που έχουν βάση αληθινή, κάπου εδώ της δίνω ένα συγχωροχάρτι (πάπας σχεδόν!). δωρεάν. προσφορά από το πριγκιπόπουλο. 


κι ένα τρένο πολύχρωμο μόλις πέρασε από μπροστά της σφυρίζοντας........
χαμπάρι δεν θα πήρε. κουφός ρομαντισμός... προφανώς.


αφιερωμένο στην Κ. και σε κάθε Κ ή και Ι ή και Λ ή και Η, αρσενικό, θηλυκό κι ουδέτερο. 
ο καλός  μου εαυτός, σας εύχεται κάποτε να καταφέρετε να δείτε ένα ωραίο - πολύχρωμο τρένο να περνάει από μπροστά σας. Να δώσετε μονομιάς ένα σάλτο και να ανεβείτε πάνω του! 
ο κακός  μου εαυτός, σας εύχεται σύντομα να ξεκουφαθείτε. Τότε θα ακούτε τα τρένα που περνούν, σφυρίζοντας...ανέμελα.


Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Ακραία πράγματα

Πότε την βλέπεις να φοράει τις μπότες της και να διασχίζει την παγωμένη λίμνη. 
περπατώντας. 
βήμα αργό, ασταθές, άτσαλο. 
προσεκτικές κινήσεις. 
που και που γλιστράει.

Άλλοτε την βλέπεις να φοράει τα σανδάλια της και να διασχίζει την έρημο. 
περπατώντας. 
βήμα αργό, κουρασμένο, βαρύ. 
ασυντόνιστες κινήσεις. 
που και που βουλιάζει.

τη μια έτσι.
την άλλη αλλιώς.
ακραία πράγματα..

αν τη ρωτήσεις - κι αν ήταν στο χέρι της - εκείνο που θα διάλεγε θα ήταν ένας ζωηρός περίπατος μέσα στο δάσος, στο πιο όμορφο και ομαλό μονοπάτι του κόσμου. ατελείωτο.


{  δυο κόσμοι μέσα της συναντιούνται, συγκρούονται και σχηματίζουν μια διαχωριστική γραμμή από αφρούς. όπως σ'εκείνο το μέρος που συναντιούνται οι δυο ωκεανοί που ποτέ δεν ενώνονται, μα κάποια στιγμή, κάποτε αναμειγνύονται. 
και κει στην επιφάνεια αυτής της ένωσης, πατάει και διαβαίνει στο διηνεκές ανάλαφρη και με την βεβαιότητα της αργής αλλά σίγουρης σύζευξης. }



Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

ξεκόλλησαν;; συμφώνησαν.

τον άκουγα λιγάκι έκπληκτος:

« ...κι όταν φτάσαμε τελικά στο νερό, βρέξαμε λίγο τα πόδια μας, μα δεν αποφασίσαμε να κολυμπήσουμε. ίσως γιατί τέτοιο νερό αλμυρό πρώτη φορά συναντούσαμε.
και περνούσε ο χρόνος.. και μεις το μόνο που κάναμε ήταν να τριγυρνάμε στη στεριά. αγκαλιά.
γύρω γύρω σ'εκείνο το κομμάτι γης.
γύρω γύρω από τους εαυτούς μας.
γύρω γύρω όλοι.. όλα.. ίδια..

κι ύστερα, ο ένας άρχισε να κουβαλάει τον άλλον.
εγώ κουβαλούσα τις ανασφάλειες της..
εκείνη κουβαλούσε την ματαιοδοξία μου..
μα κι οι δυο λυγίζαμε υπό το βάρος του σημαντικού. του σημαντικού εαυτού. αυτού, που δεν αποφάσισε ποτέ να κολυμπήσει.

αργότερα, όταν προσπαθούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας στο μέλλον, δεν βλέπαμε τίποτα. τύφλα.
κι όταν αναπολούσαμε το παρελθόν, μας άφηνε μια άγνωστη αίσθηση υγρού και αλμυρού μαζί.
φυσικά προσποιούμασταν κι οι δυο τους ανήξερους. βόλευε. πρόσκαιρα. γιατί εκείνη η αίσθηση της αλμύρας, με τον καιρό πίκρισε.

αναλογιζόμενος όλη αυτή την ιστορία που διήρκεσε μερικά τέρμινα, δεν παραγνωρίζω ούτε τις στιγμές ευτυχίας, ούτε την πικρή γεύση που μας άφησε.
κυρίως όμως στέκομαι στο πιο σημαντικό απ'όλα.
και το πιο σημαντικό ήταν πως πάντα συμφωνούσαμε.
συνήθως υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να βλέπεις τα πράγματα.
εμείς δεν τα είδαμε με κανέναν τρόπο.
ή δεν θέλαμε να τα δούμε.
συμφωνήσαμε. »


Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

piccola anima...

...qualcuno 'e qui per te

κενό.
άραγε να είχε ξανανιώσει ποτέ τόσο άδειος, όσο νιώθει τώρα...;
το έχει ξαναζήσει αυτό;
σαν deja vu του φαίνεται..

σαν τότε που πριν την καταιγίδα υπήρξε εκείνη η παράξενη ηρεμία.
όχι ηρεμία. ούτε κενό. ούτε αδιαφορία. όλα μαζί.
κι ύστερα το κενό έγινε έρωτας.
κι έμεινε κι εκείνος τελικά ανεκπλήρωτος.

είμαστε στο σημείο που δεν εξηγείται τίποτα με τις λέξεις.
είμαστε στο σημείο που δεν εξηγείται τίποτα με το συναίσθημα.
ούτε η γλώσσα, ούτε κι η ποίηση έχουν χώρο εδώ.
σημείο ανεξήγητο λοιπόν.

ψυλλιασμένος για το τι μπορεί να ακολουθήσει, μα στέκει ακίνητος.
του είπαν να βγάλει επιτέλους τα χέρια από τις τσέπες.
μα αυτός παγωμένος.
περιμένει.
αν είναι έρωτας γιατί δεν του φανερώθηκε;
μάλλον ηλίθια σκέψη.
ο έρωτας έρχεται, μα κάπου πρέπει να πατήσει.
"μήπως φοβάσαι να πατήσει πάνω στην καρδιά σου;
ξυπόλητος είναι. ανεπαίσθητα ελαφρύς."

αν κάτι τον τρόμαζε πάντα ήταν αυτό το "αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν προσπαθήσεις, δεν θα μάθεις, δεν θα ανακαλύψεις."
κι αν έχουν δίκιο;
κι αν όλα αυτά που πρέπει να ανακαλυφθούν επιτέλους, κρύβονται πίσω από αυτήν την πρόταση;
μπερδεμένα πράγματα...
μπερδεμένες σκέψεις...
μπερδεμένες ψυχές...
κενό.


Σάββατο 21 Απριλίου 2018

κι η νύχτα δεν τελείωσε ακόμα..

- γεια σου ξένε
- βάλε μου ένα κονιάκ
- πώς και αποφάσισες να προσγειωθείς στην πραγματικότητά μας;
- ένα λάθος που και που μου το επιτρέπω
- μουτρωμένος όπως πάντα ε...;
- η ευτυχία την έκανε από καιρό. Δεν φταίω.
- τουλάχιστον διασχίζεις άθικτος το χρόνο!
- είναι που δεν περνούν οι μέρες πια. ούτε έρχονται, ούτε φεύγουν. απουσιάζουν.
- και με τις νύχτες; τι γίνεται με τις νύχτες;
- οι νύχτες.. καιρό τώρα δεν βρίσκω ούτε ένα πρόσχημα για να ζήσω μερικές νύχτες χωρίς ύπνο
- υπνωτισμένες κι οι νύχτες σου λοιπόν....
- κάθε άλλο. η νύχτα θέλει! απλά ξέρει πως πάντα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία της επόμενης μέρας. οπότε προτιμά να καταναλώνει υπνωτικά. αυτό γίνεται. εχθρικές καταστάσεις.
- μάχη επιβίωσης λοιπόν! 
- χα!
- μάχη επιβολής;
- βάλε μας από ένα ρε μπαγάσα και μετά φεύγω
- και δεν φεύγεις και τόσο μουτρωμένος. ένα μειδίαμα σου ξέφυγε πριν.. σκοπός επετεύχθη! 
- βιάζεσαι... η νύχτα είναι ακόμα στη μέση..................................................................


Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

2 εις το άπειρο

Αν ήταν μαθηματικός σίγουρα θα ήξερε να μετράει μέχρι το άπειρο.
Μα δεν ήταν μαθηματικός κι εκείνη την εποχή κάθε του μέτρημα έφτανε μέχρι το 2.

Φιλήθηκαν για πρώτη φορά έξω από ένα μπαρ στις 2:00 το πρωί, ένα Σάββατο στις 2 του Φλεβάρη.
Κι έπειτα εκείνα τα ταξίδια Θεσσαλονίκη - Αθήνα, 2 φορές το μήνα.
Δυο μαζί στα σινεμά. Δυο φιλιά στο τραμ. Δύο σώματα γυμνά κάτω από το ντους.
2 μέρες τη φορά.
2 άνθρωποι, 2 άπειρα φιλιά.

Δυο καρδιές.
Δυο ζωές.
Δυο πόλεις.

Ένας έρωτας.



κάπως έτσι το είχε σκεφτεί. μέχρι εκεί. 




Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

λαλαλαλαλα λα λαλα λαλα

Εκείνη τη χρονιά φθινοπώριασε νωρίς.
Οι μέρες μίκραιναν, οι νύχτες χόρευαν.
Μπερδεμένοι κι οι τρεις.
Ποιος είναι ποιος;
Ποιος για ποιον;
Και τα φύλλα έπεσαν νωρίς..


Η Άνοιξη αχνοφαινόταν πια.
Η μέρα σιγά - σιγά θα θριάμβευε.
Θα μπορούσαν να ξαναμετρηθούν στο φως.
Ποιος έμεινε;
Ποιος δεν άντεξε;
Κι οι αμυγδαλιές άνθισαν νωρίς..


σε τι είδους πόλεμο μπλέξατε την αγάπη;




Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018

δίχως όνομα

Αν είχα ένα άλογο κι ένα σπαθί, θα τα ονόμαζα όλα αλλιώς.
Ανώνυμα θα τα έκαμα κι ανίερα!

Και για προσκύνημα, θα έφτιαχνα της λησμονιάς ένα πελώριο άγαλμα.
Αυτήν την όμορφη, να θαυμάζετε για πάντα.





















https://www.youtube.com/watch?v=tIsFkkJ17Os



για όσους δεν καταλαβαίνουν

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ξανά!

Για να πω την αλήθεια, δεν μου είχε λείψει καθόλου. Μπορεί πάντα να έχει δίκιο, μα είναι πολεμοχαρής, προσβλητικός, κυνικός, αυτιστικά ειλικρινής, αθυρόστομος, ανηλεής. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν κι αυτόν. Θα είχαμε λύσει χίλια προβλήματα. Αν όλοι γινόμασταν σαν κι αυτόν, τότε ο ίδιος δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης. Και θα ήταν όλοι πια ευχαριστημένοι. Κι εμείς, κι εσείς, κι αυτός. Τέλος πάντων.

Εμφανίστηκε παραμονές των γιορτών έτσι ξαφνικά - όπως κάνει πάντα άλλωστε - και απαίτησε καφέ και λουκούμι. Ατημέλητος, φορώντας ένα μπλε παντελόνι και ένα φθαρμένο πανωφόρι πάνω από το άσπρο του πουκάμισο, πέρασε μέσα στο καθιστικό και με περίμενε.
(ανούσιο να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο και να γεμίσω σελίδες με περιγραφές και γενικολογίες, οπότε δεν συνεχίζω. αυτά τα κάνουν εκκολαπτόμενοι συγγραφείς και επαγγελματίες ανοησιογράφοι. Οπότε θα μεταφέρω εδώ, για άλλη μια φορά, μόνο τις κατηγόριες του.)

- είναι συναινετικά ασύμβατοι. τελεσίδικο συμπέρασμα. είναι η επιλογή τους αυτή. τόσο "λίγοι" είναι. τόσο κενοί. τόσο χέστηδες. τόσο παρηκμασμένοι. τόσο επαίτες
- με ποιους τα 'βαλες πάλι; 
- παντρεύονται και δεν ξέρουν το γιατί. συμβιώνουν λένε για να μην ζουν μόνοι.
- α μάλιστα. πάλι τα ίδια; άσε τους ανθρώπους ήσυχους να κάνουν ό,τι ποθούν.
- αυτό ακριβώς. ό,τι ποθούν! εκτός από πόθο, δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο. με έναν πόθο πόσο μακριά πιστεύουν πως θα φτάσουν; καημένοι..
- μα τι σε νοιάζει εσένα; εσύ θα τους σώσεις όλους; εσύ θεωρείς την πλειονότητα των ανθρώπων εγκληματικά αδιάφορη για τα πάντα! 
- και είναι! αλλά να αδιαφορούν και για την ίδια τους τη ζωή, την ευτυχία, την ουσία τους, δεν μπορώ να το ανεχτώ! ας έμεναν μονάχα στην χυδαιότητά τους για καθετί έξω από αυτούς. μα τούτοι δω βιάζουν και το εγώ τους! 
- και από πότε ενδιαφέρεσαι εσύ για τα ανθρώπινα σκουπίδια και το "εγώ" τους; μια ζωή ανθρώπινα σκουπίδια τους αποκαλείς.
- μα δεν ανησυχώ για αυτά τα "βαλτωμένα τίποτα". για την εξέλιξη ανησυχώ. που είχε μείνει στάσιμη εδώ και καιρό και τώρα πια όλα αυτά τα δίποδα υποπροϊόντα, την σαμποτάρουν, πριονίζουν τα πόδια της και την πισωγυρίζουν! 
- την εξέλιξη;!
- ναι.
- μα πώς φτάσαμε από τα ασύμβατα ζευγάρια στο παραμελημένο μας "εγώ" και έπειτα στην εξέλιξη.. αδυνατώ να σε παρακολουθήσω. ποια η σύνδεση;
- ... εγώ την είχα προειδοποιήσει τη μικρή Παντελή μου.. της είχα πει να βρει σύντροφο με ανεπτυγμένο το "εγώ" του, να μην πέφτει από το άλογο του. μονάχα χέρι να της απλώνει για να ανεβαίνει ξωπίσω του. μόνο αυτοί δεν κουβαλούν ανασφάλειες και δεν μυξοκλαίνε στα δύσκολα. κοιτούν εμπρός και συνεχίζουν, μόνοι τους ή με παρέα. δεν μπερδεύουν σημαίνον και σημαινόμενον. ξεπερνούν τα εμπόδια με κόστος και δεν φρενάρουν τη ροή... εξέλιξη... 
- σήκω Ζαν, πάμε έξω να πιούμε ένα κρασάκι να μου τα πεις. 


ο Ζαν Μαρί, μοιάζει δυστυχισμένος. και εγώ που τον γνωρίζω προσωπικά, μπορώ σχεδόν να επιβεβαιώσω πως δεν μοιάζει απλώς δυστυχισμένος, αλλά είναι κιόλας.
ευτυχώς δεν του μοιάζει ο περισσότερος κόσμος που κολυμπάει μέσα στην ευτυχία.
δεν του μοιάζουν τα "κόκκινα κραγιόν" που έχουν γίνει "πολυτελείας"
δεν του μοιάζουν οι μακριές γενειάδες με τους αστραγάλους γυμνούς και τα χλαμύδια στην τσέπη
δεν του μοιάζουν οι περσόνες του χέσταγκραμ που βάζουν φίλτρα στις ζωές τους
δεν του μοιάζουν οι ιντελεκτουέλ οπαδοί του άρλεκιν που μετέτρεψαν το σνομπισμό σε φιλοσοφία.
(αυτοί οι τελευταίοι δεν βλέπονται κιόλας χαχαχα)

ο Ζαν Μαρί, κάποτε, ακόμα κι αυτός περπατούσε σε αυτά τα σοκάκια της προσποιητής ευτυχίας.
από ένα σημείο και μετά, οι σόλες του κολλούσαν από τα σάλια των υπολοίπων. σάλια παντού. σιελόρροια γυναικεία, ανδρική λύσσα, σκυλίσια ευτυχία.
και τελικά κατέληξε δυστυχισμένος. ο καημένος. ζωή σε σας. χαχαχα

όσο για μένα που είμαι ο μοναδικός του φίλος, μου ζήτησε να γράφω κάπου αυτά που μου λέει.
και αυτό κάνω κάθε φορά.
εκτός από αυτό, θα ήθελα να αναφέρω για άλλη μια φορά πως είμαι ιντελεκτουέλ γκόμενος, ευτυχισμένος, μελαχρινός κι αξύριστος, ημίθεος εσωτερικά, θεός εξωτερικά, γουστάρω τα φίλτρα του ίνστα και οπωσδήποτε μου τρέχουν τα σάλια..........................................................................χα!

ααα ναι.. ξέχασα και αυτό το "έχει και μια αβρότητα στους τρόπους του!" ναι ναι! και από αυτό έχω!