piccola anima...

...qualcuno 'e qui per te

κενό.
άραγε να είχε ξανανιώσει ποτέ τόσο άδειος, όσο νιώθει τώρα...;
το έχει ξαναζήσει αυτό;
σαν deja vu του φαίνεται..

σαν τότε που πριν την καταιγίδα υπήρξε εκείνη η παράξενη ηρεμία.
όχι ηρεμία. ούτε κενό. ούτε αδιαφορία. όλα μαζί.
κι ύστερα το κενό έγινε έρωτας.
κι έμεινε κι εκείνος τελικά ανεκπλήρωτος.

είμαστε στο σημείο που δεν εξηγείται τίποτα με τις λέξεις.
είμαστε στο σημείο που δεν εξηγείται τίποτα με το συναίσθημα.
ούτε η γλώσσα, ούτε κι η ποίηση έχουν χώρο εδώ.
σημείο ανεξήγητο λοιπόν.

ψυλλιασμένος για το τι μπορεί να ακολουθήσει, μα στέκει ακίνητος.
του είπαν να βγάλει επιτέλους τα χέρια από τις τσέπες.
μα αυτός παγωμένος.
περιμένει.
αν είναι έρωτας γιατί δεν του φανερώθηκε;
μάλλον ηλίθια σκέψη.
ο έρωτας έρχεται, μα κάπου πρέπει να πατήσει.
"μήπως φοβάσαι να πατήσει πάνω στην καρδιά σου;
ξυπόλητος είναι. ανεπαίσθητα ελαφρύς."

αν κάτι τον τρόμαζε πάντα ήταν αυτό το "αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν προσπαθήσεις, δεν θα μάθεις, δεν θα ανακαλύψεις."
κι αν έχουν δίκιο;
κι αν όλα αυτά που πρέπει να ανακαλυφθούν επιτέλους, κρύβονται πίσω από αυτήν την πρόταση;
μπερδεμένα πράγματα...
μπερδεμένες σκέψεις...
μπερδεμένες ψυχές...
κενό.