Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

λαλαλαλαλα λα λαλα λαλα

Εκείνη τη χρονιά φθινοπώριασε νωρίς.
Οι μέρες μίκραιναν, οι νύχτες χόρευαν.
Μπερδεμένοι κι οι τρεις.
Ποιος είναι ποιος;
Ποιος για ποιον;
Και τα φύλλα έπεσαν νωρίς..


Η Άνοιξη αχνοφαινόταν πια.
Η μέρα σιγά - σιγά θα θριάμβευε.
Θα μπορούσαν να ξαναμετρηθούν στο φως.
Ποιος έμεινε;
Ποιος δεν άντεξε;
Κι οι αμυγδαλιές άνθισαν νωρίς..


σε τι είδους πόλεμο μπλέξατε την αγάπη;




Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018

δίχως όνομα

Αν είχα ένα άλογο κι ένα σπαθί, θα τα ονόμαζα όλα αλλιώς.
Ανώνυμα θα τα έκαμα κι ανίερα!

Και για προσκύνημα, θα έφτιαχνα της λησμονιάς ένα πελώριο άγαλμα.
Αυτήν την όμορφη, να θαυμάζετε για πάντα.





















https://www.youtube.com/watch?v=tIsFkkJ17Os



για όσους δεν καταλαβαίνουν

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ξανά!

Για να πω την αλήθεια, δεν μου είχε λείψει καθόλου. Μπορεί πάντα να έχει δίκιο, μα είναι πολεμοχαρής, προσβλητικός, κυνικός, αυτιστικά ειλικρινής, αθυρόστομος, ανηλεής. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν κι αυτόν. Θα είχαμε λύσει χίλια προβλήματα. Αν όλοι γινόμασταν σαν κι αυτόν, τότε ο ίδιος δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης. Και θα ήταν όλοι πια ευχαριστημένοι. Κι εμείς, κι εσείς, κι αυτός. Τέλος πάντων.

Εμφανίστηκε παραμονές των γιορτών έτσι ξαφνικά - όπως κάνει πάντα άλλωστε - και απαίτησε καφέ και λουκούμι. Ατημέλητος, φορώντας ένα μπλε παντελόνι και ένα φθαρμένο πανωφόρι πάνω από το άσπρο του πουκάμισο, πέρασε μέσα στο καθιστικό και με περίμενε.
(ανούσιο να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο και να γεμίσω σελίδες με περιγραφές και γενικολογίες, οπότε δεν συνεχίζω. αυτά τα κάνουν εκκολαπτόμενοι συγγραφείς και επαγγελματίες ανοησιογράφοι. Οπότε θα μεταφέρω εδώ, για άλλη μια φορά, μόνο τις κατηγόριες του.)

- είναι συναινετικά ασύμβατοι. τελεσίδικο συμπέρασμα. είναι η επιλογή τους αυτή. τόσο "λίγοι" είναι. τόσο κενοί. τόσο χέστηδες. τόσο παρηκμασμένοι. τόσο επαίτες
- με ποιους τα 'βαλες πάλι; 
- παντρεύονται και δεν ξέρουν το γιατί. συμβιώνουν λένε για να μην ζουν μόνοι.
- α μάλιστα. πάλι τα ίδια; άσε τους ανθρώπους ήσυχους να κάνουν ό,τι ποθούν.
- αυτό ακριβώς. ό,τι ποθούν! εκτός από πόθο, δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο. με έναν πόθο πόσο μακριά πιστεύουν πως θα φτάσουν; καημένοι..
- μα τι σε νοιάζει εσένα; εσύ θα τους σώσεις όλους; εσύ θεωρείς την πλειονότητα των ανθρώπων εγκληματικά αδιάφορη για τα πάντα! 
- και είναι! αλλά να αδιαφορούν και για την ίδια τους τη ζωή, την ευτυχία, την ουσία τους, δεν μπορώ να το ανεχτώ! ας έμεναν μονάχα στην χυδαιότητά τους για καθετί έξω από αυτούς. μα τούτοι δω βιάζουν και το εγώ τους! 
- και από πότε ενδιαφέρεσαι εσύ για τα ανθρώπινα σκουπίδια και το "εγώ" τους; μια ζωή ανθρώπινα σκουπίδια τους αποκαλείς.
- μα δεν ανησυχώ για αυτά τα "βαλτωμένα τίποτα". για την εξέλιξη ανησυχώ. που είχε μείνει στάσιμη εδώ και καιρό και τώρα πια όλα αυτά τα δίποδα υποπροϊόντα, την σαμποτάρουν, πριονίζουν τα πόδια της και την πισωγυρίζουν! 
- την εξέλιξη;!
- ναι.
- μα πώς φτάσαμε από τα ασύμβατα ζευγάρια στο παραμελημένο μας "εγώ" και έπειτα στην εξέλιξη.. αδυνατώ να σε παρακολουθήσω. ποια η σύνδεση;
- ... εγώ την είχα προειδοποιήσει τη μικρή Παντελή μου.. της είχα πει να βρει σύντροφο με ανεπτυγμένο το "εγώ" του, να μην πέφτει από το άλογο του. μονάχα χέρι να της απλώνει για να ανεβαίνει ξωπίσω του. μόνο αυτοί δεν κουβαλούν ανασφάλειες και δεν μυξοκλαίνε στα δύσκολα. κοιτούν εμπρός και συνεχίζουν, μόνοι τους ή με παρέα. δεν μπερδεύουν σημαίνον και σημαινόμενον. ξεπερνούν τα εμπόδια με κόστος και δεν φρενάρουν τη ροή... εξέλιξη... 
- σήκω Ζαν, πάμε έξω να πιούμε ένα κρασάκι να μου τα πεις. 


ο Ζαν Μαρί, μοιάζει δυστυχισμένος. και εγώ που τον γνωρίζω προσωπικά, μπορώ σχεδόν να επιβεβαιώσω πως δεν μοιάζει απλώς δυστυχισμένος, αλλά είναι κιόλας.
ευτυχώς δεν του μοιάζει ο περισσότερος κόσμος που κολυμπάει μέσα στην ευτυχία.
δεν του μοιάζουν τα "κόκκινα κραγιόν" που έχουν γίνει "πολυτελείας"
δεν του μοιάζουν οι μακριές γενειάδες με τους αστραγάλους γυμνούς και τα χλαμύδια στην τσέπη
δεν του μοιάζουν οι περσόνες του χέσταγκραμ που βάζουν φίλτρα στις ζωές τους
δεν του μοιάζουν οι ιντελεκτουέλ οπαδοί του άρλεκιν που μετέτρεψαν το σνομπισμό σε φιλοσοφία.
(αυτοί οι τελευταίοι δεν βλέπονται κιόλας χαχαχα)

ο Ζαν Μαρί, κάποτε, ακόμα κι αυτός περπατούσε σε αυτά τα σοκάκια της προσποιητής ευτυχίας.
από ένα σημείο και μετά, οι σόλες του κολλούσαν από τα σάλια των υπολοίπων. σάλια παντού. σιελόρροια γυναικεία, ανδρική λύσσα, σκυλίσια ευτυχία.
και τελικά κατέληξε δυστυχισμένος. ο καημένος. ζωή σε σας. χαχαχα

όσο για μένα που είμαι ο μοναδικός του φίλος, μου ζήτησε να γράφω κάπου αυτά που μου λέει.
και αυτό κάνω κάθε φορά.
εκτός από αυτό, θα ήθελα να αναφέρω για άλλη μια φορά πως είμαι ιντελεκτουέλ γκόμενος, ευτυχισμένος, μελαχρινός κι αξύριστος, ημίθεος εσωτερικά, θεός εξωτερικά, γουστάρω τα φίλτρα του ίνστα και οπωσδήποτε μου τρέχουν τα σάλια..........................................................................χα!

ααα ναι.. ξέχασα και αυτό το "έχει και μια αβρότητα στους τρόπους του!" ναι ναι! και από αυτό έχω!